Ο ανελέητος αυτός βομβαρδισμός των εικόνων..

Περασμένα μεσάνυχτα χτες και είχα πάλι αφεθεί στις δίνες των σκέψεών μου, μέσα στο δωμάτιο που είχε διαποτιστεί ως το μεδούλι του από τον καπνό των τσιγάρων. Δεν είχα ύπνο. Δεν είχα ελαφριά τη συνείδησή μου για να κλείσω τα μάτια.
Ξέρω πως δεν είναι τόσο απλό αν έστω και για λίγο κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά. Κυρίως εκείνα μέσα στο κεφάλι, με τα οποία επεξεργάζεσαι κι αξιολογείς τα ερεθίσματα του κόσμου που σε περιβάλλει και σε ενσωματώνει, σε αφομοιώνει ή σε αντιστρατεύεται, σε εχθρεύεται.

 Βομβαρδισμένος. Με όλες τις αιχμηρές εικόνες από προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που είτε γνωρίζω ή γνώρισα κι εγώ ο ίδιος, ακόμη και για κάποιες στιγμές-σφηνάκια, όσο μια κουβέντα με έναν άγνωστο στο σούπερ μάρκετ ή στη λαϊκή που θέλει να πει με 2,3 προτάσεις τον πόνο του σε κάποιον. Είτε τους προσέγγισα μέσα από αφηγήσεις γνωστών και φίλων. Εικόνες οδύνης, απελπισίας, ανέχειας κι αδιεξόδου, αξιοθαύμαστης επίδειξης αξιοπρέπειας ή κατρακυλίσματος στην επιβίωση με κάθε θεμιτό και μη τρόπο. Εικόνες φτώχειας και κοινωνικών καθημερινών μικρών και μεγάλων κολάσεων. Βγαλμένων μέσα από σελίδες του Ουγκώ, του Ντίκενς κι άλλων κλασσικών που έγιναν και πάλι επίκαιροι όσο λίγες φορές. Εικόνες γονιών που αδυνατούν πλήρως να θρέψουν τα παιδιά τους και τα πλεονάσματα να ηχούν στα αυτιά τους σαν απαίσιες ειρωνείες και τα νούμερα υπέρ εξόδων σε αγορές να εκτοξεύονται στα πρόσωπά τους σαν τις ροχάλες των αφεντάδων στους υπηρέτες. Εικόνες ανθρώπων που ασθενούν από τις διαρκείς κακουχίες κι έλλειψη σωστής διατροφής, που πεθαίνουν ή είναι στον προθάλαμο του θανάτου. Γιατί δεν έχουν γεμάτες τσέπες -ή περιουσία να εκποιήσουν και να ρευστοποιήσουν- ώστε να γιατρευτούν, να τύχουν ακόμη και βασικής περίθαλψης ή να χορτάσουν την πείνα τους..

 Πώς μπορείς να υποκριθείς ότι δεν σε αφορούν, ακόμη αν κι εσύ δεν έχεις φτάσει σε τέτοια σημεία -τουλάχιστον ακόμα- και δεν έχεις ξεπεράσει τα όρια της απόλυτης αγωνίας, της ανθρώπινης παρακμής που βαφτίζεται "επιβίωση"..
Και πώς να μην σε καρφώνει σαν στιλέτο αρχικά αυτή η βουβή οργή, που σιγά σιγά -μια και έχει γίνει τόσο οικεία πια αυτή η αίσθηση- ξεθυμαίνει σε απόλυτη περφρόνηση ανάμεικτη με τσιμπήματα χαλασμένου στομαχιού.

Όταν, τώρα που έφτασαν και πάλι οι "στιγμές που θα κρίνει και θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του ο κυρίαρχος λαός", ακούς τη σωρεία ταξιμάτων των δημάρχων και περιφερειαρχών. Στα πλαίσια μιας απομίμησης της παροχολογίας και ανώδυνης διάχυσης σαγήνης προς τα πλήθη των εθνικών αργότερα υποψήφιων, που έρχονται κάθε φορά για να διαχειριστούν τη ρότα και τις τύχες του "καραβιού και του πληρώματος". Αυτού που έχουν αποκαλέσει οι ίδιοι "Τιτανικό", τους ανθρώπους του "χαραμοφάηδες" και "τεμπέληδες" κι ό,τι άλλο επιτηδευμένα απαξιωτικό και την πορεία προς τον πιο βαθύ και ανήλιαγο πυθμένα "θυσίες του λαού".

Αλλά οι εκλογές είναι κάτι σαν τις γιορτές. Έρχονται, παρέα με τα ανάλογα "σώου" των ΜΜΕ, για να ξεγελάσουν λιγάκι τη μιζέρια και την αγωνία των ανθρώπων κι όταν φεύγουν τους παρατούν στην ίδια ή -πράγμα πιο πιθανό στις σημερινές συγκυρίες- σε χειρότερη μοίρα από πριν.

Και το κακό είναι ότι οι εικόνες της εξαχρείωσης και μυθιστορηματικής πλέον δυστυχίας και της ωμότητας των "θυσιών των λαών" για χάρη των "αγορών" των κλεπτοκρατών, όχι μόνο μένουν ακλόνητες αλλά πολλαπλασιάζονται σαν επιδημικός ιός.
Ικανός να εξανδραποδίσει, να διαβρώσει - Η καταραμένη αποδοχή των "πραγμάτων"-, να εκφυλίσει, να θάψει ολόκληρες κοινωνίες.

Ο Ένοικος...