Στις εκλογές στις 25/1 (ναι σε αυτές που δεν μας άφησαν να ψηφίσουμε) μαυρίστηκε η βάρβαρη πολιτική των τελευταίων πέντε χρόνων. Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήρθε υποσχομενη ελπίδα στο λαό για το τέλος αυτής της πολιτικής, αλλά πολύ γρήγορα διαψεύστηκε από τις πράξεις της. Η νέα συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση που παρατεινε το μνημόνιο μέχρι το καλοκαίρι μας γέμισε ξανα οργή και αγανάκτηση. Η νέα κυβέρνηση υποσχέθηκε προεκλογικά ως απάντηση στο μαθητικό κίνημα που είχε βγει στο προσκήνιο το προηγούμενο διάστημα, με κεντρικό σύνθημα «ΚΑΤΩ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ KAI O ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ», κατάργηση της, να πάρει πίσω τις διαθεσιμότητες των καθηγητών κα την αξιολόγηση. Στην πραγματικότητα οι δηλώσεις του υπουργού για τα σχολεία ήταν μηδαμινές το καλύτερο. Οι υποσχέσεις πολλές, η ουσία όμως ίδια και αναλοίωτη…
Μας είπαν ότι πήραν πίσω την τράπεζα θεμάτων αλλά ο νόμος για το ταξικό νέο λύκειο παραμένει αφού υπακούει τις επιτταγές της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Η τράπεζα θεμάτων παραμένει αλλά γίνεται προαιρετική και εξαρτάται από την κρίση του κάθε καθηγητή εάν θα επιλέξει θέματα από εκεί ή όχι. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης δεν έχουν αγγίξει ούτε το σύνολο του νόμου για το «Νέο Λύκειο». Ξέρετε, αυτός ο νομος που στοιβάζει 30 παιδιά σε κάθε αίθουσα, που μας επιβάλλει να διαλέξουμε από τη Β’ Λυκείου τι ακριβώς θέλουμε να σπουδάσουμε, που μας βάζει στις «στενές» κατευθύνσεις με την απέραντη ύλη, που θέλει να είμαστε απλοί παπαγάλοι και που μας λέει ότι θα περάσουμε στο πανεπιστήμιο μόνο αν έχουμε λεφτά να πάμε φροντιστήριο. Να μην ξεχνάμε πως είναι ο ίδιος νόμος που έστειλε σε διαθεσιμότητα τόσους καθηγητές μας, τους υπόλοιπους τους έκανε να τρέχουν από σχολείο σε σχολείο για να συμπληρώσουν ώρες και που έκλεισε τόσα σχολικά συγκροτήματα. Και το κλείσιμο σχολείων θα συνεχιστεί, αφού σχολεία με μικρό αριθμό μαθητών δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν με όλες τις κατευθύνσεις. Στην ουσία δηλαδή το εξεταστικό κάτεργο παραμένει και στις τρεις τάξεις του Λυκείου, στέλνοντας ολοένα και περισσότερους μαθητές στα φροντιστήρια. Επιπλέον η κυβερνηση δεν έχει αγγίξει ούτε το αιώνιο θέμα της χρηματοδότησης στα σχολεία, ούτε το θέμα των μετακινήσεων των μαθητών, ούτε φυσικά την «πολυπόθητη» από πολλούς μαθητεία.
Πιο συγκεκριμένα, οι μεταγυμνασιακές σχολές επαγγελματικής κατάρτισης που στην ουσία πουλάνε φθηνή και ανασφάλιστη εργασία στους μεγαλοεπιχειρηματίες, έχουν μείνει στο απυρόβλητο. Οι σχολές αυτές, πέρα από το ότι λειτουργούν κάτω από τις κατευθύνσεις της αγοράς (πρακτικά οι κατευθύνσεις του κάθε ΕΠΑΛ ορίζονται από τις ανάγκες της τοπικής αγοράς εργασίας), μαθαίνοντας στον μαθητή να σκύβει το κεφάλι και να μην αντιδρά, βάζει τον εκπαιδευτικό στο ρόλο του «προσωπάρχη», εποπτεύοντας αυτός τους μαθητές του και επιλέγοντας ποιος θα πάει για δουλειά-κατάρτιση και ποιος όχι. Έτσι το σχολείο σιγά σιγά μετατρέπεται σε «γραφείο ενοικιάσεως εργασίας», αποτελώντας μόνο τον ενδιάμεσο κρίκο ανάμεσα στους μαθητές και τις επιχειρήσεις, επιλέγοντας ποιοι θα πάνε και που. Μάλλον τους είναι πολύ βολικό να μας μάθουν από τα 16 μας ότι η μοίρα μας είναι να γίνουμε εργαζόμενοι-λάστιχο με κανένα εργασιακό δικαίωμα.
Δε μπορούμε να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση που στην ουσία ακολουθεί την ίδια πολιτική με διαφορετικό χρωματισμό. Δε μπορούμε να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χερια και με χαμηλές τις προσδοκίες μας απεναντί τους. Το μαθητικό κίνημα πρέπει να συνειδητοποιήσει πρώτα απ’όλα ότι οι αγώνες που έδωσε όλα αυτά τα χρόνια δεν πήγανε χαμένοι, αφού με την πίεση αυτών έγιναν οι όποιες εξαγγελίες της κυβέρνησης. Επιπλέον, πρέπει να συνειδητοποιήσει τις δυνατότητες που ανοίγονται, την κρίσιμη αυτή συγκυρία και να βγει ξανά στον ίδιο δρόμο του αγώνα, πλάι στους εκπαιδευτικούς και με αναβαθμισμένα αιτήματα να απαιτήσει το σχολείο των αναγκών μας! Δε μας αφορούν οι δικαιολογίες δήθεν ότι πρέπει να ξεπληρωθεί η δανειακή σύμαβαση και το χρέος και οι εταίροι και η τρόικα. Όλα αυτά είναι βερεσέ μπροστά στις ανάγκες μας. Δε θα γίνουμε τα εξιλαστήρια θύματά τους. Πρέπει να απαιτήσουμε αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες με ελεύθερο δικαίωμα πρόσβασης για όλους. Να απαιτήσουμε ένα ενιαίο 12 χρονό σχολείο που θα τελειώνουν όλα τα παιδιά ως τα 18, που θα παρέχει ένα επαρκές επίπεδο γενικών γνώσεω και θα αναπτύσσει τον διαλεκτικό κριτικό τρόπο σκέψης. Σχολείο χωρίς εξεταστικούς, οικονομικούς και ταξικούς φραγμούς και χωρίς ασφυκτικά αναλυτικά προγράμματα. Σχολείο που καθηγητές και μαθητές θα καθορίζουν συλλογικά το μάθημα σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Σχολείο που θα παρέχεται γνώση για της ανάγκες της νεολαίας και των εργαζομένων και όχι για τις επιχειρήσεις και το κεφάλαιο
Το διαβάσαμε στον Ανυπόταχτο Μαθητή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου