Ανάμεσα σε πατριώτες και πατριδοκάπηλους, κομματάρχες και κομματοπελτέδες, μπίζνεσμεν και υπαλλήλους, πασχίζουμε να αναλαμβάνουμε πάντα την "πάσα ευθύνη" των επιλογών μας...

"Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές - θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες - ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου... Ποια ‘ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη..." NIKOΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Τι γενναίες κουβέντες! Λόγια ενός πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ! Πρώτα απ'όλα από τους δαίμονες του ίδιου του του εαυτού! Και μετά από τους λογιών λογιών δαίμονες που εξαπολύει η ίδια η στρεβλά κι επικίνδυνα εκπαιδευμένη "κοινωνία" στην προσπάθειά της να καθηλώσει, να κουρσέψει την ψυχή του και να αποστεώσει πνευματικά το άτομο! Με εκπαιδευτές τους κοινωνικούς χειραγωγούς και "ιδιοκτήτες των ανθρώπινων κοπαδιών"...

Κουβέντες που ξεφεύγουν απ'το αντιληπτικό πλαίσιο ουκ ολίγων ή καταδικάζονται στην πυρά της "ορθότητας" από όσους νιώθουν έντονα ότι απειλούνται σοβαρά τα "οικοδομήματα", τα "οικόπεδα" και τα συμφέροντά τους.
Ας κάνουμε κάποιες προβλέψεις και προσεγγίσεις επί τούτου:

Aκούγοντας τα παραπάνω λόγια ο...

...ο ευηπόληπτος, φιλήσυχος, ηθικολόγος και νομιμόφρων πολίτης θα έφριττε. Γιατί θα ηχούσαν σαν ενοχλητικά οξύς συναγερμός προειδοποίησης πως αποδέχεται ως οδοδείκτη μια "ηθική" που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα της φύσης και της ανθρώπινης φύσης. Που μετατρέπει ολόκληρο τον κόσμο σε ταμειακή μηχανή, που βρίθει από βαρβαρικές, διαστρεβλωμένες κι αρρωστημένες έννοιες και αξίες. Που καταπνίγει, στοχοποιεί και διαφθείρει την ανάδειξη της  ζωογόνου ενέργειας στην ψυχή. Και καταβαραθρώνει ολόκληρο τον κόσμο και τη χαρά της ζωής και του έντονα ερωτικού στοιχείου της και την απόλαυση των όσων η ίδια η φύση προσφέρει απλόχερα στα παιδιά της.

> Ο τραπεζίτης θα θορυβηθεί έντονα (κι ας λένε ότι "το χρήμα δεν έχει πατρίδα") γιατί αν είχαν όλοι τέτοια "αιρετικά μυαλά", τότε ποιος θα πήγαινε να σακατευτεί και να ξεκοιλιαστεί στα πεδία των πολέμων υπέρ ανύπαρκτων θεών και διάτρητων ιδανικών για τις αγέλες, απ'τη μια, και υπέρ τεράστιων χρηματοοικονομικών ωφελειών μέσα απ'τα συντρίμια των μαχών απ'την άλλη, για τους "ποιμένες"; Αλλά και ποιος θα δεχόταν ως φυσιολογική την παρασιτική του υπόσταση στην κοινωνία;
(FED ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ)

> Ο πολιτικάντης θα ζοριζόταν ασφυχτικά γιατί θα στερούνταν στο "ληστρικό του πόκερ" με τις τύχες των "πελατών του", το ατού του σημαδεμένου άσου της "πατρίδας". Που μαζεύεται και τεντώνεται σαν εννοιολογικό λάστιχο, ανάλογα με τα μετατοπιζόμενα συμφέροντα και τις ευέλικτες ατζέντες των ισχυρών (τοπικών του και διεθνών) εντολοδοτών. Οι οποίοι κατασκεύασαν το βεβαρυμένο συγκινησιακά μύθο περί "έθνους-κράτους" ( Δυο λόγια περί εθνικισμού και διεθνισμού) για να εξαπατούν, να χειραγωγούν και να ληστεύουν και κατακερματίζουν ανετότερα τους λαούς. Περισσότερα γι'αυτό στη συνέχεια...

> Ο υψηλόβαθμος καραβανάς θα γινόταν ασφαλώς έξω φρενών γιατί με αυτά τα "αντιεθνικά μυαλά" θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρίσκει αναλώσιμα (σαν αυτόν άλλωστε) σφαχτάρια για να υπακούνε χτυπώντας προσοχή στις εντολές του, όπως κι αυτός πράττει ανάλογα με τις διαταγές των από πάνω του. Ανθρώπινα σφαχτάρια που να θυσιάζονται, θέλοντας και μη (γινόμενοι και ήρωες παρασημοφορημένοι μετά θάνατον), χωρίς να μάθουν ποτέ πώς και πού έπιασε τόπο το κλάδεμα της ζωής τους...
Διάβασε κι αυτή τη μικρή ιστορία: Χριστούγεννα στα χαρακώματα κάποιου παγκόσμιου πολέμου

> Ο πολεμολάγνος εθνικιστής (αριστερός ή δεξιός) θα ψελίσει τίποτα τσιτάτο περί "εθνικής προδοσίας", γαλουχημένος από έναν περιγέλαστο προπαγανδιστικό εθνοκεντρικό σωβινισμό.
Ξεχνώντας ή κυρίως αγνοώντας μέσα στην αμάθειά του (ή ημιμάθεια) ότι η έννοια του πολέμου για "εθνικούς" λόγους ήταν ολωσδιόλου άγνωστη (βλέπε και Θουκυδίδη) στους "βιολογικούς του προγόνους"(!!!) αρχαίους Έλληνες. Κι ότι η πολεμική σύγκρουση ήταν αντιληπτή ως αποτέλεμα ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ - ΤΑΞΙΚΩΝ αιτιών, ακόμα κι ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς. Όπου το κάθε άτομο οφείλει πρωτίστως να γυρέψει μέσα στον πόλεμο την αληθινή του κοινωνική θέση και ή να επωφεληθεί μαζί με τους ομοίους του απ'τον πόλεμο ή να αποφύγει με κάθε τρόπο τις ολέθριες συνέπειές του.


> Ο δε "πατριώτης" θα μιλήσει με απέχθεια περί "απάτριδων ισοπεδωτών". Μην έχοντας τελικά συλλάβει την έννοια της πατρίδας ως έναν τόπο που εξασφαλίζει όλες εκείνες τις συνθήκες κι ευκαιρίες για την πραγμάτωση ενός αρμονικού σε όλες του τις πτυχές κι ολοκληρωμένου βίου. Ο οποίος πραγματώνεται, σε ζωτικό σαφώς βαθμό, μέσα από πολιτικές διαδικασίες. Όπως η συλλογική συμμετοχή στη διακυβέρνηση, μέσω της ρητής και διαυγούς αυτοθέσμισης και της σύγκλισης, έως βαθμού ταύτισης, ατομικών και συλλογικών ωφελειών. Κάτι που έχει επισημάνει κι ο Ηρόδοτος. Κι ο "πατριώτης" θα νιώσει μάλλον μπερδεμένος ("confused" που λένε και διάφοροι "διανοούμενοι" νεοέλληνες) στην επισήμανση ότι η συνειδησιακά ψευδεπίγραφη ταύτιση της πατρίδας* με το έθνος-κράτος δεν είναι παρά μια...τρύπα στη φαιά ουσία των κοινωνικών υποζυγίων της εποχής αυτής. Και πατρίδα έφτασε να νοείται ως ένα προσδιορισμένο από σύνορα "αγροτεμάχιο", το οποίο απλώς αποτελεί κατασκεύασμα της αστικής τάξης (που κυοφόρησε και ξέρασε και το καπιταλιστικό τέρας που καταπίνει και την ίδια σιγά σιγά) πριν τρεις περίπου αιώνες. Για να πλήξει τη φεουδαρχία και τα υπερεθνικά (ή πολυεθνικά) αυτοκρατορικά καθεστώτα, προσδίδοντας στο κατασκεύασμά της μια κίβδηλη πολιτική νομιμοποίηση. "Ενοποιώντας" με το ζόρι τους κατοίκους ενός τόπου με τελείως διαφορετικά συμφέροντα (κοτζαμπάσηδες και μεγαλοαστοί - κολίγοι και φοροχτυπημένη μάζα ή "πόπολο"), ώστε να επεκταθούν οι οικονομικές δραστηριότητες κι επιχειρήσεις της αναδυόμενης ταχύτατα αστικής τάξης και του εκκολαπτόμενου από τότε μεγάλου κεφαλαίου. Πάνω στους σκυφτούς ώμους των εργαζομένων, ταξινομημένων, διαιρεμένων κι ελεγχόμενων (και από μίσος προς το διαφορετικό και από μπόλικο συχνά "εθνικό φανατισμό" σαλεμένων) στα σύγχρονα εθνικά-κρατικά φέουδα.
 Μην ωριμάσεις ΠΟΤΕ!
Και φυσικά η πατρίδα κι ο πατριωτισμός γίνονται στα δύσκολα το τελευταίο καταφύγιο του ληστή και δολοπλόκου...

> Τέλος, τα θρησκευτικά ιερατεία κάθε είδους, από πάπες, πατριάρχες, καρδινάλιους και μητροπολίτες έως μουλάδες και ραβίνους, θα έσκιζαν τα ιερατικά τους (και μη) ιμάτια από περίσσιο μίσος και θεόπνευστη οργή απέναντι στα λόγια του Καζαντζάκη. Όπως και το έκαναν άλλωστε. Μετά από αιώνες (ο ιουδαιο-χριστιανισμός έχει σαφώς μεγαλύτερο ιστορικό παρελθόν σκοταδισμού και βαρβαρότητας) σύλλησης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, στοχοποίησης και δαιμονοποίησης του αισθητικού κάλλους, της επιστήμης και της φιλοσοφίας και βιαιότατης σφαγής του Λόγου (=λογική) και απίστευτης κοινωνικής και οικονομικής και πνευματικής εκμετάλλευσης του ανθρώπου, που βυθίστηκε σε μια ευτράπελη μόνιμη ενοχή και το φόβο της ουράνιας κι επίγειας τιμωρίας (κάτι θα'χετε ακούσει για κυνήγια μαγισσών και Ιερά Εξέταση)...Θα αρχίσουν να ιδρώνουν στη γνώση ότι οι επίγειες μεγαλο-επιχειρήσεις τους, ελέω "μακάριου κι άφθαρτου όντος", κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πολλούς πιστούς οπαδούς...

Αν οι άνθρωποι ενστερνίζονταν το βάθος και το μεγαλείο της ανεξαρτησίας του ζώντος ανθρώπου, που εμπεριέχεται στα λόγια αυτού του ξεχωριστού ατόμου. Του σπουδαίου στοχαστή και συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη! Λόγια που τοποθετούν το κλειδί της ελευθερίας χωρίς περιστροφές και ιδεολογικούς συμβιβασμούς κι εκπτώσεις, στην κλειδαριά του ανθρώπινου πνεύματος και της ψυχής. Ελευθερίας απ'όλους τους φόβους, τις ενοχές, τα τραύματα και τους αυτοματισμούς που υποβιβάζουν τον άνθρωπο σε αγελαία άβουλη ύπαρξη.
 Διασχίζοντας τα βασίλεια του Φόβου και των κλώνων του...

Επιτρέψτε μου την πρόταση για σχηματισμό μιας ουτοπικής (Η ΟΥ-ΤΟΠΙΑ ΕΙΝ'ΕΔΩ!) νοητικής εικόνας για το κλείσιμο αυτού του άρθρου. Επιχειρήστε να συλλάβετε τις αστείρευτες προοπτικές μιας ανθρωπότητας, ή έστω ενός σημαντικού κομματιού της, να πορεύεται τελείως απαλλαγμένη από επίγειους και μεταφυσικούς δυνάστες, ψευτοδιλήμματα και φαντασιακές σημασίες και με πλήρη επίγνωση των μελών της ότι αυτά που τους ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τους δίδαξαν να τους χωρίζουν! Μέχρι πού θα μπορούσαν να φτάσουν τέτοιας υφής και δονήσεων άνθρωποι και πόσα όρια θα φάνταζαν πολύ λίγα γι'αυτούς;

* Τα όσα αναφέρθηκαν γενικά περί πατρίδας δεν απαλάσσουν βέβαια από την ευθύνη όσους βρίσκουν τον εαυτό τους σύμφωνο. Την ευθύνη του να μην ανέχονται στωικά κι αποδέχονται με απάθεια όσα τραγικά συμβαίνουν σε τούτο τον τόπο. Τον τόπο που γεννήθηκαν και ψάχτηκαν, απογοητεύτηκαν, βρήκαν άξιους λόγους κι ανθρώπους για να παλέψουν και να σταθούν όρθιοι μέσα στη φοβερή ορμή της ζωής, ερωτεύτηκαν κι ονειρεύτηκαν: μια πατρίδα πραγματικά άξια για να ζει κανείς. Πέρα από "πατριώτες" και πατριδοκάπηλους, κόμματα, αποκόμματα και λογής κώματα, οπαδούς και οπαδοκατασκευαστές, τυράννους και καθημερινούς υφέρποντες τυραννίσκους. Που ατέρμονα ασχημονούν, αυθαιρετούν, επαίρονται, μιζεριάζουν και αποπροσανατολίζουν ή αποπροσανατολίζονται και, ο καθένας με τον τρόπο του ή τη συνενοχή του, οδηγούν σε μικρές ή μεγάλες ανείπωτες τραγωδίες και ατέλειωτες λίστες θυμάτων. Ανθρώπινων. Και για εμάς ο άνθρωπος, όπου κι αν βρίσκεται ή γεννήθηκε, αποτελεί το βασικότερο όλων συστατικό της "πατρίδας"...
 Και "ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο, όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια"!
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ένα είναι ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ!

ανιχνευτής