Ναι, φτωχαίνουμε. Και θα φτωχύνουμε κι άλλο. Ζούμε κατά 30, 40, 50, 60% καλύτερα από ότι μάς παίρνει, εδώ και καιρό. Το 1990 ήταν περί το 30%, και έκτοτε περάσαμε και πολύ καλύτερα άσχετα εάν εγώ βαριέμαι εδώ και 20 χρόνια που οσονούπω γίνονται 25. Το 1960 κάτι βγάζαμε από τον Ψυχρό πόλεμο, στέλναμε μετανάστες έξω, είχαμε ναυτικούς, είχαμε αγρότες και βιοτέχνες, είχαμε και λίγη βιομηχανία. Τώρα έχουμε ...ευρώ.
Όταν έχει περάσει πολύς καιρός από σήμερα, θα κοιτάμε πίσω και θα λέμε: "Κοίτα να δεις, πτωχεύαμε σε slow motion και σταδιακά και ξυπνήσαμε ένα πρωί και είμαστε ξεσπιτωμένοι, ξεβράκωτοι, σε άλλη φάση, και δεν καταλάβαμε πώς έγινε".
Αυτό που ζούμε είναι η "εκκαθάριση εν λειτουργία" αλλά σε εθνική κλίμακα. Την έχω πει πολλές φορές αυτή την έκφραση. Είναι δόκιμος όρος σε τραπεζικές δουλειές και αφορά μία από τις διάφορες αντιμετωπίσεις σε προβληματικά δάνεια. Η περίληψη είναι ότι χρηματοδοτείς τον πελάτη για να μείνει εν ζωή και να τον εκκαθαρίζεις σιγά σιγά, χωρίς να κάνεις μεγάλη ζημιά στα πάγια, και ελπίζοντας ότι έτσι, εσύ η Τράπεζα, θα χάσεις λιγότερα λεφτά. Αυτό συμβαίνει όταν ο πελάτης είναι δεμένος χεροπόδαρα και δεν έχει τρόπο αντίδρασης, ή προστασίας από τους πιστωτές. Δεν υπάρχει Άρθρο 99, ή το πολύ πιο προστατευτικό, όσο αμείλικτο κι αν είναι, Chapter 11, για κράτη. Κι όταν τα κράτη δεν είναι κράτη αλλά συλλογή από ανήμπορους, περίεργους, εκβιαζόμενους, ή απλά γίδια, με ξένο νόμισμα και σημαδεμένη τράπουλα, με συγχωρείτε, το παιχνίδι είναι χαμένο, και γνωρίζω ότι εγώ είμαι έξω από αυτόν τον χορό, και η κριτική είναι εύκολη. Το μέγα σφάλμα έγινε το 2010 (ή το 2008, ή το 1999, ή το 1977, ή...) και κρατάω πισινή εάν μάς την φόρεσαν και οι Δυτικοί, και οι Ευρωπαίοι από κοινού, ή εάν μπλέξαμε σε μεταξύ τους κακόγουστα παιχνίδια.
Το δια ταύτα είναι ότι το χρέος μας δεν ήταν και δεν είναι βιώσιμο, άσχετα τι θα κάνουν με αυτό λογιστικά.
Αυτό που ξέρω, και επιμένω, είναι ότι όσο συνεχίζουμε με το αστειάκι των ΑΠΕ απλά υποθηκεύουμε περισσότερο μέλλον. Δίνουμε περισσότερο Κατοχικό Δάνειο στους δυνάστες μας. Καταδικάζουμε τελεσίδικα την οικονομική μας δραστηριότητα. Υπογράφουμε επιστροφή στην υπανάπτυξη. Κι όμως, ακόμα και τώρα, που επιβεβαιώνεται καθημερινά στα διεθνή ΜΜΕ ό,τι αρνητικό σάς έχω πει για τις ΑΠΕ, έχουμε λαμόγια που τις προωθούν σαν να μην τρέχει τίποτα. Στην χώρα που εκκαθαρίζεται χώνουν και λίγες σαβούρες για κανένα φραγκάκι παραπάνω (με ποσοστά σε ντόπιους Εφιάλτες). Αυτό που μάς λένε είναι: "Δεν θα έχετε ρεύμα πάντα. Δεν θα έχετε βιομηχανία. Όταν θα έχετε ρεύμα, θα είναι ακριβό, και θα πληρώνετε πάρα πολύ περισσότερα αν θέλετε συνέχεια. Όχι δεν μπορείτε να βγείτε από το δίκτυο, εκτός αν πληρώνετε και για αυτό. Και θα πληρώνετε και για την τιμή να περνάνε καλώδια και αγωγοί από την χώρα σας". Αυτά μάς λένε.
Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που βαριέμαι (αν και δεν είναι ο μόνος). Όταν σε ένα πρόβλημα μαθηματικών αποδεικνύεις το ζητούμενο, λες όπερ έδει δείξαι και τελείωσες. Μόνο που εδώ δεν έχουμε μαθηματικό πρόβλημα, έχουμε κάτι άλλο, και δεν τελειώνει.
To διαβάσαμε στο archaeopteryxgr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου