του ανιχνευτή
Οι πιο ενδιαφέρουσες και ουσιώδεις κουβέντες έρχονται από μόνες τους, ελεύθερα κι αβίαστα, σαν φιμωμένες κραυγές από λογής φίμωτρα: κοινωνικά, κομματικά, πολιτικώς ορθά, χαζοχαρούμενα ανώδυνα ως κάτι σαν ασπίδα (ζήτω οι στρουθοκάμηλοι!) από τα διαρκή στραβά της ζωής...Κραυγές που σπάνε τις αλυσίδες τους(που εμείς οι ίδιοι τις περισσότερες φορές κουμπώνουμε) και εξαπολύονται άλλοτε με οργή, άλλοτε με θυμό ανάκατο με ορμητική φρεσκάδα, άλλοτε στοχαστικά κι άλλοτε με ιδέες που μεταφέρουν σημαντικά μηνύματα. Τα οποία και πολλές φορές είχαν ειπωθεί κι επισημανθεί κι από κάποιους που έχουν πια φύγει...Οι καιροί ή παραμένουν ίδιοι κι απαράλλαχτοι στο μεδούλι του πυρήνα τους ή αρέσκονται να διαγράφουν σαδιστικά σχεδόν κύκλους απώλειας. Του ίδιου του εαυτού μας. Αλλά συνάμα πάντα μεταφέρουν στη ροή τους και τα "κλειδιά" που μας προκαλούν να αρπάξουμε και να ανοίξουμε τις βαριές πόρτες των κλουβιών μας, ακόμα κι αν είναι ή μοιάζουν με χρυσά. Γιατί πάντα υπάρχει κάτι όμορφο εκεί έξω να μας περιμένει να το αδράξουμε και να το γευτούμε, με μια όμως απαίτηση: την ανεξαρτησία της αντίληψης και την απελευθέρωση της καρδιάς.
Η συζήτηση είχε προχωρήσει στην παρέα, με συνοδεία μπύρας στο συνοικιακό μικρό καφενέ, όταν η Ι. έκανε μια "σούμα":
Μιλάμε όλοι για τη δυσκολία του κόσμου να ανταπεξέλθει. Αλλά γιατί ρε σεις θα πρέπει διαρκώς να ανταπεξέρχεται; Για να επιβιώνει; Να τη βράσω τέτοια κωλοζωή! Πού'ναι ο άνθρωπος μέσα σε αυτή; Στα τεφτέρια των τραπεζών, των δημοτολογίων και των εκλογικών καταλόγων και στις λίστες του ΟΑΕΔ; Και γιατί θα πρέπει να δουλεύουμε μέχρι γέροι κι ανήμποροι να κλείσουμε τα μάτια; Κι αν προλάβουμε να γεράσουμε...Για να ταΐζουμε τους χαλίφηδες και τους μεγιστάνες; Και ποιος τους έκανε μεγιστάνες αν όχι η δουλειά των άλλων...
Ο Τ. παρενέβη:
Εντάξει, σωστά, αλλά η...ρημάδα η κοινωνία δεν χαμπαριάζει τίποτα. Παρά μόνο να σκύβει το κεφάλι και να παλεύει να ανταπεξέλθει. Το ίδιο δεν κάνουμε κι εμείς, τουλάχιστον οι περισσότεροι;
Ο Σ. είχε έτοιμη την απάντηση:
Κακώς το κάνουμε! Και ποια είναι αυτή η κοινωνία; Πώς την πάτησε έτσι και θα συνεχίσουν να την πατάνε και τα παιδιά τους...Ποιος μας έμαθε να τα αποδεχόμαστε; Όταν δουλεύεις, δηλαδή σε μεταχειρίζονται πια σαν δουλάκι, παρ'όλα αυτά θεωρείσαι ότι προσφέρεις μέσα στην κοινωνία, ωραία; Η κοινωνία όμως τι σου προσφέρει; Τον ανταγωνισμό για μια σκατοδουλειά ίσα ίσα να μην πεθάνεις από ασιτία; Την πρόνοιά της αν μείνεις στο δρόμο; ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΛΥΠΗΣΗ! Θέλω να ζήσω και να'χει ένα νόημα αυτό ρε παιδιά, να έχει σημασία το γεγονός ότι έζησα...
Η Ν.ήθελε να συμπληρώσει, καθώς ο Σ. άναβε στο καπάκι κι άλλο στριφτό:
Και δεν είναι μόνο αυτό! Η κοινωνία υπογράφει η ίδια την εξόντωσή της. Όταν σου λένε έχουμε κρίση και θα κάνετε το σκατό όλοι παξιμάδι, αλλιώς τη βάψατε, δεν είναι δυνατόν τα βασικά αγαθά επιβίωσης, τουλάχιστον σύμφωνα με το σύγχρονο τρόπο ζωής, όπως κυρίως το ρεύμα και όπως το πάνε και το νερό να κοστίζουν ο κούκος αηδόνι. Και να πληρώνεις και πανάκριβα εισιτήρια στα μετρό και τ'άλλα για να τρέχεις να τα βγάλεις πέρα! Κι ο άνεργος πώς στ'ανάθεμα θα τα βγάλει πέρα; Σωστά! Μας δουλεύουνε ξετσίπωτα και για πολύ καιρό τώρα. Άσε που ούτε τα σπίτια μας θα υπάρχουν σε λίγο, αφού πρέπει να πληρώνουμε ένα σκασμό φόρους γι'αυτά διαρκώς, λες και μας τιμωρούν που δεν είμαστε ακόμα άστεγοι...
Η Ι. δεν κρατιόταν:
Εγώ δεν περιμένω τίποτα εκλογές για να'ρθουν οι μάγοι με τα ραβδάκια για να μας αλλάξουν τις ζωές, όχι προς το καλύτερο αλλά προς το υποφερτό. Δεν θέλω άλλα ημίμετρα και πένθιμη παρηγοριά. Πού ήταν οι μάγοι τόσο καιρό ρε σεις και πόσο ακόμα θα πιστεύουμε στα παραμύθια εθνοπατέρων και βεζύρηδων που απλώς γουστάρουν τη θέση του χαλίφη; Το χαλιφάτο ποτέ δεν πεθαίνει παιδιά, η Ιστορία είναι ο καλύτερος μάρτυρας, μόνο οι άνθρωποι πεθαίνουν για να συνεχίζει να υπάρχει το χαλιφάτο και οι συμβουλάτορες και οι ρουφιάνοι του! Που είναι μανούλες στο να μας ναρκώνουν το μυαλό και να μας έχουν σα γαϊδούρια που αλλάζει πότε πότε το σαμάρι μα ποτέ δεν μένουν χωρίς φορτίο! Εσύ τι λες ρε φιλενάδα; απευθυνόμενη στην Ε. που μέχρι τότε άκουγε αμίλητη χωρίς να πίνει κάτι ή να καπνίζει.
Η Ε. κοίταξε την παρέα χαμογελώντας παράξενα και μίλησε:
Δεν λέω, μια χαρά τα λέτε όλοι. Eσείς, εμείς, δηλ. η κοινωνία. Επιτρέψτε μου όμως εμένα να συνεισφέρω στην κουβέντα και να την πάρω απ'το χέρι πηγαίνοντάς την λιγάκι παραπέρα, μέσω κάποιων αγαπημένων στίχων της Κατερίνας της Γώγου:
“παλαιομοδίτικο φουλάρι φοράμε στο λαιμό μας
την ψόφια γάτα του πολιτισμού...
...οι ρίζες δεν είναι για να γυρίζουμε πίσω
είναι για να βγάζουνε κλαριά
άμα δε βγάζουνε
είναι παλούκια καυσόξυλα
οδοφράγματα Μπροστά Μπροστά κι άλλο!
τόσο θέλει
απ’ την υποταγή στην εξέγερση
απ’ το όλοι η κανένας απ’ το όλα η τίποτα”
Σταμάτησε τότε να πιει μια τζούρα μπύρας και συνέχισε με σοβαρό ύφος:
“την ώρα που θα πέφτει το τελευταίο καδρόνι
πέρα μακριά ανεμίζουν πουλιά
βάλε τα χέρια στις άδειες τσέπες σου
άνοιξε βήμα μη νοιαστείς για την ώρα
άνοιξε το στόμα σου ξύπνα τους ένοικους της γης
βάλε λόγια και δική σου μουσική
ξελαρυγγιάσου με την αγριοφωνάρα σου
- Η ζωή –
δεν είναι ένα κλειστό ταξίδι
που ήταν α-α-αταξίδευτο.”
Μια περίεργη, θα'λεγες συνωμοτική σιωπή έπεσε στην παρέα. Κανείς δεν ήθελε να μιλήσει για λίγο....Μα μια λάμψη απ΄το πουθενά είχε φωτίσει τα μάτια τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου