Για κακή τύχη τής γιαγιάς, το ακίνητο ήταν στο όνομα του παππού. Έτσι, όταν ο επί κάπου 60 χρόνια σύζυγός της ανεχώρησε δια τόπον χλοερόν, η γιαγιά έπρεπε να κάνει...
δήλωση κληρονομιάς. Δέκα μείον πέντε μείον πέντε, γράφουμε οκτώ και δυο κρατούμενα, η ρετσέτα βγήκε: η γιαγιά έπρεπε να πληρώσει ως φόρο κληρονομιάς για το σπίτι όπου πέρασε τα τρία τέταρτα της ζωής της μια σκάρτη διακοσάρα. Χιλιάδες ευρώ, εννοείται.
Επειδή, λοιπόν, της γιαγιάς τής έλειπαν κάπου εκατόν ενενήντα εννιά χιλιάρικα για να συμπληρώσει το ποσό που υπολόγισε η εφορία, τα όσα ακολούθησαν είναι λογικά:
η γιαγιά μετακόμισε σε γηροκομείο και το κράτος έβγαλε το ακίνητο στο σφυρί, προκειμένου να εισπράξει τον φόρο κληρονομιάς, τον οποίο όφειλε η γιαγιά για ένα σπίτι απ' όπου το κράτος την έβγαλε για να το πουλήσει. Παράλογο; Δεν απαντάει, άρα λογικό.
Ο άνθρωπος δεν ήταν ούτε μπαταχτσής ούτε τεμπέλης. Έφαγε τη μισή του ζωή προσπαθώντας να συντηρήσει την οικογένειά του με το μικρομαγαζάκι του. Πάλαιψε, χρεώθηκε... πλην μάταια. Δεν μπόρεσε να αποφύγει το λουκέτο. Κι όπως συμβαίνει ΠΑΝΤΟΤΕ με όσους κλείνουν τα μαγαζιά τους κατ' αυτόν τον τρόπο, ανάμεσα στις υποχρεώσεις που άφησε ανεκπλήρωτες ήταν και οι εισφορές στον ΟΑΕΕ.
Δυστυχώς, ο εν λόγω πολίτης αυτής της χώρας αρρώστησε βαρειά. Από κείνες τις αρρώστιες που χρειάζονται χημειοθεραπείες. Παναπεί, χρειάζονται λεφτά. Έλα, όμως, που δεν έχει θεωρημένο βιβλιάριο ασθενείας, ως μη ενήμερος ασφαλιστικά. Πώς να καλύψει το δυσβάσταχτο κόστος τής θεραπείας; Κινητοποιήθηκαν γνωστοί και φίλοι, παρακάλεσαν, ικέτεψαν...
Δε βαριέσαι. Ποιός προϊστάμενος ΟΑΕΕ θα πάρει πάνω του το ρίσκο να θεωρήσει το βιβλιάριο κάποιου που δεν πλήρωσε τις εισφορές του; Κάτι θα μπορούσε να γίνει αν γινόταν μια ρύθμιση. Μόνο που η ρύθμιση θέλει ένα χιλιάρικο μπροστά, ένα χιλιάρικο που δεν υπάρχει. Και τί σκατά ρύθμιση να κάνει κάποιος που είναι άνεργος; Πώς θα πληρώνει τις δόσεις;
Η υπόθεση έφτασε στο υπουργείο εργασίας αλλά κι εκεί τζίφος. Είναι, λέει, υπόθεση του υπουργείου υγείας. Οι γνωστοί κι οι φίλοι πήγανε και στο υπουργείο υγείας. Θα το εξετάσουν, τους είπαν. Εν καιρώ. Μέχρι τότε...
Έφτασε τα 92. Από κείνες τις γυναίκες που μπορεί να μη κόλλησαν ποτέ ένα ένσημο αλλά που στην ζωή τους δούλεψαν όσο λίγοι. Στο τέρμα της ζωής της πια, ζούσε με την προνοιακή σύνταξη των υπερηλίκων: τριακόσια σαράντα ολόκληρα ευρώ τον μήνα.
Δυστυχώς, στα νιάτα της έκανε το λάθος να δραστηριοποιηθεί στην εθνική αντίσταση. Εκείνη δεν ζήτησε ποτέ ανταμοιβή για την αντιστασιακή της δράση αλλά η "ευγνωμονούσα πατρίς" την τίμησε χορηγώντας της σύνταξη αντιστασιακού: εξήντα έξι ευρώ τον μήνα.
Πού κολλάει το "δυστυχώς" που είπα πρωτύτερα; Μα στο ότι, σύμφωνα με τον νόμο, την προνοιακή σύνταξη υπερηλίκων την δικαιούνται όσοι "δεν δικαιούνται ή δεν λαμβάνουν άλλη σύνταξη από οποιονδήποτε φορέα ή ασφαλιστικό ταμείο, ανεξαρτήτως ποσού". Ανεξαρτήτως ποσού! Κι αφού αυτή παίρνει εξήντα έξι ευρώ σύνταξη αντιστασιακού, δεν δικαιούται προνοιακή σύνταξη. Τρελλαίνεσαι ή όχι; Επειδή σου δίνουν 66 ευρώ, σου κόβουν τα 340!
Και τώρα το καλύτερο. Θα ρωτούσε κάποιος άσχετος: γιατί δεν παραιτείται η γυναίκα από την αναπηρική της σύνταξη των 66 ευρώ ώστε να παίρνει μόνο την προνοιακή των 340; Δείτε πάλι την διατύπωση του νόμου: "δεν δικαιούνται ή δεν λαμβάνουν". Δηλαδή, είτε παραιτηθείς είτε όχι δεν έχει σημασία εφ' όσον την δικαιούσαι!
Οι παραπάνω απλές, καθημερινές ιστοριούλες δεν αποτελούν παρά πτυχές τού επιτυχημένου έργου τής κυβέρνησης. Ενός έργου που μπορεί (λέω: μπορεί!) να δημιουργεί "πρωτογενή πλεονάσματα" στον προϋπολογισμό αλλά που σίγουρα δημιουργεί και τεράστια κοινωνικά ελλείμματα.
Ιστορίες επιτυχίας τού δίδυμου Σαμαρά-Βενιζέλου και των κολαούζων τους. Ενός διδύμου για το οποίο βρήκα το εξής σατιρικό σχόλιο στο διαδίκτυο και μου άρεσε: "Δυο μέρες πήγαν Αμερική οι γκουρού των μεταρρυθμίσεων, Σαμαράς-Βενιζέλος, τους έδειξαν τον δρόμο και έκλεισε το αμερικανικό δημόσιο... Άρχοντες!!!
Από Cogito ergo sum μέσω ΓΡΕΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου