μια μικρή ιστορία του ανιχνευτή
" Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Χριστός! Χρόνια πολλά σε όλους τους στρατιώτες μας και ας ευχηθούμε να είμαστε όλοι σύντομα και με τη βοήθεια του θεού, στα σπίτια μας νικητές!" Τα τυπικά λόγια από το ευχετήριο σημείωμα των "από πάνω" στο επιτελείο, που πριν λίγο τους είχε διαβάσει ο λοχαγός, ξαναέρχονταν και πάλι στο μυαλό του καθώς ξεκινούσε η βάρδια του. Το χαρμόσυνο μήνυμα! Όμως αυτός δεν ένιωθε καμιά χαρά, ούτε και φόβο πια-τι περίεργο αλήθεια! Με όλα αυτά που είχε δει τόσο καιρό στο απέραντο αυτό σφαγείο και που δεν τα χωρούσε ανθρώπου νους, κάτι είχε σπάσει μέσα του σε χίλια κομμάτια! Κι ένιωθε άδειος όλο και πιο συχνά. Κι αυτό τον τρόμαζε πού και πού, καθώς σκεφτόταν μερικές φορές πως απ'τη μια έπρεπε να νιώθει τυχερός που ζει ακόμα κι απ'την άλλη τρόμαζε να πιάνει τον εαυτό του έτσι "άδειο", σαν μια αχυρένια κούκλα βουντού με την καρφίτσα μόνιμα μπηγμένη πάνω της...
Σήμερα όμως, με τα μάτια του να κλείνουν από τη νύστα (πόσο πολύτιμος θησαυρός ήταν ο ύπνος το έμαθε καλά στο πεδίο των μαχών!) και βουτηγμένος ως τα γόνατα μέσα στις λάσπες των χαρακωμάτων, δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα. Ούτε το κρύο που τον τρυπούσε σα χιλιάδες βελόνες μαζί, ούτε αυτό το αδιάκοπο ψιλοβρόχι, ούτε για τη γέννηση του ήρωα των ευαγγελίων, για τον οποίο του μιλούσε η μάνα του όταν ήταν μικρός και τον πήγαιναν συχνά στην εκκλησία...
Μονάχα σημάδευε με το τουφέκι του προς τα απέναντι, όχι και τόσο πολύ μακρινά, χαρακώματα. Περιμένοντας...Τι; Μήπως ξεμυτίσει για λίγο ο "άλλος". "Άραγε", σκέφτηκε για μια φευγαλέα στιγμή, "...κάτι ανάλογο θα είχαν ευχηθεί και στους απέναντι σήμερα; Μήπως τους είπαν και τίποτε περισσότερο, για τον ερχομό εκείνου που θα έφερνε την αγάπη στον κόσμο; Και...άραγε...ποιον θα βοηθήσει περισσότερο ο θεός στην αυριανή επίθεση; Εκείνους ή εμάς;"
Την ίδια στιγμή κι ο "απέναντι", ξέπνοος απ'το κρύο και σφηνωμένος μέσα στο χαράκωμα το δικό του, κράταγε με τρεμάμενο χέρι το τουφέκι μπας και ξεμυτίσει λιγάκι ο "άλλος". Τι να σκεφτόταν άραγε ο αντίκρυ;
Και οι δυο πλευρές τρέμανε στην προοπτική μήπως λόγω του "χαρμόσυνου μηνύματος" της νύχτας ετούτης, υπάρξει καμιά επικίνδυνη χαλάρωση και το εκμεταλλευτεί ο εχθρός! Γι'αυτό οι διαταγές των "αστεράτων" ήταν ξεκάθαρες: " Το νου σας! Μπορεί η μέρα να είναι ιερή αλλά ο εχθρός δεν αστειεύεται!"
Κάποιοι όμως αστειεύονταν την ίδια στιγμή μεταξύ τους. Συνταγματάρχες, στρατηγοί, σύμβουλοι και ιερείς που καθοδηγούσαν πνευματικά τους φαντάρους ώστε να μην ξεχνούν το...ιερό καθήκον προς την πατρίδα. Μιλούσαν ζωηρά, έπιναν κρασί και τσούγκριζαν ποτήρια μέσα στη ζέστα των μεγάλων σκηνών τους, μακριά από τις γραμμές της μάχης... Και παρά το ετοιμοπόλεμο των στιγμών, φαίνονταν αρκετά χαλαροί. Και αντάλλαξαν κι ευχές, βεβαιώνοντας με θεόπνευστη σιγουριά ο ένας τον άλλο πως ο θεός ήταν σύμμαχος στο δικό τους πλευρό και η νίκη επί του εχθρού το θέλημά του!
Και τσούγκρισαν για άλλη μια φορά τα ποτήρια τους σε μία πρόποση, διάτρητη από παλιά:
" Καλά χριστούγεννα και σε όλα τα ηρωικά του έθνους παλικάρια "...
(Aξίζει ν'αναζητήσετε και να δείτε την ταινία "Merry Christmas" (trailer) για ένα αληθινό περιστατικό που είχε συμβεί στα χαρακώματα του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου τα χριστούγεννα του 1914)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου