Στις κοινωνίες της κανονικότητας και τις επερχόμενες εορτές της αγάπης δεν υπάρχει τίποτε το κανονικό!

Κανονικότητα που ίσως αραιά και πού –και αν- διαρρεύσει στα "ψιλά" των δελτίων ειδήσεων είναι η αναγκαστική εργασία ή σεξουαλική εκμετάλλευση, κάποιες δηλαδή από τις μορφές της  σύγχρονης δουλείας, που κάτω από τις βρωμερές αλυσίδες της ζουν παγκοσμίως 30 εκατομμύρια άνθρωποι. Επίσης, "ακόμη και σήμερα άνθρωποι γεννιούνται σε καθεστώς κληρονομικής σκλαβιάς. Υπάρχουν θύματα που έχουν απαχθεί ή κρατούνται πριν πωληθούν ή παραμείνουν κρατούμενοι για εκμετάλλευση, είτε δήθεν μέσω "γάμου", απλήρωτης και αναγκαστικής εργασίας, ή ακόμη και παιδιών που εξαναγκάζονται να πολεμήσουν", αναφέρεται στην έκθεση της οργάνωσης Walk Free που δημοσιεύθηκε στο Λονδίνο. Ένα ρεύμα φρίκης που ρέει στην κανονικότητα των σύγχρονων μεγαλουπόλεων όλου του κόσμου κι όχι μόνο στις «υποβαθμισμένες» περιοχές του πλανήτη. Όπου και μόνο ο προηγούμενος ορισμός-παραδοχή υποβάθμισης, ολόκληρων ηπείρων και δισ.ανθρώπων, αποδεικνύει τον εκφυλισμό και τη χυδαιότητα του «πολιτισμένου κόσμου», καθώς η καθιερωμένη φράση "κοινωνικές ανισότητες" απλά επικαλύπτει με ένα γλωσσικό χάδι τη χυδαιότητα και τον κοινωνικό σαδισμό.

Κανονικότητα  της "φυσικής τάξης των πραγμάτων" για τα σχέδια των κλειδοκράτορων αυτού  του κόσμου και της απάθειας που μπολιάστηκαν τα κοπάδια τους είναι ότι: "σήμερα να έχουμε τους 3 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου να έχουν εισόδημα μεγαλύτερο από το ΑΕΠ των 48 λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών. 3 πλούσιοι= 48 χώρες! Σε αυτό το σύστημα, από τα 6 δισ. των ανθρώπων τα 5,5 είναι φτωχοί! Και περίπου τα 2,2 δισ., δηλ. το 1/3 του κόσμου να ζει με 1 ευρώ την ημέρα. Ενώ στον αναπτυγμένο κόσμο πάνω από 100.000.000 ζούνε στο όριο της φτώχιας" 

Κανονικότητα είναι ακόμη ότι  "στον τρίτο κόσμο 600.000.000 παιδιά είναι στα πρόθυρα του θανάτου. 250.000.000 παιδιά ζούνε σε συνθήκες δουλείας, 15.000.000 παιδιά πεθαίνουν από διάρροια τροφικής δηλητηρίασης, όπου το χαπάκι στοιχίζει 1 ευρώ, κάθε 30΄΄ περίπου ένα παιδί να πεθαίνει κάπου στη γη από πείνα και με τα 2/10 των στρατιωτικών δαπανών ή με τον φόρο Tobin -ένας μικρός φόρος στα κεφάλαια που διακινούνται από χώρα σε χώρα- όλα θα είχαν απαλειφθεί."

Κανονικότητα στη "χώρα της ελευθερίας" και της "θεϊκής συμμαχίας" σε πόλεμο κατά των πάντων είναι πλέον το γεγονός ότι: "από το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί, 13 εκ. νοικοκυριά καλύτερα, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους – γεγονός που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Πολλοί από αυτούς είναι είτε απλά άστεγοι, είτε μένουν σε σκηνές, είτε σε υπονόμους, είτε σε «παραγκουπόλεις» που δημιουργούν στην έρημο, είτε σε φθηνότερα διαμερίσματα – ενώ 50 εκ. άνθρωποι (το 20% σχεδόν του [πληθυσμού) ζουν από τα κουπόνια διατροφής. Αρκετές από τις αμερικανικές αυτές «φαβέλλες» μοιάζουν με καταυλισμούς προσφύγων – ενώ κάποιες άλλες, κατασκευασμένες στην έρημο, αποκαλούνται «πόλεις-πλάκες». Ονομάζονται έτσι, επειδή χρησιμοποιούνται παλιά αυτοκίνητα και λεωφορεία ως χώροι διαμονής των ανθρώπων - τα οποία πρέπει κανείς να καλύψει με πέτρινες πλάκες, για να μην τα παρασύρει ο δυνατός άνεμος της ερήμου. Χιλιάδες από αυτούς τους ανθρώπους έχουν γίνει πλέον αόρατοι για το σύστημα – δεν υπάρχουν και δεν καταγράφονται πουθενά, ενώ κανένας δεν ενδιαφέρεται για το αν ζουν ή πεθαίνουν."

Κανονικότητα θεωρείται πια, στα "πόδια της πολιτισμένης Ευρώπης" την Ισπανία, το κράτος να στέλνει αστυνομικές δυνάμεις για να διαλύσουν και να συλλάβουν συγκεντρωμένους ανθρώπους έξω από ένα σπίτι, καθώς παρανομούσαν εμποδίζοντας τους υπαλλήλους του να κάνουν τη "νόμιμη δουλειά τους": δηλαδή έξωση σε μια μητέρα και τα τρία παιδιά της. Και λίγο πιο ανατολικά στην αποκαλούμενη κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, οι άνθρωποι να μένουν χωρίς ρεύμα, νερό και τροφή γιατί δεν έχουν πια τα διαπιστευτήρια του πιο ταπεινωτικού κι ατιμωτικού για την ανθρωπότητα μέσου υποδούλωσης: χρήματα! Και η παγωμένη ανάσα του επερχόμενου χειμώνα να φαντάζει για πολλούς συνανθρώπους σαν το στοίχημα επιβίωσης ή θανάτου που αντιμετωπίζουν επιζώντες αεροπορικής τραγωδίας σε χιονισμένη έρημη βουνοπλαγιά. Μόνο που εδώ η τραγωδία...
διαδραματίζεται στις ερήμους της σύγχρονης μεγαλούπολης που μετατρέπει σταθερά τους ανθρώπους σε παγόβουνα, σε μοναχικά φαντάσματα, σε ξεχαρβαλωμένα αυτόματα - που σημαίνει ρομπότ- , σε τσακάλια και γύπες, σε τρωκτικά κι ό,τι άλλο αφαιρεί κι εκφυλίζει τρομαχτικά κάθε στοιχείο ανθρώπινης υπόστασης. Και οι συνειδήσεις μοιάζουν με θολά τοπία ομίχλης, τη στιγμή που τα αφεντικά της  παγωμένης ερήμου  επιδράμουν ωσάν καλικάντζαροι ασχημονώντας, λεηλατώντας και απολαμβάνοντας "το γλεντούι τους", γιατί οι νοικοκύρηδες έχουν αποδεχτεί σιωπηλά την ερημοποίηση, τους καταχανάδες και καλικαντζάρους και τα τρελαμένα καμώματά τους ως κανονικότητα.

 Η κανονικότητα αρέσκεται και στις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν της και στη διαιώνισή της "ελέω θεού"* κι ενάντια σε κάθε λογική, με νομιμοποίηση κι "εκ των ουράνιων άνω"** αν χρειαστεί και χρύσωμα του πολιτιστικού δηλητηριώδες χαπιού της στους κάτω. Και παρά τα πρωτοφανή ποτάμια δυστυχίας, ατέλειωτα πεπραγμένα μίσους και διάχυτης διαπλανητικής αθλιότητας, εντούτοις ετοιμάζεται να γιορτάσει σύντομα και "το μήνυμα της αγάπης". Αλλά αν η Αγάπη είχε φωλιάσει στις ερήμους της ατέλειωτης φρίκης, τότε δεν θα χρειαζόταν να μνημονεύονται φορείς –άσχετα αν θεωρούνται θεϊκοί ή ανθρώπινοι- του μηνύματός της. Γιατί η Αγάπη μετέχει της ύλης και τη συμφιλιώνει με το πνεύμα, κάνοντας την πραγματικότητα καλύτερη για τους ζωντανούς, χωρίς να απαιτεί τίποτε περισσότερο, χωρίς να αναγνωρίζεται και να επιβεβαιώνεται με τίτλους ιδιοκτησίας. Και γιατί μια κανονικότητα, φιλική προς την ανθρώπινη φύση, τις ανάγκες της και τη δημιουργική χαρά της ύπαρξης, βιώνεται κανονικά κι όχι στρεβλά, υποκριτικά, διεστραμμένα και  απονεκρωτικά.

 *  "Όσοι είναι υπό ζυγόν δουλείας, ας νομίζουσι τους κυρίους αυτών αξίους πάσας τιμής, διά να μη δυσφημηται το όνομα του θεού και η διδασκαλία. Οι δε έχοντες πιστούς κυρίους, ας μη καταφρονούσι αυτούς, διότι είναι αδελφοί, αλλά προθυμότερον ας δουλεύωσι"- Παύλος: Α΄Τιμόθ., στ΄, 1
** πάπας Βενέδικτος 15ος καταγγέλει τα αίτια που κατά τη γνώμη του προκάλεσαν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην εγκύκλιό του {Ad Beatissimi} της 1ης Νοεμβρίου 1914: "Οι φτωχοί δεν πρέπει να καθοδηγούνται από αισθήματα μίσους και να φθονούν τους πλούσιους. Το γεγονός πως οι άνθρωποι είναι απ’ τη φύση ίσοι, δε σημαίνει πως πρέπει να έχουν και την ίδια σειρά στην κοινωνία... Οι φτωχοί δεν πρέπει να υποβλέπουν τους πλούσιους ούτε να ξεσηκώνονται εναντίον τους, σαν οι πλούσιοι να είναι κλέφτες"

Και απ’τη στιγμή που τα δώρα του εορταστικού τραπεζιού – και ειδικά για τα παιδιά που περιμένουν τα εορταστικά δώρα τους ασχέτως αν οι γονείς δεν διαθέτουν τη δυνατότητα πια αυτή, αλλά η "κανονικότητα" το απαιτεί!- είναι για κάποιους πασπαλισμένα με χρυσόσκονη πολυτέλειας ή έστω και λιτά, μια και είπαμε πως έτσι το’χουν οι μέρες της "κανονικότητας". . . Και για στρατιές άλλων τα "δώρα" να είναι το παγωμένο χέρι του θανάτου, η πιο άθλια κι ατιμωτική ένδεια, η πιο ισοπεδωτική απελπισία και μια αποκαρδιωτική ανημπόρια, τίποτε πια δεν επιτρέπεται να θεωρείται ακόμη ως κανονικό!

- Κι όποιος ισχυριστεί ότι για όλα τα παραπάνω νούμερα, γεγονότα και δεδομένα δεν φέρει ουδεμία ευθύνη, του αφιερώνω κάτι που είχα ακούσει παλιά: "υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι: αυτοί που αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις, ακόμα και όσες μοιάζουν προς το παρόν μακριά απ'αυτούς και πως δεν τους αγγίζουν κι αφορούν. Κι εκείνοι που κρύβονται για να τις αποφύγουν, αλλά έρχεται κάποια στιγμή που οι καταστάσεις τους ξετρυπώνουν κι αυτούς. Δυστυχώς η πρώτη κατηγορία ανήκει ακόμη σε μια μικρή μειοψηφία, ικανή όμως να επιτρέπει στον κόσμο μας να υπάρχει ακόμη..."-

Και δυστυχώς ούτε η ζωή των ανθρώπων -κι όχι μόνο των χριστιανών, φυσικά, μια και πριν αναφέρθηκα στα χριστούγεννα και το φορτισμένο συναισθηματικά κλίμα τους- μπορεί να θεωρηθεί ως κανονική. Εκτός αν πει κανείς ότι ο αμνός βιώνει μέσα στην άγνοια της αγέλης του μια μακάρια κανονικότητα, γιατί απλά δεν γνωρίζει τη μοίρα του. Όμως εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: ο άνθρωπος, εκτός αν είναι αθεράπευτα ηλίθιος, έχει μπροστά στα μάτια του και σφηνωμένα στην καθημερινότητά του μια πληθώρα στοιχείων περί μοίρας του, που "μαγειρεύεται" στα καζάνια των αφεντάδων του. Άραγε και τα σφαγεία των πολέμων υπέρ της αύξησης του πλούτου των ολίγων και της προώθησης των σκοτεινών ατζέντων τους, με παραμύθια περί "υψηλών ιδανικών" για να σφαγιαστούν πρόθυμα οι ανθρώπινοι αμνοί, δεν είναι κι αυτό ένα πολύ καλό στοιχείο; Επίσης οι αμνοί, αν κι έχουν κι αυτοί πάνω από τα κεφάλια τους τσοπάνηδες και γύρω τους μαντρόσκυλα, τουλάχιστον δεν κατασπαράσσουν ο ένας τον άλλο. Και τέλος, η καθημερινότητα μυριάδων ανθρώπων στον κόσμο, που παλεύουν για να επιζήσουν, μονάχα σαν των αμνών μακάρια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Άρα η κανονικότητα ακόμη και των αμνών είναι, κατά κάποιο τρόπο, πολύ πιο κανονική από όλο αυτό το κοκτέηλ χειραγώγησης, αυταπάτης, υποκρισίας, βαρβαρότητας, εθελοτυφλίας και καταποντισμού του ανθρώπου!

Ο Ένοικος...