Όταν δημιουργείς ανυπόστατους και διάτρητους μύθους και πασχίζεις με κάθε μέσο κι άφθονη προπαγάνδα να τους επιβάλλεις στους άλλους ως μία και μοναδική και θέσφατη πραγματικότητα (με σαφείς θρησκευτικές εμμονές), την οποία οφείλουν να αποδεχτούν...
Όταν θεωρείς ότι το δικό σου σχέδιο είναι το μόνο κατάλληλο για να αλλάξει τον κόσμο, υποτίθεται προς το συμφέρον του... ακόμη κι αν δεν ρωτηθεί, ακόμη κι αν δεν του δοθούν όλες οι ευκαιρίες και δυνατότητες να κρίνει και να επιλέξει ο ίδιος...
Όταν βλέπεις τον άλλον ως αναλώσιμο και εν δυνάμει πιόνι στη σκακιέρα των εργοδοτών και μεντόρων σου, γιατί κι εσύ δεν έχεις τα εφόδια να είσαι τίποτα περισσότερο από ένα χειραγωγούμενο πιόνι, αλλά τουλάχιστον δικαιολογείσαι πως είσαι στρατευμένο και ορκισμένο στο ρόλο που του ανέθεσαν...
Όταν απαιτείς το σεβασμό του άλλου λόγω της θέσης σου στην οποιουδήποτε είδους ιεραρχία ή λόγω της όποιας επαγγελματικής, πολιτικής, ακαδημαϊκής, οικογενειακής σου ιδιότητας, χωρίς να μεριμνάς ούτε στο ελάχιστο να τον κερδίσεις...
Όταν ταμπουρώνεσαι πίσω από θεωρίες, ιδεολογίες, δημοφιλείς πεποιθήσεις και προσωπικούς πόθους και αντιμετωπίζεις τον άλλο με θανάσιμο συχνά μίσος γιατί απλώς διαφοροποιείται ή δεν τις ενστερνίζεται...
Όταν λες με περίσσιο στόμφο κι ανάλογο υφάκι "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" σε αυτόν που για οποιοδήποτε λόγο δεν σε αντιμετωπίζει κι αποδέχεται ως βασιλιά, παντογνώστη, υπόδειγμα εμπειρίας και ειλικρίνειας ή ό,τι άλλο προσπαθείς να πείσεις την αφεντιά σου ότι μπορεί και να είσαι. Ενώ δεν είσαι τελικά παρά ένας φαφλατάς, υποκριτάκος και συχνά ένα τέρας παθολογικού εγωισμού...
Όταν απαιτείς από την/το φίλο, σύντροφό σου και τα ίδια σου τα παιδιά να σε αγαπούν αλλά εσύ δεν ξέρεις ή δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνει πραγματική αγάπη κι αρμονική συμβίωση...
Όταν στρατιές από τα θέλω σου και τα πρέπει σου καταλαμβάνουν κι ονοματίζουν (και νιώθεις και περήφανος γι'αυτό) το είναι σου...Και φιλοδοξούν να νουθετήσουν, να δασκαλέψουν, να "σώσουν" ή να καβαλήσουν το είναι του άλλου...
...Τότε δεν είσαι για μένα παρά άλλη μία ψηφίδα (που διόλου σπάνια δεν το συνειδητοποιεί καν η ίδια) στο θλιβερό, πολυπλόκαμο και κακάσχημο ψηφιδωτό του καθημερινού, υφέρποντος έως και δώρα φέροντος, έως ενδυόμενου με χρώματα κι αποχρώσεις, γαλόνια, αξιώματα, κελιά και μαστίγια, φασισμού!
Κάνε πέρα! Μου κρύβεις τον ήλιο!
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου