Tο προσκλητήρι των καιρών

Tο προσκλητήρι των καιρών (περιοδικό Bookmarks, 2009)


 της Σοφίας Κολοτούρου
 

Πριν από 70 χρόνια σχεδόν, καθώς ξεσπούσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Κωστής Παλαμάς έγραψε τους παρακάτω στίχους:

Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει
το προσκλητήρι των καιρών
να το φυσάει ή να το κρούει
σάλπιγγα ή τύμπανο…Τ’ ακούει
δεν λέει: Παρών!

Την ίδια εποχή ο Γιώργος Σεφέρης, επαναλαμβάνοντας την αποστροφή του Holderlin αναρωτήθηκε: “…Κι οι ποιητές, τι χρειάζουνται σ’ έναν μικρόψυχο καιρό; ”
Συνεπώς, εάν θέλουμε σήμερα να αναρωτηθούμε εκ νέου εάν χρειάζονται οι ποιητές και η ποίηση στην κοινωνία μας, το σωστό ερώτημα είναι το εξής: “…Είναι οι καιροί μικρόψυχοι ή μήπως εμείς δεν ακούμε το προσκλητήρι των καιρών; ”
Το βέβαιο είναι πως κάθε εποχή και κάθε γενιά έχει τα δικά της ιδιαίτερα προβλήματα. “ Κανείς δεν θα ξεφύγει τη γενιά του” έγραψε, το 1940 επίσης, ένας άλλος μεγάλος μας ποιητής, ο Άγγελος Σικελιανός. Κι αν η γενιά των παππούδων και των πατεράδων μας είχε να αντιμετωπίσει πολέμους, στερήσεις, φτώχεια, εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση και άλλα μεγάλα κοινωνικά γεγονότα, αυτό δεν σημαίνει ότι η δική μας γενιά δεν έχει κοινωνικά προβλήματα, μόνο και μόνο επειδή βρισκόμαστε σε περίοδο ειρήνης.

Το μεταναστευτικό κύμα, πρώτα πρώτα, έχει πια αντίθετη φορά, καθώς αντί να φεύγουν οι Έλληνες στην Αμερική, την Αυστραλία και τη Γερμανία, εδώ και 20 χρόνια η χώρα μας υποδέχεται μετανάστες από την Αλβανία, τη Βουλγαρία, την Ουκρανία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν. Η δυσκολία της ενσωμάτωσης των μεταναστών έχει ήδη δημιουργήσει πολλά προβλήματα στην Ελληνική κοινωνία.
Ένα άλλο κοινωνικό θέμα είναι η οικονομική κρίση, η ανεργία, οι χαμηλά αμοιβόμενες θέσεις εργασίας (από τις οποίες προέκυψε και ο όρος “γενιά των 700 ευρώ”) , καθώς και η κατάργηση συνδικαλιστικών κεκτημένων για τα οποία χύθηκε πολύ αίμα κάποτε – όπως το οκτάωρο.

Οι ποιητές που είναι σε θέση να ακούσουν “το προσκλητήρι των καιρών” και να γράψουν γι’ αυτή τη κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι γύρω μας, για τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, για την επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, για τη γενιά των άνεργων ή υποαπασχολούμενων πτυχιούχων, για τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, για τις επιθέσεις στη Γάζα, αλλά και για τα “μικρά καθημερινά” θέματα που όλους μας απασχολούν, από την κίνηση στους δρόμους μέχρι τα τηλεοπτικά προγράμματα, μπορούν με λίγους στίχους τους να μας κάνουν να συλλογιστούμε πάνω σε αυτά που ζούμε και να δούμε την πραγματικότητα γύρω μας με περισσότερο σκεπτικισμό ή προβληματισμό ή ακόμα και με μεγαλύτερη συγκατάβαση.

Η ποίηση έχει και θα έχει θέση στην προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του και να συνυπάρξει αρμονικά με τον συνάνθρωπο, καθώς ακόμη και να εκφράσει μέσω αυτής τα συναισθήματά του, σε ώρες λύπης, μοναξιάς ή και χαράς και γλεντιού.
“Πάρε την Λέξι μου – δώσε μου το χέρι σου” έγραψε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Εκείνοι ανάμεσά μας που είναι άξιοι ν’ ακούσουν το προσκλητήρι των καιρών ας κρατήσουν μια λέξη, ένα ποίημα – κι ας σφίξουν τα χέρια.


Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό bookmarks, στις 9/12/2009 και υπάρχει διαθέσιμο και στην εξής διεύθυνση:
http://issuu.com/e-bookmarks/docs/bookmarks03-web , σελ. 6

Εμείς πάντως το διαβάσαμε ΕΔΩ