ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: "Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ ΚΙ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ-ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ"

κουίζ: τι σχέση έχει όλο αυτό το δουλικό σούρσιμο με το μεγαλείο του (αρχαιο)ελληνικού ανθρωποκεντρισμού και στοχασμού, που ενώ κυνηγήθηκε αλύπητα από τη θρησκεία της "αγάπης" στη συνέχεια του τη φόρεσαν και καπέλο στο εξάμβλωμα του "ελληνοχριστιανικού...πολιτισμού";

Ακολουθεί παρακάτω ένα κάπως παλιό αλλά πολύ καλό άρθρο, για το πρότυπο του κουραδόμαγκα και κουτοπόνηρου συνειδητοποιημένα ραγιά, καθώς και για τις ελληνοχριστιανικές ιστορικές δάφνες δόξας της επικράτησης του χριστιανισμού επί του «κατεδαφισθέντος» αρχαίου Πολιτισμού. (Διαβάστε:  Η Θαμμένη Ελλάδα). Δείτε περί τούτου και εδώ: ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ - ΝΑ ΠΩΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και Το Βυζάντιο δεν υπήρξε ποτέ ελληνικό ούτε φιλελληνικό  
Και από κάποια άλλη ανάρτησή μας ας θυμηθούμε το εξής χαρακτηριστικό για τις "παραδόσεις" της εκκλησίας μας (ο μεγαλύτερος και διαχρονικότερος φεουδάρχης στην Ελλάδα), θεματοφύλακα του "ελληνοχριστιανικού πολιτισμού":
...η επίσημη Εκκλησία μας αρκείται, κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας, να αφιερώνει δεκάδες αναθεματισμούς (αφιερωμένους στην αρχαιοελληνική φιλοσοφική σκέψη και τέχνη κι επιστήμη, που υποτίθεται ότι πρέπει να μαστε περήφανοι γι'αυτές μιας κι εμείς σήμερα είμαστε ηχηρά απόντες στην παραγωγή πολιτισμού): "Τοις λέγουσιν οτι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, ανάθεμα τρις" ή "Τοις ευσεβείν μεν επαγγελομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα, ανάθεμα τρις" ή "Τοις την μωράν των έξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, ανάθεμα τρις" ή "Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις, ανάθεμα τρις"... κι άλλα πολλά τέτοια δείγματα "ελληνο-χριστιανικού πολιτισμού"...
 Μιας Εκκλησίας απόλυτα σύμφωνης προεπαναστατικά με τη "φυσική τάξη πραγμάτων", δηλ. της σκλαβιάς για το λαό και των οικονομικών και σημαντικότατων πολιτικών προνομίων για την ίδια κι απόλυτα εχθρικής στον ξεσηκωμό του'21 "ως εθνοφθόρον τόλμημα". Με θεάρεστες πατριαρχικές παραινέσεις, όπως πχ του πατριάρχη Καλλίνικου, κάμποσα χρόνια πριν το'21, που μετά το Ορλωφικά εξαπέλυσε ένα γεμάτο μίσος αφοριστικό επιτίμιο προς όλους τους χριστιανικούς λαούς των Βαλκανίων, προτρέποντας τους κατοίκους να καταδίδουν τους αγωνιστές στις οθωμανικές αρχές. Με πατριαρχικές εγκυκλίους (του Γρηγόριου, 1/12/1797) για εξαφάνιση του "ύποπτου" κι "αντιχριστιανικού" συντάγματος του Ρήγα Φεραίου, μη τυχόν και διαφθαρεί το ποίμνιο. Με αφορισμούς κι εξόντωση από τους ρασοφόρους-φορείς της σκοταδιστικής εκκλησιαστικής πολιτικής, σε βάρος των πραγματικών δασκάλων που πάσχιζαν να ξεστραβώσουν το αμόρφωτο και γεμάτο δεισιδαιμονίες "γένος", όπως ο Βενιαμίν ο Λέσβιος(τεράστια η συμβολή στη μόρφωση των υπόδουλων του περίφημου δασκάλου στην "Ακαδημία" στις Κυδωνίες), ο Θεόφιλος Καΐρης, ο Ευγένιος Βούλγαρης και τόσοι άλλοι, που με τη διδασκαλία των μαθηματικών, αρχαίων ελληνικών και φιλοσοφίας, Φυσικής ή ακόμη και αστρονομίας, οδηγούσαν τη νεολαία στην..."αθεΐα"!*
Αμήν! Και μετά κάποιοι ακόμα αναρωτιούνται γιατί στη μνημονιακή σύγχρονη "Εδέμ" (αλλά ακόμα χριστιανική τουλάχιστον, έτσι;) η Εκκλησία είναι παρούσα διά της σιωπής της, θεωρώντας την... ως έναν από τους "στυλοβάτες του έθνους"!!!

*Το αξιοσημείωτο είναι ότι και οι τρεις αυτοί δάσκαλοι ήταν κληρικοί, που σπούδασαν στην Ευρώπη. Κι όταν επέστρεψαν στην υπόδουλη Ελλάδα έκαναν το σφάλμα να θελήσουν με όλη την ψυχή τους να μεταλαμπαδεύσουν τις νέες ιδέες και τις γνώσεις στους βυθισμένους στο σκοτάδι της αμάθειας και δεισιδαιμονίας ραγιάδες...Και γνώση=ελευθερία και αμφισβήτηση του κατεστημένου, κάτι που δεν συνέφερε ούτε τους Τούρκους ούτε, ίσως ακόμα περισσότερο, τους κοτζαμπάσηδες και τους ποιμένες που επέβαλαν κι αυτοί φόρους ("συνεισφορές" υποχρεωτικές στον "κουρβανά του θεού") στους υπόδουλους συμπατριώτες τους!

Πόσους τόνους ψεμάτων, διαστρέβλωσης, αποχαύνωσης και υποκρισίας, απ'όλες τις κατευθύνσεις, αντέχει ακόμα ο νους και η ψυχή των ταλαίπωρων νεο-ραγιάδων; Πόσο αποκρουστικός και κάθε άλλο παρά "διασκεδαστικός" θα έπρεπε να τους είναι ο γλοιώδης και σαλτιμπάγκος τύπος του Καραγκιόζη; Και με πόσους χαρακτηριστικούς τύπους της καθημερινής και δημόσιας ζωής του τόπου αυτός είναι απόλυτα συμβατός;

ανιχνευτής

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ ΚΙ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ-ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ

«Κωνσταντίνε, άν θέλεις να νικήσεις
τον σταυρό πρέπει να προσκυνήσεις.
Σαν κι αυτόν κανένας δεν υπάρχει
δυνατότερος μέσα στη μάχη.
...Γιατί όταν ο Χριστός προστάζει
ο εχθρός φοβάται και δειλιάζει...»

Από την παράσταση του Θεάτρου Σκιών του Ευγ. Σπαθάρη «Ο Καραγκιόζης στο Βυζάντιο» (κανάλι της Βουλής, 31.10.2009).

Η παράσταση λαμβάνει χώρα εν μέσω πλήθους σπασμένων αρχαίων μελών. Ο Μέγας Κωνσταντίνος γυρίζει την πλάτη του σε κάποιους -ακόμη όρθιους- αρχαίους κίονες (σύμβολο του Αρχαίου Πολιτισμού), γονατίζει εμπρός σε ένα λάβαρο με σταυρό, ενώ ο Καραγκιόζης -ως συνήθως- φέρεται δουλοπρεπώς, αναζητάει φαγητό και παράλληλα προσπαθεί να αποφύγει τη στράτευση.




Οι ρίζες του Θεάτρου Σκιών χάνονται στα βάθη της Ανατολής και του χρόνου. Στην Τουρκία εισήχθη από την Αίγυπτο τον 16ο αιώνα, όταν οι Τούρκοι είδαν για πρώτη φορά τέτοια παράσταση κι ο Σουλτάνος έφερε στην Κωνσταντινούπολη τους διασημότερους Αιγύπτιους καραγκιοζοπαίκτες. Οι παραστάσεις, που στην αρχή είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα με θέματα ηθικοδιδακτικά, διαδόθηκαν ευρέως σε ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατορία αποτελώντας τη μόνη «θεατρική» λύση δεδομένου, ότι ο μουσουλμανισμός απαγορεύει τις αναπαραστάσεις. (Στις παραστάσεις του Θεάτρου Σκιών οι θεατές δεν βλέπουν αναπαραστάσεις, παρά μόνο τις σκιές τους). Από τη μορφή αυτή του Τούρκικου Θεάτρου Σκιών προέκυψαν αργότερα οι εθνικές μορφές του στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες (π.χ. Αλγερία, Τυνησία κ.λπ.). Ειδικά ο Τούρκικος Καραγκιόζης ήταν βωμολόχος. Πιστεύεται, ότι διέθετε ένα τεράστιο φαλλό, που για λόγους ευπρέπειας αντικαταστάθηκε από ένα μακρύ χέρι.



Όπως στον Τούρκικο Καραγκιόζη, έτσι και στον Ρωμαίικο, τα γυναικεία πρόσωπα είναι λιγοστά. Κεντρικά πρόσωπα είναι ο Karagoz (μαυρομάτης) κι ο Hatcivat, που στα Ελληνικά είναι γνωστοί ως Καραγκιόζης και Χατζηαβάτης. Στις φωτογραφίες εικονίζονται μερικοί από τους χαρακτήρες του Τούρκικου Καραγκιόζη, που αντιγράφτηκαν από τους Ρωμιούς Καραγκιοζοπαίκτες: Από αριστερά προς τα δεξιά: Moρφονιός, Σιόρ Διονύσης, Karagoz, Ηacivat και Αγλαΐα.

Ο Ρωμαίικος Καραγκιόζης έχει όλα τα ελαττώματα, που χαρακτήριζαν το Ρωμιό κατά την Τουρκοκρατία (ραγιαδισμό, χαμέρπεια, κουτοπονηριά κ.τ.λ. κ.τ.λ.). Τα ελαττώματα αυτά, που είχαν πρωτοφανεί στο Βυζάντιο, διατηρήθηκαν στην Τουρκοκρατία κι εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να χαρακτηρίζουν και να ταλανίζουν ολόκληρη τη Ρωμιοσύνη αποτελώντας τη σημαντικότερη αιτία της κακοδαιμονίας και υπανάπτυξής της.

Οι Ρωμιοί καραγκιοζοπαίκτες απλά αντέγραψαν τους Τούρκους συναδέλφους τους παίζοντας κι αυτοί Καραγκιόζη και σατιρίζοντας απλά την καθημερινή ζωή και τους χαρακτήρες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, χωρίς να έχουν πρόθεση να επιτελέσουν κανένα εθνικό έργο, όπως υποστηρίζεται από διάφορους σημερινούς Ρωμιούς «ελληναράδες» σε έναν από τους πολλούς μύθους της Ρωμιοσύνης περί δήθεν ελληνικότητας του Καραγκιόζη, ο οποίος δήθεν στόχευε την Οθωμανική Εξουσία. Άν αυτό ήταν αληθές, ο χαρακτηρισμός Καραγκιόζης θα αποτελούσε τίτλο τιμής για τον Έλληνα· στη σημερινή όμως γλώσσα μας ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός συνιστά ύβρι.


Η παράσταση «Ο Καραγκιόζης στο Βυζάντιο» του Ευγενίου Σπαθάρη κινείται στο ίδιο μήκος κύματος· μας εξέπληξε περισσότερο δυσάρεστα όμως, διότι επιχείρησε να δρέψει και ελληνοχριστιανικές ιστορικές δάφνες δόξας παρουσιάζοντας θριαμβευτικά την επικράτηση του Χριστιανισμού επί του «κατεδαφισθέντος» αρχαίου Πολιτισμού. (Βλ. Η Θαμμένη Ελλάδα).

Όλα αυτά βέβαια, φαίνονται τελείως φυσιολογικά για τη Ρωμιοσύνη, η οποία ουδόλως συγκινείται όταν εκθειάζονται καταστροφείς του Πολιτισμού, όπως στην παράσταση του Ευγ. Σπαθάρη, αντιθέτως σύμπασα συγκινήθηκε από τον πρόσφατο θάνατο του εν λόγω καραγκιοζοπαίκτη, τον οποίο επί πλέον τίμησε και το κανάλι της Βουλής παρουσιάζοντας τακτικά παραστάσεις του.


Το διαβάσαμε ΕΔΩ