ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: "Γενικότερες σκέψεις με αφορμή την κινητοποίηση των γιατρών του ΕΟΠΥΥ "

Μια ειλικρινής και (κακά τα ψέματα) πικρά εύστοχη προσέγγιση. Αυτή που μας επισημαίνει το παρακάτω άρθρο, όσον αφορά τον κατακερματισμό και την, ως τώρα, έλλειψη που επικρατεί στην κοινωνία. Έλλειψη γενναία ειλικρινών κινήτρων, διορατικότητας, έμπρακτης αλληλεγγύης κι αυξημένης εγρήγορσης, κι ενωτικών νοοτροπιών. Καθώς οι διάφοροι κλάδοι και οι ομάδες εργαζόμενων θυμούνται να κινητοποιηθούν μόνο όταν θίγονται τα προσωπικά τους συμφέροντα. Σε μια κοινωνία ανθρώπων όπου η ρευστότητα του χρήματος καθορίζει και προσδιορίζει καταλυτικά τις οικονομικές σχέσεις και τις αλληλεπιδράσεις του ενός προς τον άλλο (δεν ζούμε βλέπετε σε μια αχρήματη κοινωνία, όσο κι αν αυτό θα μπορούσε να γίνει εφικτό!), η έλλειψη ολιστικής οπτικής κι επεξεργασίας των οικονομικών και επακόλουθων κοινωνικών προβλημάτων αποδεικνύεται καταστροφική. Ή πολύ απλουστευμένα:
 Αν ο δημόσιος υπάλληλος (κι από τους πρώτους ριγμένους στο "τσουβάλι της ευθύνης" με μια εξόφθαλμα απαράδεκτη γενίκευση, που στόχευε ΟΛΟΥΣ τους κλάδους του δημοσίου) πληρώνεται όσο για να τα βγάζει πολύ δύσκολα πέρα, τότε ΔΕΝ θα μπορεί να αγοράσει τα προϊόντα του εμπορικού καταστήματος. Κι ο ιδιοκτήτης του για να ανταπεξέλθει και να αποφύγει ή καθυστερήσει το λουκέτο θα προχωρήσει σε μείωση προσωπικού και απολύσεις. Κι ο απολυμένος υπάλληλος δεν θα μπορέσει να πάει στην ταβέρνα του κυρ Μήτσου για να γευτεί τους μεζέδες με μειωμένο ΦΠΑ (που αποτελεί ένα "σωτήριο βήμα για την έξοδο στις αγορές"). Και ο κυρ Μήτσος ΔΕΝ θα μπορέσει να συντηρεί άλλο το αυτοκίνητό του και θα καταθέσει πινακίδες και ο βενζινοπώλης της γειτονιάς, που με τιμές καυσίμων να θυμίζουν αγορά χρυσού και λιγότερα τροχοφόρα να κυκλοφορούν, θα κλείσει την επιχείρηση (ή θα κάνει τίποτα κολπάκια με τσιπάκια στα μηχανήματά του, αν είναι "ναυαγός" που αρπάζεται απ'τα κεφάλια των ομοιοπαθών του για να σωθεί). Και ο ξάδελφός του βενζινοπώλη που σπούδασε γιατρός και, μετά από τη χρονοβόρα διαδικασία που απαιτείται στην εξέλιξη του επαγγέλματος, είχε καταφέρει να βρει δουλειά σε ένα νοσοκομείο...πλέον το βλέπει να κλείνει ή να περικόπτονται οι θέσεις στο προσωπικό (αντίθετα με τα προβλήματα υγείας και λόγω κοινωνικών κακουχιών και τις ασθένειες που δεν μπορούν να μπουν σε διαθεσιμότητα). Κι αυτός να καταλήγει άλλος ένας άνεργος πτυχιούχος στον γεμάτο "ιστορίες επιτυχίας" δρόμο...
 Όσο για τα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια, νοσοκομεία, ακριβά εστιατόρια (να μην ξεχνάμε και την "τροφή του σώματος" σε sic περιβάλλον), αυτά απευθύνονται ξεκάθαρα σε ένα 10-15% της κοινωνίας (ίσως και κάτι παραπάνω;), ενώ το υπόλοιπο ποσοστό βρίσκεται στην "ευχάριστη θέση" του διλήμματος της "ανάπτυξης": μετανάστευση ή επιβίωση τύπου μυθιστορήματος του Ντίκενς ή του Ουγκώ...
 Με άλλα λόγια, ΟΛΟΙ κι ΟΛΑ συνδέονται και αλληλοεπιδρούν μέσα σε μια κοινωνία, σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας. Μόνο που, μέχρι τώρα, φαίνεται ότι ο κάθε κρίκος θεωρούσε πως ο ίδιος ήταν μια αλυσίδα από μόνος του...Και δεν πολυνοιαζόταν, ή αντιδρούσε πολύ χαλαρά και με καμιά ανώδυνη δήλωση συμπαράστασης, όταν έτρεμαν οι υπόλοιποι κρίκοι έτοιμοι να σπάσουν βίαια. Αλλά η καλή συνοχή ενός συνόλου χρειάζεται την καλή κατάσταση ΟΛΩΝ των τμημάτων του. Κι εκείνα που μονίμως βρίσκονται σε άριστη κατάσταση είναι παρασιτικοί οργανισμοί και "βακτήρια" που ροκανίζουν βουλιμικά την υπόσταση του (κοινωνικού) συνόλου...Για πόσο όμως;

Όσο για τα μεγάλα συνδικάτα, αυτά αποτελούν ένα μακάριο και φιλήσυχο τοπίο, λες και τίποτα δεν συμβαίνει στη ζωή των εργαζομένων που να απαιτεί σοβαρή ανάγνωση, οργάνωση κι εξασφάλιση συμμαχιών σε όλο μέσα το κοινωνικό φάσμα και γενικευμένες κινητοποιήσεις. Με τον κόσμο να εμπνέεται, να αλληλεπιδρά και να δείχνει πίστη στη δύναμή του. Αυτή που τόσο φοβούνται οι ιθύνοντες νόες και προσπαθούν να τη διχάσουν, να την υποβαθμίσουν και παράλληλα να χλευάσουν και να συκοφαντήσουν κάθε γενναία φωνή αντίστασης και καλά διαβασμένης διαφοροποίησης απ'το μονόδρομο. Άρα και λογικής!

Όσο και για το θέμα και της ΕΡΤ, το παρακάτω άρθρο δεν την πατάει με πιασάρικες ατάκες που τόσο πολύ αρέσουν σε κάποιους. Οι οποίοι και υποτίθεται ότι "δίνουν αγώνα υπέρ βωμών κι εστιών" ενάντια στα παρανοϊκά (κι ενάντια σε κάθε λογική της Οικονομικής Επιστήμης) μνημόνια: "...με αποκορύφωμα τους ανεκδιήγητους δημοσιογράφους της ΕΡΤ που όταν απολύθηκαν, ξαφνικά ανακάλυψαν ότι οι κυβερνητικές πολιτικές είναι άθλιες (μέχρι τότε τις εκθείαζαν σαν καλά παπαγαλάκια που είναι), και άρχισαν να παίζουν "απεργιακά δελτία ειδήσεων", στα οποία παρουσίαζαν...μόνο το δικό τους πρόβλημα (ειδικά τις πρώτες μέρες, δεν βρήκαν τίποτα άλλο να πουν, παρότι εδώ και χρόνια η εργατική τάξη, αλλά και οι μικροαστοί στενάζουν.) "

Τι να γίνει; Η αλήθεια γίνεται συχνά "μαλώστρα!" Το ζητούμενο είναι να καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται και τι συμβαίνει, χωρίς άλλοτε να ωραιοποιούμε καταστάσεις ή και άλλοτε να αδιαφορούμε μπροστά στις πιθανώς απρόβλεπτα θετικές μετ-εξελίξεις τους... Κι ένα άλλο, επίσης, σημαντικό ζητούμενο είναι ότι παρά τις αστοχίες και τα λάθη να δούμε τι μπορούμε να καταφέρουμε ως υπαρκτές (κι όχι μόνο στη λογοτεχνική σφαίρα) κοινωνικές δυνάμεις. Που μπορούν να επηρεάσουν αποφασιστικά τις καταστάσεις και να διαμορφώσουν φαινόμενα ελπιδοφόρα για όλους...
Μπορούμε;

ανιχνευτής

 

 "Γενικότερες σκέψεις με αφορμή την κινητοποίηση των γιατρών του ΕΟΠΥΥ "

Ένα από τα μεγάλα θέματα των ημερών είναι το θέμα της υγείας, με την κυβέρνηση και του γιατρούς να βρίσκονται στα χαρακώματα.

Το λεγόμενο "κοινωνικό κράτος" συρρικνώνεται μέχρι τέλους, μιας και δεν είναι ανταγωνιστικό να ξοδεύεις λεφτά για την υγεία των εργατών, όταν οι περισσότεροι απ' αυτούς "περισσεύουν" και είναι αναλώσιμοι. Μάλιστα, θα έλεγα ότι πολλοί απ' αυτούς "πρέπει" να υποφέρουν ή/και να ψοφήσουν, ώστε να μειωθεί η ανεργία λόγω θανάτων, αλλά και να αναγκαστούν όσοι επιβιώσουν να δεχτούν τα μεροκάματα πείνας, τα άγρια ωράρια, την ανασφάλεια, κτλ [όλα αυτά είναι "θετικά" διότι αυξάνουν την ανταγωνιστικότητα - πάρτε για παράδειγμα τους Κινέζους που χάρη σε αυτά έχουν κυριαρχήσει, προσελκύοντας εκεί όλα τα κεφάλαια. Το ότι οι εργάτες υποφέρουν είναι γενικά κάτι το θετικό για τον κεφαλαιοκράτη, αφού έτσι αυξάνει τα κέρδη του].

Τέλος πάντων όμως, αυτά τα ξέρουμε, μιας και τα έχουμε αναφέρει εδώ και χρόνια, πριν καν ξεσπάσει η κρίση που τα έφερε όλα αυτά στην επιφάνεια. Σε αυτή την ανάρτηση λοιπόν θα ασχοληθούμε με κάτι άλλο: Με την απεργία των γιατρών του ΕΟΠΥΥ.

Κατά βάση λοιπόν, πολλά από αυτά που λένε οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ εναντίον της κυβέρνησης είναι σωστά. Και δεν τους αδικώ που κινητοποιούνται (κάθε άλλο).

Το πρόβλημα είναι ότι κινητοποιούνται "κατόπιν εορτής", και μόνο όταν κάποιο από τα μέτρα της κυβέρνησης τους έτσουξε άμεσα. Για να μην τους αδικήσω βέβαια, θα πρέπει να πω ότι κάπως έτσι λειτουργεί το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο οι γιατροί. Και γι' αυτό και όλες οι κινητοποιήσεις αποτυγχάνουν.

(με αποκορύφωμα τους ανεκδιήγητους δημοσιογράφους της ΕΡΤ που όταν απολύθηκαν, ξαφνικά ανακάλυψαν ότι οι κυβερνητικές πολιτικές είναι άθλιες (μέχρι τότε τις εκθείαζαν σαν καλά παπαγαλάκια που είναι), και άρχισαν να παίζουν "απεργιακά δελτία ειδήσεων", στα οποία παρουσίαζαν...μόνο το δικό τους πρόβλημα (ειδικά τις πρώτες μέρες, δεν βρήκαν τίποτα άλλο να πουν, παρότι εδώ και χρόνια η εργατική τάξη, αλλά και οι μικροαστοί στενάζουν. Και η πλειοψηφία της αριστεράς έκανε τα στραβά μάτια σε αυτή την αισχρή συντεχνιακή συμπεριφορά, και αποθέωνε τους "ηρωικούς" δημοσιογράφους της ΕΡΤ, που "κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά εδώ χρόνια, δηλαδή "καλή δημοσιογραφία"(!!!)" (εδώ)).

Κάποτε, υπήρχε πολύ μεγαλύτερη ενότητα και αλληλεγγύη, και υπήρχαν κοινοί στόχοι και οργάνωση για τους εργαζόμενους. Ίσως να μην ήταν 100% σωστός ο σχεδιασμός, ούτε η στόχευση, αλλά τουλάχιστον πρέπει να αναγνωρίσουμε τις καλές προθέσεις, με τους εργάτες να σκέφτονται και λίγο σαν εργάτες που αμφισβητούν την εξουσία του εκμεταλλευτή τους, και τους αντιστέκονται.

Γι' αυτό και κάποτε οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν αν θυμάστε να "σαλαμοποιήσουν" τους εργάτες, δηλαδή να τους χωρίσουν, στρέφοντας τον έναν εναντίον του άλλου ("διαίρει και βασίλευε").

Οι κυβερνήσεις βέβαια εξακολουθούν να εφαρμόζουν αυτή την τακτική, αλλά πλέον δε πολυχρειάζεται, διότι έχουν καταφέρει εκ των προτέρων να χωρίσουν τους εργάτες (πόσο μάλλον τους μικροαστούς, που ποτέ δε φημίζονταν για την ταξική τους συνείδηση).

Έτσι, παρατηρούμε μια σειρά από μεγάλους κοινωνικούς αγώνες στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην ΕΡΤ, και ξέρω και εγώ που αλλού, που είναι "σαλαμοποιημένοι" από την πρώτη κιόλας στιγμή:

Είδατε εσείς πχ τους γιατρούς να ασχολούνται καθόλου με το τι γίνεται στην εκπαίδευση; Εγώ όχι (καλά, να ασχοληθούν με καθαρά εργατικές απεργίες, όπως αυτές που γίνονται σε εργοστάσια, κτλ δεν το συζητάμε καν). Έτσι, ο κάθε κλάδος μένει μόνος του εναντίον του κράτους, και έτσι τελικά ισοπεδώνεται.

Επίσης, να σημειωθεί ότι οι αγώνες που δίνονται έχουν έντονο συντεχναικό χαρακτήρα, με τον κάθε κλάδο όχι μόνο να ασχολείται μόνο με τα δικά του προβλήματα, αλλά να μην κάνει και καμία αυτοκριτική:

Αποκορύφωμα ήταν οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, αλλά και οι δάσκαλοι και οι γιατροί δεν μου δίνουν την εντύπωση (πχ) ότι θέλουν να χτυπηθεί το "φακελάκι", αλλά απλά θέλουν να συνεχίσουν να ζουν με βάση τα δεδομένα που ίσχυαν μέχρι τώρα [ΔΕΝ είναι τυχαίο που για πρώτη φορά οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ ψήφισαν στις εκλογές τους τον ΣΥΡΙΖΑ, που γενικά τάζει ακριβώς αυτό το πράγμα στην ελληνική κοινωνία, ότι δηλαδή τάχα μπορούμε να επιστρέψουμε-παραμείνουμε στην κατάσταση που ίσχυε μέχρι τώρα].

Και δεν είναι μόνο οι γιατροί, ξαναλέω ότι είναι γενικότερο το φαινόμενο. Και όσο αυτό το φαινόμενο ισχύει, και δεν γίνεται καν μια στοιχειώδη προσπάθεια αλλαγής του, τόσο οι ήττες θα διαδέχονται η μία την άλλη. Δυστυχώς, η αριστερά απλά χαϊδεύει αυτιά. Και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, από αυτούς δεν περιμένω τίποτα, αλλά και η "ριζοσπαστική αριστερά" δε βλέπω να ασχολείται με αυτά που ο κάθε κλάδος κρύβει κάτω από το χαλάκι, κινούμενος με συντεχνιακή λογική.

Δε θέλω να τσουβαλιάσω ούτε τους εκπαιδευτικούς, ούτε τους γιατρούς, ούτε καν τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ. Δεν είναι όλοι το ίδιο. Τυχαίνει πχ να γνωρίζω μερικούς γιατρούς που είναι σε σχετικά νεαρή ηλικία, και έχουν μεταναστεύσει επειδή δεν τα έβγαζαν πέρα, ή σκέφτονται σύντομα να μεταναστεύσουν. Ξέρω γιατρούς που ο ΕΟΠΥΥ τους χρωστάει πολλά λεφτά και αν δεν τους έδιναν λεφτά οι γονείς τους, θα πείναγαν. Ειδικά δηλαδή στις νέες ηλικίες, που δεν πρόλαβαν τα "χρυσά χρόνια", η κατάσταση είναι ζόρικη. Επίσης, πολλοί γιατροί ΔΕΝ παίρνουν φακελάκι, δεν κοροιδεύουν τους ασθενείς, και γενικά είναι άψογοι στη δουλειά τους. Δεν είναι όμως όλοι έτσι, και γνωρίζω και μερικούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ μήπως τυχόν και μπορέσουν να συνεχίσουν να αρπάζουν λεφτά από χίλιες-δυο μεριές, και τώρα το παίζουν "επαναστάτες".

Είναι ΚΑΙ αυτό μια πραγματικότητα, και αντί να την κρύβουμε κάτω από το χαλάκι και να χαϊδεύουμε αυτιά, καλό θα ήταν να το αντιμετωπίσουμε το συντομότερο δυνατόν.

Αν το κάνουμε αυτό, τότε μπορεί στο μέλλον να γίνει αντιληπτό ότι ΚΑΝΕΝΑΣ κλάδος δε μπορεί να επιβιώσει χωριστά από τους άλλους. Όταν ο εργάτης ισοπεδώνεται, πώς θα βγουν λεφτά για τους γιατρούς που τον περιθάλπουν; (εντάξει, μερικοί περιθάλπουν τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας, και αυτοί θα τα πάνε καλά. Οι υπόλοιποι όμως;).

Τέλος πάντων, η υγεία, όπως και όλες οι "κοινωνικές παροχές", θα συρρικνωθεί δραματικά. Αν όντως θέλουμε καλύτερο μέλλον, καλό θα ήταν να το αναζητήσουμε σε μία γενικότερη ανατροπή, και όχι σε κινητοποιήσεις που απλά ζητούν να παραμείνει η προηγούμενη κατάσταση. Αυτές οι κινητοποιήσεις θα μπορούσαν να έχουν κάποια περιορισμένα (και προσωρινά) αποτελέσματα, μιας και η κυβέρνηση επιλέγει μια πολύ γραμμή άγριων περικοπών (και άφθονου τσαμπουκά, από τον Άδωνη Γεωργιάδη μάλιστα που αν γλιτώσει την γκιλοτίνα στη ζωή του, θα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του πολύ τυχερό!).

Απέναντι σε αυτή την πού άγρια γραμμή περικοπών, ίσως να μπορέσουν οι γιατροί να περισώσουν κάτι. Όχι όμως να περισώσουν πολλά - αυτό είναι αδύνατον.

Ομοίως για εκπαιδευτικούς, ή -ακόμα περισσότερο- για δημοσιογράφους της πλάκας που δεν έχουν τη γνώση, ούτε τη θέληση να γράψουν για την εργατική τάξη.

Όλοι αυτοί κοιτάζουν ο καθένας πως θα σώσει τον εαυτό του (ή μάλλον όχι όλοι, αλλά πολλοί απ' αυτούς).

Κάποιοι λοιπόν όντως θα τα καταφέρουν και θα σώσουν τον εαυτό τους. Αλλά αυτή η σαλαμοποίηση είναι "βούτυρο στο ψωμί" του κράτους, που εύκολα μπορεί να αντιμετωπίσει τον κάθε κλάδο ξεχωριστά, ειδικά όταν ο κάθε κλάδος αρνείται να ενωθεί με εργατικούς αγώνες άλλων κλάδων, πόσο μάλλον να κάνει και μια αυτοκριτική στα δικά του "τρωτά σημεία" 

 (και μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν "τρωτά σημεία" σε γιατρούς, εκπαιδευτικούς και -κυρίως- στους δημοσιογράφους της ΕΡΤ, γιατί τότε θα σας παρακαλέσω πολύ ευγενικά να πάτε σε κάποιο από τα πολλά sites και blogs της "αριστεράς" που αποθεώνουν όλες αυτές τις "μεγάλες" κινητοποιήσεις, χωρίς να βρίσκουν κανένα μειονέκτημα - εδώ ο Χατζηστεφάνου έφτασε να λέει ότι οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ κάνουν εδώ και χρόνια "σωστή δημοσιογραφία" προκειμένου να χαϊδέψει αυτιά, έλεος. Σόρρι κιόλας, αλλά έτσι δεν γίνεται ανατροπή. Έτσι διαπαιδαγωγείς μια γενιά κακομαθημένων εργατών και μικροαστών, που έχουν -λανθασμένα- ταυτίσει τους ταξικούς αγώνες με το να γεμίζουν βραχυπρόθεσμα τη δική τους τσέπη και μόνο, χωρίς να ενδιαφέρονται για το παραπέρα).

Το διαβάσαμε στο ciaoant1