Η αποχή είναι ένδειξη "αναρχισμού και μηδενισμού"; Ναι; Και μήπως είναι τελικά και ο πραγματικός νικητής των εκλογικών "ριάλιτυ";

Διαβάζουμε σε κάποια σάιτ -κατά τ'αλλα με απόψεις σοβαρές και σεβαστές και με επιχειρήματα που καταγγέλουν και καταρρίπτουν τις σωτηριολογικές μνημονιακές λογικές- ότι η αποχή απ'τις εκλογές αποτελεί "αναρχική και μηδενιστική" πρακτική.

Δεν θα το σχολιάσουμε με πολύπλοκες αναλύσεις που κόβονται να αποδείξουν το αντίθετο. Άλλωστε έχουμε εκφράσει, όσο πιο επεξηγηματικά πιστεύουμε, τι σημαίνει για εμάς "εκλογές" μέσα στις αστικές δημοκρατίες και ειδικά στo τριτοκοσμικών καταβολών νεοελληνικό προτεκτοράτο. Σε αυτήν τη θεματική ενότητα, όπου θα βρείτε κι άλλα άρθρα εκτός από τα δικά μας, επί τούτου: Εκλογές;Χμ!  Οπότε ας μη γίνουμε κουραστικοί πλέον όσον αφορά αυτό το ζήτημα.

Μόνο δυο λόγια περί "αναρχικών και μηδενιστικών αντιλήψεων", που έτσι όπως αναφέρονται σε σχέση με τη -για εμάς ξεκάθαρα "σημαδεμένη τράπουλα"- των εκλογών αφήνεται να εννοηθεί ότι τέτοιου είδους αντιλήψεις κυοφορούν και μεταφέρουν κάτι το αρνητικό. Για τη "δημοκρατική ζωή" του τόπου και κατ'επέκτασιν για την ίδια την πολιτική και κοινωνική υπόσταση του ίδιου του ατόμου!

Παραπομπές

Κατ'αρχήν, τι πραγματικά σημαίνει αναρχική πολιτική σκέψη κι ανάλογη κοινωνική συμπεριφορά; Χωρίς να θέλουμε να αγιοποιήσουμε αυτό τον πολυπρόσωπο χώρο όπου δεν λείπουν οι εμμονές κι αγκυλώσεις, κάτι που μάλλον είναι κι αναπόφευκτο στις πολιτικές και κοινωνικές ζυμωσεις μεταξύ ανθρώπινων υπάρξεων, ακόμα κι αν έχουν τις αγνότερες των προθέσεων.
Νομίζω ότι τόσο ουσιαστική όσο και περιεκτική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα έρχονται να δώσουν τα εξής τα οποία και με καλύπτουν σε ικανοποιητικό βαθμό:


α) Αυτό το βιντεάκι:
"για όσους πιστεύουν ότι οι αντιεξουσιαστές είναι τίποτε φρικαρισμένοι μηδενιστές που ανυπομονούν να τινάξουν τους πάντες στον αέρα, υπακούοντας μόνο σε βάρβαρα ένστικτα.."
β) Αυτή η ανάρτηση, εδώ στο μπλογκ, παρμένη από το πολύ καλό βιβλίο του μακαρίτη Βασ.Ραφαηλίδη "Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού":
Ο αναρχισμός πριν απ' όλα είναι μια αποδοχή της ετερότητας, ένας σεβασμός του διαφορετικού
 χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
" Η αναρχία είναι τόσο παλιά, όσο οι Στωικοί και κυρίως οι Κυνικοί φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας.
Η αναρχία και η ελευθερία είναι σχεδόν συνώνυμα. Οι προσπάθειες των φιλοσόφων να τοποθετήσουν τα όρια της ατομικής ελευθερίας ενός ανθρώπου δίπλα στα όρια της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου δεν είναι παρά μια θεωρητική επιβεβαίωση του κύριου αιτήματος του αναρχισμού για σεβασμό της ατομικότητας και της προσωπικότητας του καθένα.
Οι γνήσιοι αναρχικοί έχουν κάτι από την συμπεριφορά του Διογένη και το ήθος του Κροπότκιν, ίσως του πιο έντιμου ανθρώπου που περπάτησε ποτέ στην γη.
Το αναρχικό κίνημα, με τις πολλές και ποικίλες παραλλαγές του, αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση στην κοινωνία καθεστώτος πραγματικής ισότητας, πραγματικής αδελφοσύνης, πραγματικής δικαιοσύνης, έξω και πέρα από κάθε καταναγκασμό που βάζει όρια και στην ισότητα, και στην αδελφοσύνη, και στην δικαιοσύνη. Ο αναρχισμός, η απόρριψη της Αρχής, της εξουσίας σε όλες της τις μορφές, είναι ένα ιδανικό για την αβίαστα και ελεύθερα αυτορυθμιζόμενη προσωπικότητα."

Επισημάνσεις

Να επισημάνουμε λοιπόν ότι όταν ένας αναρχικός δηλώνει και μηδενιστής, αυτό στην ουσία είναι μια δήλωση αποστροφής κι εναντίωσης στα "πολιτισμικά δηλητήρια" και τη βλακοκρατία, στις μονοπωλιακές και κερδοσκοπικές και αρπαχτικές οικονομικές πρακτικές που απομυζούν τις ανθρώπινες κοινωνίες και το περιβάλλον και την "φιλοσοφική" και πολιτική νομιμοποίηση του κράτους. Που με προκλητικά αδιαφανείς, βίαιους και κτηνώδεις τρόπους μετατρέπει τον πολίτη σε συνειδητά εξαπατημένο και πειθήνιο υπήκοο-έρμαιο στις διαθέσεις και τα καπρίτσια των πλουσίων και ισχυρών. Άραγε όλο αυτό το πακέτο, που προϋποθέτει με τη συνδρομή τεράστιων μηχανισμών προπαγάνδας και το κόλπο της "κυρίαρχης λαϊκής έκφρασης" μέσω εκλογών, δεν αντιπροσωπεύει ένα πραγματικά τεράστιο τίποτε; Τροχοπέδη και μια επικίνδυνη παγίδα, στην εξέλιξη του κοινωνικού και πολιτικού όντος και στην επίτευξη μιας ολοκληρωμένης κι αρμονικής ζωής και συνύπαρξης;

Η ώρα των ερωτημάτων

 Με αυτές λοιπόν τις διαπιστώσεις και τις συνέπειές τους σε όλες τις πτυχές της πνευματικής, πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης-ή αποδιοργάνωσης, πώς να μην επαναστατεί και να μη "μηδενίζει" ένα έλλογο ον τις δηλητηριώδεις πρακτικές και εκδηλώσεις τους σε βάρος των ανθρώπινων κοινωνιών; Και, παράλληλα, είναι σημαντικό να μπορεί να στηρίζει με έλλογα, ανθρώπινα και λειτουργικά επιχειρήματα τις προτάσεις νέων αμεσοδημοκρατικών -καμιά σχέση με κοινοβουλευτισμό δηλαδή- τρόπων έμπρακτης ταύτισης του συλλογικού κι ατομικού συμφέροντος. Μέσα από διαδικασίες αυτοθέσμισης, αυτοδιαχείρισης κι αυτοκυβέρνησης, χωρίς κομματικές και γραφειοκρατικές "εκκλησίες", μεσάζοντες και καλοθελητές κι  αναδεικνύοντας την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπινων όντων. Και δημιουργία συνθηκών που παρέχουν  κάθε δυνατή ευκαιρία ανακάλυψης κι εκδήλωσης των δυνατοτήτων τους.
 Αν ένας τέτοιου τύπου "μηδενισμός" δεν αποτελεί επαναστατική οπτική που παράλληλα κυοφορεί εξεγερσιακές διαδικασίες απέναντι σε ένα παράλογο και υδροκέφαλο κατεστημένο, τότε τι είναι; Αποχή από τα "δημοκρατικά καθήκοντα" της φίμωσης και στην ουσία απο-πολιτικοποίησης του ψηφοφόρου; Που διαρκώς αναθέτει και μεταθέτει τις προσωπικές του ευθύνες σε άλλους και δεν έχει ιδέα τι σημαίνει ενεργή συμμετοχή και κάθε στιγμή πρόσβαση στα κοινά; Κι αυτή η φαρσοκωμωδία και τραγωδία συγχρόνως ως πότε πρέπει να διαιωνίζεται απρόσκοπτα; Μέχρι να βρεθεί ο μεσσίας-αρχηγός που θα τα βάλει με όλο το σύστημα αλλά λειτουργώντας μέσα στους κόλπους και απόλυτα σύμφωνα με τους όρους -πολιτικούς και οικονομικούς- του συστήματος που καταγγέλει κι αντιμάχεται;
Και με τον λαό να κάνει το καθήκον του κάθε τέσσερα χρόνια και μετά τι; Μήπως να τα βάζει με τους αναρχικούς και "μηδενιστές" που καταγγέλουν αυτό τον κύκλο αυταπάτης κι εξαπάτησης κι αναίμακτης υποδούλωσης; Τότε γιατί τα σάιτ, που λέγαμε στην αρχή της ανάρτησης, βλέπουν ως μόνη λύση, όπως συχνά επισημαίνουν σε άλλα άρθρα τους, τον αγώνα -άραγε πώς τον εννοούν; δίχως ν'ανοίξει μυτούλα;- του κόσμου στους δρόμους, μέσα από διαδικασίες αυτοοργάνωσης; Για να προκύψει κάτι πραγματικά ουσιώδες και αυθεντικό ή για να ξαναγυρίσουμε στα ίδια "φορεμένα αλλιώς"; Και μήπως τέτοιες προτάσεις δεν αμφισβητούν και "μηδενίζουν" τελικά τις "δημοκρατικές" εκλογικές διαδικασίες;

Ο Ένοικος...