Η δική μας πρωτομαγιά που θα τιμάται κάθε ξεχωριστή ολόφρεσκη στιγμή κάθε καινούργιας αυγής.

Ξέσκισμα.

Της ψυχής. 

Των ίδιων των ενστίκτων. 

Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης.

Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο.

 Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. 

Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών. 

Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών. 

Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.

Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές. 

Της άρνησης ψυχαγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής και αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.

Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.

Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Κι αφού μας φόβισαν με τις στρατιές από σκιές, μπαμπούλες και αναπόφευκτες προσφερόμενες από αυτούς επιλογές κι αφού μας έχωσαν μέσα σε κλουβάκια ωρίμανσης, στολές καθηκόντων υπέρ των δικών τους αξιών, στενόχωρες ριγέ φόρμες εργασίας για λογαριασμό της ευημερίας των αφεντικών τους κι αφού μας κλείδωσαν μέσα σε θεοφοβούμενα υπάκουα ποίμνια και σε ευπρόβλεπτα μονολιθικά ιδεολογικά πρόσημα κι αφού μας έσυραν μέσα σε οργίλες συμμορίες και φιλήσυχες παλινωδίες και καθωσπρέπει ανίες κι αφού μας κούνησαν τα καρότα συνταγών ευτυχίας και ευκαιριών καριέρας μιας ψυχοπαθητικής επιτυχίας...

...Τελευταία προσπαθούν να υφαρπάξουν, εκτός από την ήδη λεηλατημένη από παλιά υπεραξία της εργασίας και τα τελευταία ψήγματα εσωτερικής ελευθερίας. Κι άρα υπόσχεσης για αυτονόμηση των συνειδήσεων και κινήσεών μας, έστω και δυνητικής. Με επαναλαμβανόμενο βομβαρδισμό από τελεσίγραφα:

- "Να καταδικάσουμε τη βία απ'όπου κι αν προέρχεται!" "Να μην αμφισβητούμε τη νομιμότητα".
Κι άρα να μετατραπούμε σε πειθήνιους υπέροχους καρπαζοεισπράχτορες και μόνιμους στόχους στα τοπικά και παγκόσμια χέρια και πυρά ενός ατέλευτου πολιτικού, κοινωνικού, διανοητικού bullying (sic)

- Nα επιδεικνύουμε "σεβασμό" κι άρα υποταγή στους "κανόνες" εταίρων κι εταιρειών τους. Ώστε η επέλαση της φιλαργυρίας να συνεχίζεται απρόσκοπτα και το πλιάτσικο της μεταλλαγμένης και ποτέ φευγάτης αυτοκρατορίας να αφήνει πίσω ερείπια και τάφους.

 

Στην πραγματική πραγματικότητα δεν έχουν χρεωκοπήσει οι λαοί.  Αλλά οι διαμορφωτές και κλειδοκράτορες των πραγματικοτήτων που επέβαλλαν στους λαούς και μετακύλησαν τη χρεωκοπία τους σε αυτούς.

Δεν μας μένει παρά να σκίσουμε όλα τα πλαστά συμβόλαια αυτής της "πραγματικότητας". Να βάλουμε φωτιά σε όλες τις παράνομες κι άκυρες επιταγές, να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων όλα τα υποσχετικά τους σημειώματα. Να σταματήσουμε να τα υπογράφουμε με τη θέλησή μας, τη νοθευμένη από τη σωρεία των "ναρκωτικών ουσιών" και ψευδαισθήσεών τους.

Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, εκεί που ανήκε από την αρχή. 

Να μην κολλήσουμε στο στάδιο του προλετάριου, του εργάτη, όσες αμοιβές κι αν μας τάξουν μέσα βέβαια στα "λογικά πλαίσια". Tης δικής τους άθλιας, αποτροπιαστικής, παράλογης ολότελα, εξευτελιστικής για ανθρώπινα όντα, δολοφονικής λογικής.
Αλλά να στήσουμε το δικό μας εργοτάξιο κατασκευής της πραγματικότητας που μας αξίζει. Κι όπου θα γίνουμε συνάμα εργάτες και συνεργάτες και σχεδιαστές και διευθυντές και συνδιαχειριστές-ιδιοκτήτες της...

 Την άνοιξη η φύση οργιάζει.

Ας ακολουθήσουν οι καρδιές μας το παράδειγμά της!

Η δική μας πρωτομαγιά  θα τιμάται κάθε ξεχωριστή ολόφρεσκη στιγμή, κάθε καινούργιας γεμάτης ελπίδες και χρώματα αυγής.

ανιχνευτής