Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ

Γραμμένο παλιά, αλλά επίκαιρο όσο ποτέ…
Του Ηλία Σιαμέλα

 

Ο χορός του αίματος, σαν ο λοξίας διατάζει
Ο εκτελεστής, ο τρόμος: Ισραήλ τ’ όνομά του
Αμερική, ω, οδύνη, ω, ασπρόμαυρε κόσμε
Ως να γεννάει των πρωτόγονων φαύλων
Το αυγό του φιδιού και να σέρνει
Ακάθαρτες φύσεις, τερατόμορφο σύμπλεγμα
Μυημένο στο φάσμα της βουής και του πόνου
Ο καινούργιος ο χρόνος, μες στο στόμα των λύκων
Πονεμένη Παλαιστίνη, το ισχνό χέρι μου χάθηκε
Ρουκέτες σα σπέρνουν, την έμφυτη λύσσα
Βασανισμένη πατρίδα, χλωμό χρώμα του χάρου
Που να πάω, σε μιαν άκρια, σε πρόστυχους τοίχους
Ευρώπη – κοινή αγορά αίματος - κόσμος πυγμαίων
Μηχανές θανάτου και ίσες αποστάσεις
Γερμανοί υπουργοί, ταλαντώσεις θηρίων
Και η Ντόρα, πάντα η «δικιά» μας η Ντόρα
Η εικόνα της στέκει, στης Νέας Τάξης το θέατρο :
Πάντα μια πρέζα χαμόγελου, σε υποκριτικό σκηνικό
Σα να μας φτύνουν τ’ αστέρια κι ο Αττικός ουρανός.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Που να πάω;
Που να σέρνω τον πόνο μου λέω
Με κραυγές ν’ αναπνέω το αύριο
Εκεί που το σκοτάδι αντίγραφα βγάζει
Και όλη η γη το αίμα με χρήμα ζυγιάζει.

Τρίτη, 30 Δεκεμβρίου 2008

Tο διαβάσαμε στο μπλογκ του περιοδικού ΡΕΣΑΛΤΟ