Σχόλιο: Όταν τα συνδικάτα καταντούν "παιδική χαρά" και συνάμα τσιφλίκια και σκαλοπάτια καριέρας των εργατοπατέρων, μέσα στην κοπροπυραμίδα της εξουσίας, τότε ο συνδικαλισμός καθίσταται ένα χρήσιμο εργαλείο όχι των εργαζομένων αλλά των εκμεταλλευτών τους. Ειδικά σε τούτους τους χαλεπούς, παμπόνηρους και ισοπεδωτικους καιρούς. Όπου τα ιδεολογικά πρόσημα (χωρίς να αγνοούμε και τις εξαιρέσεις σε αυτό το διαπιστωμένο πια κανόνα), "δεξιός" ή "κεντρώος" ή "αριστερός" και οι λεγόμενες ακραίες εκφάνσεις τους, αποδεικνύονται όλο και συχνότερα κενά κάθε εννοιολογικού προσδιορισμού και περιεχομένου, για χάρη της μίας και μοναδικής κυρίαρχης ουσίας: της διασφάλισης του συστήματος ελέγχου, νανουρίσματος και χειραγώγησης κι απόλυτης εκμετάλλευσης των μαζών.
Κι ας μην ξεχνάμε: "Αν ο πλούτος ήταν προϊόν μόχθου, τότε οι εργάτες θα ήταν οι πλουσιότεροι άνθρωποι!" ΠΡΟΥΝΤΟΝ
ανιχνευτής
Την παρακάτω διδακτική ιστοριούλα την πήραμε από το πολύ ενδιαφέρον εντυπάκι δρόμου "Η ελευθερία αρχίζει από Α", τεύχος 5 Μαΐου 2013, της ελευθεριακής ομάδας σκέψης "Negrorojo".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου