Aς δούμε πρώτα δυο κατατοπιστικές και μεστές κουβέντες πάνω σε αυτό το βιβλίο μνήμης, για το οποίο δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω τη συγκίνηση που ξεφυλλίζοντάς το ένιωσα και το θαυμασμό που με συνεπήρε για το νεαρό πρωταγωνιστή του:
" ΡΗΓΜΑ 2012 - Β’ έκδοση (συμπληρωμένη) Τα γεγονότα του Μικρού Πολυτεχνείου (Σχολής Υπομηχανικών). Η πρώτη συλλογική πράξη αντίστασης σε χούντα και διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο, καταλύτης για τη ριζοσπαστικοποίηση του αντιδικτατορικού κινήματος που θα κορυφωθεί με τις καταλήψεις τις Νομικής και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η συμβολή των αυτόνομων – αντιεξουσιαστών φοιτητών σε αυτή την (ηθελημένα;) άγνωστη ιστορία και η επανεμφάνιση των αναρχικών στον ελλαδικό χώρο κατά τη περίοδο της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας έως και το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των πολιτικών. Ανάμεσα τους, ο Στέλιος Βασιλειάδης, που με τη δράση του υπήρξε διαρκής στόχος των υπηρεσιών καταστολής του καθεστώτος και τη διαδρομή του οποίου διέκοψε απότομα ένα δυστύχημα, «τροχαίο» είπαν στα χαρτιά… Διανέμεται μέσα από αυτοοργανωμένους χώρους και βιβλιοπωλεία."
από Indymedia Athens
" Ένα χρονικό της ζωής και της αντιεξουσιαστικής δράσης του Στέλιου Βασιλειάδη (1947-1974), που γεννήθηκε στην Κοκκινιά, σπουδασε στη Σιβιτανίδειο Σχολή και στην Ανωτάτη Σχολή Υπομηχανικών, έλαβε ενεργό μέρος ως φοιτητής στον αντιδικτατορικό αγώνα, συνελήφθη και βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, δημιούργησε μαζί με συντρόφους του τον αντιεξουσιαστικό χώρο ΚΡΑΚ στα Εξάρχεια και την Αυτόνομη Αντιεξουσιαστική Πολιτική Ομάδα (ΑΑΠΟ), στη μεταπολίτευση, και σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, στην Καλλιθέα, στις 9 Δεκεμβρίου 1974, την επομένη του δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, στο οποίο συμμετείχε ως μέλος εφορευτικής επιτροπής. Γραμμένο από τον "σύντροφο, φίλο και αδελφό του", όπως γράφει, Κυριάκο Βασιλειάδη.
Το βιβλιοπωλείο και οι εκδόσεις "Ρήγμα" λειτούργησαν, αρχικά, στην Κοκκινιά ως ζωντανός απελευθερωτικός χώρος αντιεξουσιαστικών/αναρχικών ιδεών και δράσεων την περίοδο 1975-1979.
Αναφορά στα βασανιστήρια και την αξιοπρεπή στάση του Στέλιου Βασιλειάδη υπάρχει και στη μαρτυρία (εφημ. "Το Βήμα" 27/4/75) του καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Δημήτρη Μαρωνίτη που τον Ιούνιο του 1972, ήταν ο ίδιος κρατούμενος στα κελιά του ΚΕΣΑ, για τον νεαρό κρατούμενο του διπλανού κελιού του: "... ήθελα να φέρω στη δημοσιότητα ένα νωπό γεγονός που κατοικεί τα αυλάκια του μυαλού μου και τρέφει σε ώρες δύσκολες τη πικρή μου αισιοδοξία. Δεν έμαθα ποτέ ποιο παλικάρι σφάδαζε στο διάδρομο. Μούγκριζε υπόκωφα, αλλά δεν έβγαλε ούτε μία φορά δυνατή κραυγή. Κάποτε άκουσα να τον σέρνουν στο κελί του, ενώ ο δεσμοφύλακας τον περιέλουζε με βρισιές που δεν φημίζονταν για την πρωτοτυπία τους: "ρε π..... βρωμοκομμουνιστή, εδώ θα σαπίσεις". Κι ενώ η πόρτα έκλεινε, ακούστηκε μια ήρεμη, καθαρή, απόλυτα ζυγισμένη φωνή: "δεν είμαι κομμουνιστής· είμαι αναρχικός". Θα ήθελα κάποτε να διηγηθώ το περιστατικό πολύ απλά, κι ύστερα να ζητήσω να μπει στα αναγνώσματα του σχολείου, γιατί αυτή η γενναία απροσδόκητη απόκριση εμένα τότε με παρηγόρησε βαθειά και μου έδειξε μια και καλή πώς προχωρεί η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ως το θάνατο" (στην έρευνα που έγινε, όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο ότι πρόκειται για τον Στέλιο)."
από BiblioNet
Eπιθυμώ να προσθέσω κι εγώ ένα μικρό χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου γι'αυτό το παλικάρι, τον αγωνιστή τον αφοσιωμένο ως το τέλος στον αγώνα του:
"Στις 8 Δεκέμβρη (1974) στήνεται το πολιτικό θέαμα-Δημοψήφισμα. Τα κέντρα εξουσίας -ντόπια και ξένα- αποφασίζουν να γίνει δημοψήφισμα για να εκφράσει ο λαός την κυρίαρχη θέλησή του για το πολίτευμα με το οποίο θέλει να κυβερνηθεί. Δεν τον ρωτούν όμως αν οι επιθυμίες του εξαντλούνται στο χώρο που έχει σαν ακραία σημεία του τη Μοναρχία και τη δημοκρατία. Κανένας δεν τον ρωτάει αν θέλει να κυβερνηθεί μόνος του και να αυτοδιαχειριστεί τη ζωή του. Η ψήφος εναντίον της Μοναρχίας σαν φορέα της εξάρτησης από τους ξένους, πράκτορα ξένων συμφερόντων, πηγή ανωμαλίας κ.ά. είναι μία πλευρά της πάλης. Αλλά η αποδοχή μιας δημοκρατίας είτε προεδρικής είτε κοινοβουλευτικής είτε γερμανικής είτε ελληνικής που "γαλλοφέρνει" είναι και ακατανόητη και επιζήμια.
Με αυτές τις σκέψεις ο Στέλιος μοιράζει στο κέντρο της Αθήνας πολλά χειρόγραφα-τρικ με αντιεξουσιαστικά-αντιμοναρχικά συνθήματα. Την ημέρα του Δημοψηφίσματος διορίζεται μέλος της εφορευτικής επιτροπής σε εκλογικό τμήμα της Κοκκινιάς όπου έρχεται σε αντίθεση και προστριβές με διάφορους βασιλικούς παρακρατικούς τραμπούκους της εποχής, που προσπαθούν να επηρεάσουν και να επιβάλλουν κλίμα τρομοκρατίας στα εκλογικά κέντρα"
Και το βράδυ της Δευτέρας 9 Δεκεμβρίου του 1974, ο νεαρός αγωνιστής, το παλικάρι που επέζησε από τα φοβερά χουντικά βασανιστήρια (άραγε κατά πόσο έχουν εξαλειφθεί από τον τόπο;"Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας")των παλιοτόμαρων Ασφαλιτών και Εσατζήδων, χωρίς να προδώσει ούτε στο ελάχιστο τις ιδέες και τους συντρόφους του, σκοτώνεται σ'ένα πολύ-μα πολύ περίεργο "ατύχημα". Ήταν 27 χρονών.
Είθε η μνήμη της ιστορίας του να εμπνέει και να ατσαλώνει κάθε κοινωνικό αγώνα ενάντια στη μοχθηρία της καταπίεσης και την τερατοσύνη της αποκτήνωσης του ανθρώπου...
"ΧΟΥΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙ"!
Ναι! Αλλά όχι από μόνη της...
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου