Αυτές οι κοινωνίες των τρομοκρατών επιστατών και των τρομοκρατημένων υποτελών δεν ταιριάζουν σε ελεύθερους ανθρώπους...

  “A terrorist is someone who has a bomb, but doesn’t have an air force.” .. (William Blum)

 η εικόνα αυτή πάρθηκε από το cartoon politics

...ζούμε μέσα στους κόλπους κάθε είδους επικίνδυνων, για την ανθρωπότητα και την εξέλιξή της, τρομοκρατών! Εγκλωβισμένοι και ζαλισμένοι και σχεδόν ξέπνοοι και ανυπεράσπιστοι όσο περισσότερο αποδεχόμαστε τα αποστεωμένα και ελεεινά δόγματά τους, τις κυρίαρχες ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες τους, τις αγορές και τα δουλεμπορικά τους κάτεργα, τις κίβδηλες και άνεϋ στοιχειώδους ουσίας διακηρύξεις τους. Και παραμένουμε σερνάμενοι μέσα στα ψέματα κι τις αυτ-απάτες μας, καθηλωμένοι σαν μεταλλαγμένοι ανθρωπο-τυφλοπόντικες μέσα στα λαγούμια μας, παγιδευμένοι στο στάδιο που προσδιορίζει με αποκαρδιωτική ευστοχία η φράση: ο Φόβος φυλάει τα έρμα! και με τη συνδρομή υψηλής τεχνολογίας και ακόμα περισσότερου μισανθρωπισμού.

 Χορεύουν πάνω στις πλάτες μας και εισβάλλουν λαθραία μα ριζώνουν απόλυτα κατακτητικά μέσα στην φαιά ουσία και την ψυχοσύνθεσή μας κάθε είδους σιχαμένοι τρομοκράτες και υπηρετικό τους προσωπικό, τρομολάγνοι κι επαγγελματίες απατεώνες: οικονομικοί, στρατιωτικοί, επιστημονικοί, θρησκευτικοί, πνευματικοί, πολιτικοί, παλιάτσοι της"διασκέδασης" και οι "πόρνες της ενημέρωσης".
 Όσο ακόμα τους παίρνουμε στα σοβαρά και αντιμετωπίζουμε με δέος τα λεγόμενα και πεπραγμένα τους και γεμίζουμε από σοκ με τα ίσως όχι και τόσο δύσκολα στην πρόβλεψη και ερμηνεία "projects" και μεθοδεύσεις τους, τόσο θα αποτελούμε τις "καλλιέργειες" μέσα στην "ανθρωποφάρμα" τους...

Όλοι τους συν-διαμορφωτές της εικονικής μας "πραγματικότητας", ενός κολοσσιαίου διχτυού (ή δικτύου) που μας κρατάει καλά μέσα στα πλέγματά του.

Και η ελευθερία θα φαντάζει μια παρηγορητική για μελλοθάνατους φαντασίωση...

Πώς μα τον κοπανιστό αέρα των αθροισμένων παγκόσμιων χρηματωπιστωτικών χρεών, πώς μα την τελείως άπιστη όσο και ανύπαρκτη ψυχή των υψηλόβαθμων και χαμηλόβαθμων εμπόρων πίστης, πώς μα τις μονίμως ανίατες ασθένειες παρά τα γνωστά από την αρχαιότητα θεραπευτικά πανίσχυρα όπλα της φύσης και τις θαμμένες πρωτοποριακές εργασίες, πώς μα τις τόσο εύηχες πολιτικές προεκλογικές υποσχέσεις (αναλλοίωτες στην ουσία τους παρά τις φαινομενικές αλλαγές στις εξωτερικές τους μορφές) και μετεκλογικά χαμένες στην άβυσσο της ανθρώπινης ανοησίας, πώς αφεθήκαμε να καταντήσουμε αγελαίοι πληθυσμοί; Κατακερματισμένοι και διακατεχόμενοι μάλιστα από μια εντυπωσιακή λίστα -ισμών, που ο ένας δεν διατηρεί και τις καλύτερες σχέσεις με τον άλλο. Μια διαχρονική Μηχανή παραγωγής καστών και μεταξύ τους εχθρών, λαδωμένη από το αίμα, τον ιδρώτα και τις... τσίμπλες των ανθρώπων.

Πόσο παλιά είναι αυτή η ιστορία και πόσο μας αξίζει τελικά και πραγματικά;

Πόσοι ανώτεροι άνθρωποι, αφανείς (λίγο ή πολύ θαμμένοι από τους επίσημους ιστορικούς αφηγητές και τα κατεστημένα εγχειρίδιά τους), γενναιόψυχοι, ελεύθεροι εσωτερικά, αφοσιωμένοι όχι στην ίδρυση σχολών και συστημάτων στο όνομά τους αλλά στην αλήθεια και την ανάδειξή της και στην απαλλαγή του ανθρώπου από όλα τα δεσμά τους...Πόσοι ήταν και είναι αυτοί που έχουν πολεμήσει και αντισταθεί πραγματικά και αποτελεσματικά και συνεχίζουν να το κάνουν μέσα στους αιώνες της υποδούλωσης; Άνθρωποι, συχνά και μοναχικοί και παράξενοι για τις μάζες, που ξεσκόνισαν σελίδες βιβλιοθηκών μελετώντας και βάζοντας υπομονετικά στη θέση τους τα κομμάτια του μεγάλου παζλ, δίνοντας με τους δικούς του ο καθένας τρόπους και μεθόδους τις (κυρίως άνισες) μάχες απέναντι στη Μηχανή και τα πλοκάμια της; Που τίμησαν όποτε χρειάστηκε τους συναγωνιστές τους και την ανεξαρτησία της αντίληψής τους; Που άφησαν για εμάς υπόγεια και ματωμένα και κωδικοποιημένα μηνύματα και ανείπωτες ιστορίες θάρρους και υπέρβασης για να τα ανακαλύψουμε και να μας εμπνεύσουν. Και να μας πούνε αυτό που ξέραμε κι εμείς πάντα μέσα μας αλλά φοβόμαστε να παραδεχτούμε και να ξεστομίσουμε...

ανιχνευτής