Ο φόβος της χαράς και η λαγνεία της λύπης

( μερικές ερωτήσεις που ζητάνε απαντήσεις και κάποιες σκέψεις)

Πόσες φορές ένιωσες χαρά, ένιωσες την ομορφιά να σε πλημμυρίζει

... και ντράπηκες για αυτό;

Πόσες φορές θέλησες να εκφράσεις κάτι όμορφο και αντί να πεις αυτό που σκέφτεσαι δεν το είπες καθόλου ή διάλεξες πιο απαξιωτικές λέξεις από τις αρχικές;

Πόσες φορές θαύμασες έναν άνθρωπο μα δε του το είπες;

Πόσο συχνά εκφράζεις τα θετικά σου συναισθήματα και σκέψεις σε κάποιον;

Με  πόση ευκολία μπορούμε να κριτικάρουμε και να να βρίσκουμε τα αρνητικά κάποιου και να εστιάζουμε σε αυτά; Μιλώντας του  με ειρωνικό διπλωματικό τρόπο και λέγοντας πως αστειευόμαστε...

Ποιος μας έχει εμφυτεύσει την ιδέα πως οι συζητήσεις μας είναι σοβαρές όταν μιλάμε για αρνητικές καταστάσεις , ενώ όταν είναι ευχάριστες χαρακτηρίζονται "ελαφριές"; 

Ποια απειλή βλέπουμε να ξεφυτρώνει μπροστά μας αποδεχόμενοι ότι κάποιος είναι καλύτερος σε κάτι από εμάς;

Ποιοι ευνοούν τη μιζέρια και υποδαυλίζουν το αίσθημα-σύμπλεγμα κατωτερότητας;

Ποιοι είναι εκείνοι που μας έχουν εμφυσήσει τη λύπη , μας έχουν κλέψει τη χαρά και μας θέλουν να έχουμε και υποταγμένη ενοχή όταν τη βιώνουμε;

Και τέλος, τί μας έχει οδηγήσει να νιώθουμε πιο βολικά (!) μέχρι και λαγνεία για τη λύπη;

Μα φυσικά ο εξαίρετος πολιτισμός μας!

Ο οποίος εμβαπτιζόμενος στην "αγία" κολυμπήθρα των εξουσιαστών μας , μας θέλει καθωσπρέπει, σοβαροφανείς και κακομοίρηδες. Μας θέλει σκεπτικούς και καχύποπτους προς τους άλλους ανθρώπους.(Να μη ξεχνάμε και τη θρησκεία που από τη μία μιλάει για ταπεινότητα κι αγάπη  και από την άλλη αποτελεί την απόλυτη στρέβλωση της ανθρώπινης έκφρασης, με ηθικούς κανόνες και εντολές). Που έχει μετακυλήσει στην κοινωνία τις επίπλαστες επιβολές του κι εκείνη τις ακολουθεί πιστά.

Μία κοινωνία που πιστεύει στον ατομικισμό και πως η πρόοδος θα έρθει μέσω του ανταγωνισμού!

Και όλα αυτά χάρη της εξουσίας και της επικρατούσας ιεραρχίας.

Γιατί πως αλλιώς θα διατηρηθούν οι σχέσεις ιδιοκτησίας (σε ανθρώπους και ακίνητα!) ώστε να διατηρηθεί ο καπιταλισμός;

Μόνο με κατακερματισμένες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και κάνοντάς τους να είναι σκυθρωποί και μίζεροι, δηλαδή βαθιά υποταγμένοι , μπορούν οι εξουσιαστές να συνεχίσουν να ασχημονούν.

"Άσχημοι" άνθρωποι αναπαράγουν και δημιουργούν ασχήμια.

"Όμορφοι" άνθρωποι αναπαράγουν και δημιουργούν ομορφιά.

  
Γιατί...

 Αν τη δεις την ομορφιά και την αναγνωρίσεις, την ξεχωρίσεις θα συνδεθείς οριστικά μαζί της.
Και πάντα θα την αναζητάς.
Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου...
Και τότε ό,τι άσχημο υπάρχει θα καταργηθεί.
Θα το έχεις καταργήσει εσύ!

νάμα