Αν αυτό που πιστεύεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου κι όλη τη διαύγεια της ανεξάρτητης συνείδησής σου.Είναι η ελευθερία στη δημιουργική έκφραση κι εργασία κι όχι το δικαίωμα στην υποαμειβόμενη δουλεία και τα ελεινά ψίχουλα της ομηρίας που έχουν το θράσος να αποκαλούν εργασία.
Είναι το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό και την επιλογή των τρόπων επίτευξης μιας ολοκληρωμένης ζωής. Με την οικονομία όχι ως αυτοσκοπό και μέσο επίτευξης μιας τρισάθλιας υποδούλωσης των πληθυσμών, αλλά ως κοινωνικό εργαλείο προς το σκοπό της ολοκλήρωσης και αρμονικής συν-ύπαρξης των ανθρώπων.
Είναι το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στην πραγματική γνώση, πέρα από κάθε χειραγώγηση και ένταξη στη φεουδαρχική λογική των "αγορών εργασίας" και τον κατακερματισμό της σε στείρες κι ελεγχόμενες ερμηνείες και άχρηστα στην ουσία κι εφαρμογή τους πακέτα "υπερχειλιζουσών πληροφοριών".
Είναι το αναφαίρετο δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία. Με την προϋπόθεση ασφαλώς ότι δεν ξεπέφτει στη σώρευση σε βάρος του Άλλου και των προοπτικών της ευημερίας του.
Όπως και το δικαίωμα στην πρόσβαση μιας πολυσχιδούς κι ανεξάρτητης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, που δεν οργανώνεται σε δολοφονικά καρτέλ και δεν θησαυρίζει από τον πόνο και την ασθένεια κι ανημπόρια του ανθρώπου, οδηγώντας τον στην εξάρτηση και στην οικονομική εξαθλίωση έως και το θάνατο. Αλλά το δικαίωμα σε μια ιατρική που εκμεταλλεύεται κι αξιοποιεί τόσο τις συμβατικές όσο και τις εναλλακτικές μορφές θεραπείας, βάσει του φαρμακευτικού οπλοστασίου της φύσης. Και με συμμετοχική σχέση του ασθενή με το γιατρό του στην από κοινού καταπολέμηση της νόσου και πρόσβαση σε κάθε πληροφορία γύρω από αυτή.
Και είναι η ανάγκη συλλογικής συμμετοχής στη λειτουργία των πολιτικών θεσμών. Με βασικό μέλημα την απαγκίστρωση από κάθε λογής εξουσιαστικό μύθο, όπως η αναγκαιότητα μιας αυστηρής ιεραρχίας ή ενός "καλού βασιλιά". Και τη δημιουργία και διαύγεια τέτοιων θεσμών που κινούνται προς την αυτοθέσμιση και αυτονομία της κοινότητας και την κατάργηση των προκαταλήψεων και την ανάπτυξη αλληλεγγύης μεταξύ των κοινοτήτων.
Τότε, την επόμενη φορά που θα βρεθείς στους δρόμους, στις γειτονιές και τις πλατείες, μπροστά σε "ευαγή" κυβερνητικά κτίρια και ιδρύματα, "κοινωφελείς" υπηρεσίες και γραφεία υπεύθυνων που μονίμως δηλώνουν οι ίδιοι "ανεύθυνοι" και μεταθέτουν τις ευθύνες σε κάποιους άλλους. Την επόμενη φορά που θα συμμετέχεις σε συλλογικές συζητήσεις, σε επίπεδο παρέας ή γενικής συνέλευσης ή ανοιχτής ομιλίας ή συγκέντρωσης κάποιου κλάδου για χάραξη πορείας. Και μιλάς μέσα απ΄την ψυχή σου και πολύ-μα πολύ μακριά από κάθε υπολογιστικό κίνητρο προσωπικής εκμετάλλευσης καταστάσεων κι αναρρίχησης, σαν παρασιτικός σε βάρος των γύρω κισσός στο χώρο που εποφθαλμιά..
Αν ακούσεις από τον παραιτημένο γείτονα, τον "ώριμο" μικροαστό ή βιοπαλαιστή που "κατανοεί την αναγκαιότητα των οπισθοχωρήσεων" και πάσης φύσης εκπτώσεων, το συνδικαλιστικό χαμαιλέοντα που μάχεται για το παρόν και μέλλον της τωρινής κι αυριανής του καρέκλας, τον σεκιουριτά ή μπάτσο και ματατζή απέναντί σου να σου φράζει το δρόμο με πλήρη εξάρτηση κι απλανές βλέμμα. Αν ακούσεις την ερώτηση: "ποιος νομίζεις ότι είσαι τελοσπάντων;" Μόνο μια απάντηση ταιριάζει: "Ο άνθρωπος που δεν είσαι και δεν θα γίνεις ποτέ εσύ!" Και καθώς λες τα λόγια που δεν πολυσυνηθίζονται σε "καθωσπρέπει" συζητήσεις εντός καθορισμένων -ακόμα κι "επαναστατικών"- πλαισίων, σε πορείες, συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες και τα συνοδεύεις και με αιχμηρά επιχειρήματα. Και σου πετάξουν στην τόσο δυσάρεστη γι'αυτούς μούρη σου μια άλλη δημοφιλή και "προσγειωτικά επιτήδεια" ατάκα: "Μα τι σε έχουν ποτίσει;" Και πάλι μόνο μια απάντηση τους πρέπει: "Αξιοπρέπεια. Μαζί με ελευθερία. Και μερικές φορές έχουν την τάση να γίνονται πολύ παθιάρες, οι άτιμες!"Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου