Ένας αόρατος παγωμένος κήπος

Tο ποίημα που θα ακολουθήσει το είχα γράψει λίγο παλιότερα. Αφιερωμένο σε κάποιον που πήρε την πολύ σκληρή απόφαση να δραπετεύσει πρόωρα, από έναν κόσμο "απελπιστικά αταίριαστο με ευγενικές κι ονειροπόλες ψυχές", όπως συνήθιζε να λέει. Ψυχές σαν τη δική του. Που συντρίφτηκε σαν εύθραυστο άνθος από τους ισοπεδωτικούς τυφώνες της ασχήμιας, της χυδαιότητας, της στενοκεφαλιάς, της μικροψυχίας, της κακίας...
 Φυσικά και δεν επικροτώ αυτή την πράξη. Ετούτη την "περατζάδα" αξίζει να την παλέψεις, να συμφιλιωθείς με τα ελαττώματα και τα κουσούρια της, στο βαθμό που αυτό σε βοηθά να ανακαλύψεις πράγματα για σένα τον ίδιο και να έρθεις σε επαφή με εκείνη την εσωτερική δύναμη μέσα σου. Που όταν λάμψει σε όλη τη μοναδική της φύση, αποκτάει μεταμορφωτική ισχύ! Και για σένα και για τους γύρω σου!
Ο Ένοικος το'χει θέσει κάπως έτσι: Εσωτερικός ήλιος!
 Και κατά πόσο άραγε όλα αυτά έχουν σχέση και με αυτό που είχε πει ο Καζαντζάκης: " Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα ".
 Ωστόσο, καταλαβαίνω τη βουβή κραυγή του "δραπέτη" στον οποίο είναι αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα. Δεν ξέρω και δεν μου γίνεται έμμονη ιδέα αν απομένει κάτι που πηγαίνει κάπου καλύτερα ή χειρότερα. Αυτό όμως που ξέρω είναι το εξής: ετούτος ο κόσμος δεν αντέχει άλλο τις απώλειες των ευγενικών κι ονειροπόλων ψυχών. Μαζί με αυτές φεύγει κάθε φορά κιένα κομμάτι από τη δική του ζώσα πνοή, που φυλλοροεί. Ακολουθώντας το πέταγμα εκείνων των ψυχών που θα τον έκαναν πιο υποφερτό και ενδιαφέροντα και ζεστό... με το να εστιάζουν στο δέος απέναντι στα μυστήριά του, στο θαυμασμό της φύσης του, στην ευγένεια, στη φιλία, στην αγάπη...

Αόρατος κήπος

Κρυφά κι εύθραυστα λουλούδια μέσα σ'έναν αόρατο κήπο.
Θλιμμένα και σταθερά ανοίγουν τα ματωμένα μπουμπούκια τους
κι εκτοξεύουν τα παγωμένα ξόρκια τους
που παραλύουν και καταργούν το χωρόχρονο.
Μια στυφή μυρωδιά ψηλαφίζει τα κύτταρα.
Μια εμμονή φυγής αποπλανά τις αισθήσεις.
Και μια ευγενική άρνηση για δεύτερη σκέψη,
ένας σιωπηλός απαλός χαιρετισμός
που σμίγει με του αόρατου χαμόγελου
τη γαλήνη πια.
Και να!
Κάνοντας νεύμα στο σπουργιτάκι*
μια νύμφη αέρινη περιμένει
λουσμένη στο λευκό το φως.

Κι εδώ, στην άλλη πλευρά
μια υπόσχεση που ψιθυρίζεται
για να παραδοθεί σ'εκείνον που πρέπει.
Δεν τέλειωσαν όλα αυτά που είχαμε να πούμε.
Να μας περιμένεις.
Θα τα ξαναπούμε.

ανιχνευτής

* το σπουργίτι σε σαμανικές κι όχι μόνο παραδόσεις θεωρείται ψυχοπομπός