Aυτή είναι η κουλτούρα της εποχής μας: η θέαση μέσω εντύπων κι οθόνων (τα "σοκαριστικά" βίντεο έχουν πάντα ιδιαίτερη αξία στη ζήτηση του κοινού και των χρηστών των social media και των "like" ή "dislike" από κάτω τους), από απόσταση "πολιτισμένης" ασφάλειας. Των όσων βίαιων και εξόφθαλμα παρανοϊκών συμβαίνουν μέσα στη φοβερή αρένα του κόσμου.
Μέσα στην "παγκοσμιοποιημένη γειτονιά" της αστραπιαίας και τεράστιας σε όγκο καταιγίδας εικόνας και αβάσταχτης στη διαχείρισή της πληροφορίας. Αλλά κανείς και πουθενά δεν είναι απόλυτα ασφαλής, μέσα σε ένα χαοτικό και αλληλοσυνδεόμενο σύστημα (μέσα κι από φαινομενικά ασύνδετες διαδρομές και υπόγεια κανάλια) όπως ο τεχνολογικά εξελιγμένος αλλά όλο και πιο απο-ανθρωπισμένος κόσμος μας.
Αν φτάνει στα αυτιά μας (συχνά και για πολλούς σαν βουητό ενοχλητικού εντόμου) η είδηση ότι στο μακρινό Μπαγκλαντές εκατοντάδες άτομα, ακόμη και μικρά παιδιά ανάμεσά τους, πέθαναν από πυρκαγιά σε μια άθλια φάμπρικα της GAP, υπό δουλικές-τριτοκοσμικές συνθήκες απασχόλησης και ανύπαρκτες συνθήκες ασφαλείας, τότε να περιμένεις ότι η αποικιοκρατική λογική ωμής εκμετάλλευσης του ανθρώπινου δυναμικού και καταλήστευσης των πόρων των λαών θα εισχωρήσει βίαια και στη δική μας "φωλιά". Βρίσκοντας την κατάλληλη κερκόπορτα (όπως είναι η φαυλοκρατική διαχείριση της εξουσίας και του δημόσιου πλούτου και η δημιουργία χρηματοπιστωτικού χρέους από ανύπαρκτο σε υλική μορφή χρήμα) και με τη συνδρομή των πάντα πρόθυμων αχυράνθρωπων και συνεργατών από μέσα.
Και αν βομβαρδίζεται ο αμφιβληστροειδής μας από φριχτές εικόνες πραγματικά βομβαρδισμένων και διαμελισμένων παιδιών στη Γάζα, να ξέρεις ότι οι γεωπολιτικές, ιμπεριαλιστικές, ψυχοπαθητικές στην ουσία τους ατζέντες που παράγουν αυτά τα αποκρουστικά αποτελέσματα μπορεί να εντάξουν, σε κάποιο "πέταγμα των ζαριών", ακόμη κι εσένα και την οικογένειά σου μέσα στη ζώνη πυρός τους. Κι ας φάνταζε μέχρι τώρα πολύ μακρινός έως σχεδόν εξωπραγματικός ένας τέτοιος εφιάλτης.
Γιατί κανένας μας δεν είναι αθώος και πλήρως άμοιρος ευθυνών. Από τη στιγμή που την πιο παράλογη και αντιανθρώπινη βία έχει φτάσει να την εγκαθιδρύει μέσα του και να την ατενίζει ως κάτι το φυσικό και "πολιτισμικά" αναπόσπαστο στη λειτουργία των πραγμάτων αυτού του κόσμου. Όσο ακόμη κι αν την καταδικάζουμε και οργανώνουμε πορείες αλληλεγγύης και διαμαρτυρίας και εκτονωνόμαστε σε ευχολόγια και αφορισμούς της φρίκης. Αρκεί αυτή να κρατιέται μακριά από τις πόρτες μας ή έστω η αγκίστρωση της βίας γύρω μας και η "δύναμη πυρός" της (ανέχεια και πείνα, αστυνομική βία, εγκληματικότητα και καθημερινός σαδισμός και κακότητα που γιγαντώνεται σε περιόδους ανθρωπιστικής κρίσης) να μην ακουμπάει εμάς και τους αγαπημένους μας. Να μείνει έξω από τον πολύτιμο μικρόκοσμό μας, λες και αυτός είναι αυθύπαρκτος και τελείως αποκομμένος από τον μακρόκοσμο. Μα από την άλλη, ακόμη και μέσα στον οικείο μικρόκοσμό του και στους χώρους κοινωνικής ή επαγγελματικής δραστηριοποίησης και κίνησης, μπορεί να αναπαράγουμε αυτή τη βία που τόσο απευχόμαστε, ο καθένας με τον τρόπο του, ακόμη κι ασυνείδητα μερικές φορές. Ο φαύλος κύκλος ενός ύπουλου εθισμού...
Μέσα σε αυτή την καλλιτεχνικά, κοινωνικά, πνευματικά, ψυχολογικά, υλικά παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα βίας. Που αντέχουμε όλο και περισσότερη...μέχρι να μας συντρίψει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου