"ΔΕ ΓΑΜΙΕΤΑΙ!"

"Δε γαμιέται!"

Οι εταιρείες ανοίγουνε διάπλατα τα βουλιμικά τους πολυεθνικά σαγόνια

καταβροχθίζοντας συμβόλαια και συμφωνίες, ανθρώπους, γαίες, νερά, ακόμα και τον αέρα.

Οι πολιτικάντηδες χαριεντίζονται και χασκογελάνε στις μαζώξεις με ονομασίες κάλπικου κύρους

και υπογράφουνε τεφτέρια με εμπόρους και γραφιάδες για τους δείκτες επιβίωσης της πλέμπας.

Οι τραπεζίτες ανάβουνε πούρα και σνιφάρουν σκόνες να γιορτάσουνε τα πλαστικά τους κέρδη,

συνοδεία ανεκδότων για ξεβράκωτους, βαριανασαίνοντες, αναμένοντες άσπρη μέρα κολίγους.

Κοιλαράδες και γραμωμένοι καπετάνιοι κάνουνε χαβαλεδιάρικα με τους κολλητούς πάρτυ

πάνω σε θαλαμηγούς με τελευταίας κοπής φλασάτα ντραγκς και άγουρα κορμιά.

Ο δικαστής ετοιμάζεται να γράψει το πιο αυστηρό γράμμα του νόμου

για τον επόμενο Γιάννη Αγιάννη που'κλεψε ένα καρβέλι να χορτάσει.

Ο μπάτσος πότε πυροβολεί τον ανήλικο παραβάτη και πότε σακατεύει το συλληφθέντα διαδηλωτή,

βάζοντας πλάτη στην κίβδηλη, εξαγορασμένη λάμψη και στην απάτη την επιφανή.

Ο αξιωματικός διατάζει το φαντάρο να ανοίξει στα γυναικόπαιδα πυρ

και τα τελευταίας γενιάς βομβαρδιστικά αδειάζουν την πραμάτεια τους στα κεφάλια αμάχων.

Η τηλεόραση μιλάει για αναγκαία κακά και θυσίες με αντίκρισμα σε ένα κάποιο μέλλον,

μα στις χολυγουντιανές οθόνες το δίκαιο των θεριών πυρπολείται.

Κι εσύ συνεχίζεις να λες "δε γαμιέται!"

Σε καταλαβαίνω.

Πάντα υπάρχουν κάπου κάποιοι άλλοι

που το τσούξιμό τους είναι πιο οξύ και διαρκές

απ' το δικό σου...

ανιχνευτής