Η ου-τοπία είν'εδώ.
Μέσα μας. Την κουβαλάμε μαζί μας.
Σε κάθε μικρό βήμα μας που διαμορφώνει το παρόν. Άρα και το μέλλον.
Την υλοποιούμε λίθο με λίθο.
Με κάθε ιδέα μας, σε κάθε μας σάλεμα, με κάθε σκέψη που γεννάει ανάλογη πράξη.
Ακόμα και με τις αστοχίες μας. Αν μαθαίνουμε απ'αυτές και δεν ταυτιζόμαστε μαζί τους. Ή εθιζόμαστε σ'αυτές. Κι αν εξαιτίας τους μπορούμε και να πλουτίζουμε τις ίδιες τις έννοιες.
Όταν ο βίος μας δεν φαντάζει ως υπερβολή.
Όταν δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να διαθέτει μια γκαρνταρόμπα "χιτώνων" κι ο διπλανός ούτε έναν. Όταν δεν είμαστε ελεήμονες μόνο και μόνο για να επιβεβαιώνουμε την υπεροχή μας έναντι αυτού που ελεούμε.
Όταν δεν αναμένουμε επίγειες ή μεταθανάτιες αμοιβές για να πράξουμε με συμπόνια.
Όταν δεν δίνουμε για να πάρουμε πίσω.
Όταν δεν κινούμαστε στην επιφάνεια ή περιφέρεια των προβλημάτων. Αλλά βυθιζόμαστε στον πυρήνα τους. Για τη θαρρετή επίλυσή τους κι όχι για την ατελέσφορη γιατρειά τους.
Όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας. Και συγχρόνως δεν φοβόμαστε τις επιλογές.
Όταν δεν πέφτουμε σαν καμικάζι στη φωτιά. Και συγχρόνως δεν φοβόμαστε τη φωτιά.
Όταν το ξεβόλεμα από το οικείο μας εμπνέει. Και η οικειότητα της περιπέτειας του αγνώστου μας ξαφνιάζει.
Όταν λέμε "όχι" εκεί που οι πιο πολλοί κρύβονται πίσω απ'το "ναι". Κι αντίθετα.
Όταν δεν βαφτίζουμε τους εθισμούς μας ως "ανακούφιση". Γιατί δεν χρειαζόμαστε και πολλή ανακούφιση για να νιώθουμε καλά.
Όταν τρώμε τα μούτρα μας και γελάμε. Και κλαίμε από τα γέλια σαν μας ζητάνε να σοβαρευτούμε και να ωριμάσουμε.
Όταν κινούμαστε αντί να είμαστε αραχτοί...
Η ουτοπία δεν είναι ένας τόπος που δεν υπάρχει, αλλά που δεν υπάρχει ακόμα.
Η ενσωμάτωση και "κανονικότητα" είναι η δυστοπία που υπάρχει, αλλά δεν είναι και βέβαιο πως θα υπάρχει για πολύ...ακόμα!
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου