Για να δεις εναν κοσμο μεσα σε ενα κοκκο αμμου
και εναν παραδεισο μεσα σε ενα αγριολουλουδο
κρατησε το απειρο μεσα στην παλαμη του χεριου σου και την αιωνιοτητα μεσα σε μια ωρα..
ΑLAN WATS
" ...για να ζεις και να αγαπάς, πρέπει να ρισκάρεις. Σαν αποτέλεσμα και θα απογοητευτείς και θα αποτύχεις και ίσως και να καταστραφείς ακόμη. Με το πέρασμα του χρόνου όμως θα δεις ότι κάπου βγάζει.
Πιστεύω ότι αν αποφύγεις να ρισκάρεις τα αποτελέσματα θα είναι πολύ χειρότερα από οποιαδήποτε μορφή αταξίας μπορεί να χωρέσει το μυαλό σου.
Με το να κάνεις φιόγκο την αγάπη ή να γίνεις εσύ ανίκανος γι'αυτήν, δεν καταστρέφεις την ενέργειά της. Αν δεν αγαπάς ή δεν αφήνεις να εκφραστεί, θα βρει τρόπο να εκδηλωθεί με τη μορφή της αυτοκαταστροφής. Δηλαδή, η εναλλακτική λύση στη φιλαυτία είναι η αυτοκαταστροφή. Επειδή δεν πρόκειται να ρισκάρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου σωστά, θα κληθείς να τον καταστρέψεις.
Λοιπόν, τί είναι προτιμότερο; Ένα ανθρώπινο είδος που δεν τα καταφέρνει πάντα να ελέγχεται και τόσο καλά, ακόμη και αμόκ το πιάνει πότε πότε, αλλά συνεχίζει γενικά να υπάρχει και να κρατά σε ικανοποιητικό επίπεδο την ειλικρίνεια και την ικανότητά του να απολαμβάνει όπου μπορεί να υπάρξει απόλαυση; Ή μήπως είναι προτιμότερο να τιναχτεί στον αέρα το ανθρώπινο είδος και να καθαρίσει ο πλανήτης κι όλα να γίνουν ένας ωραίος άγονος βράχος, απαλλαγμένος από την αρρώστια που λέγεται ζωή;
Το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε την αγάπη σαν φάσμα. Δεν υπάρχει καλή και κακή αγάπη, πνευματική και υλική αγάπη, ώριμη αγάπη από τη μια και παράφορος έρωτας από την άλλη. Όλα τούτα είναι μορφές της ίδιας ενέργειας. Και πρέπει να τα δέχεται κανείς και να την αφήνει να μεγαλώνει εκεί που τη βρίσκει. Και αν βρει ότι μόνο μια από αυτές τις μορφές υπάρχει, ας τη θρέψει τουλάχιστον και θ'ανθίσουν και οι υπόλοιπες. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για ν'αρχίσει κανείς σωστά είναι να αφήνει την αγάπη ελεύθερη να παίρνει τον δρόμο της"
από το βιβλίο του Βρετανού φιλόσοφου και συγγραφέα Alan Wats "Μέσα στα σύννεφα, μακρυά απ'τον κόσμο", που το ανακάλυψα μισοκατεστραμένο και κιτρινισμένο σ΄ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, στη θρυλική έκδοση "τσέπης" των εκδόσεων ΩΡΟΡΑ
Όσον αφορά την Αγάπη, να παραθέσω και κάποιες δικές μου σκέψεις: Η εξόριστη ΔΥΝΑΜΗ!
( ανάρτηση του Ένοικου στο no Gravity Zone )
και εναν παραδεισο μεσα σε ενα αγριολουλουδο
κρατησε το απειρο μεσα στην παλαμη του χεριου σου και την αιωνιοτητα μεσα σε μια ωρα..
ΑLAN WATS
" ...για να ζεις και να αγαπάς, πρέπει να ρισκάρεις. Σαν αποτέλεσμα και θα απογοητευτείς και θα αποτύχεις και ίσως και να καταστραφείς ακόμη. Με το πέρασμα του χρόνου όμως θα δεις ότι κάπου βγάζει.
Πιστεύω ότι αν αποφύγεις να ρισκάρεις τα αποτελέσματα θα είναι πολύ χειρότερα από οποιαδήποτε μορφή αταξίας μπορεί να χωρέσει το μυαλό σου.
Με το να κάνεις φιόγκο την αγάπη ή να γίνεις εσύ ανίκανος γι'αυτήν, δεν καταστρέφεις την ενέργειά της. Αν δεν αγαπάς ή δεν αφήνεις να εκφραστεί, θα βρει τρόπο να εκδηλωθεί με τη μορφή της αυτοκαταστροφής. Δηλαδή, η εναλλακτική λύση στη φιλαυτία είναι η αυτοκαταστροφή. Επειδή δεν πρόκειται να ρισκάρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου σωστά, θα κληθείς να τον καταστρέψεις.
Λοιπόν, τί είναι προτιμότερο; Ένα ανθρώπινο είδος που δεν τα καταφέρνει πάντα να ελέγχεται και τόσο καλά, ακόμη και αμόκ το πιάνει πότε πότε, αλλά συνεχίζει γενικά να υπάρχει και να κρατά σε ικανοποιητικό επίπεδο την ειλικρίνεια και την ικανότητά του να απολαμβάνει όπου μπορεί να υπάρξει απόλαυση; Ή μήπως είναι προτιμότερο να τιναχτεί στον αέρα το ανθρώπινο είδος και να καθαρίσει ο πλανήτης κι όλα να γίνουν ένας ωραίος άγονος βράχος, απαλλαγμένος από την αρρώστια που λέγεται ζωή;
Το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε την αγάπη σαν φάσμα. Δεν υπάρχει καλή και κακή αγάπη, πνευματική και υλική αγάπη, ώριμη αγάπη από τη μια και παράφορος έρωτας από την άλλη. Όλα τούτα είναι μορφές της ίδιας ενέργειας. Και πρέπει να τα δέχεται κανείς και να την αφήνει να μεγαλώνει εκεί που τη βρίσκει. Και αν βρει ότι μόνο μια από αυτές τις μορφές υπάρχει, ας τη θρέψει τουλάχιστον και θ'ανθίσουν και οι υπόλοιπες. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για ν'αρχίσει κανείς σωστά είναι να αφήνει την αγάπη ελεύθερη να παίρνει τον δρόμο της"
από το βιβλίο του Βρετανού φιλόσοφου και συγγραφέα Alan Wats "Μέσα στα σύννεφα, μακρυά απ'τον κόσμο", που το ανακάλυψα μισοκατεστραμένο και κιτρινισμένο σ΄ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, στη θρυλική έκδοση "τσέπης" των εκδόσεων ΩΡΟΡΑ
Όσον αφορά την Αγάπη, να παραθέσω και κάποιες δικές μου σκέψεις: Η εξόριστη ΔΥΝΑΜΗ!
( ανάρτηση του Ένοικου στο no Gravity Zone )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου