Το "ντου" που θα έκανα αν ήμουν κι εγώ δάσκαλος...

του ανιχνευτή

Aν ήμουν δάσκαλος;

Α! Θα έκανα ένα μεγαλοπρεπές "ντου" σε μια από τις αμέσως προσεχείς συνεδριάσεις της ΔΟΕ, τις επόμενες μέρες των προγραμματισμένων απεργιών (κι άργησαν και πολύ! τι περίμεναν; το πλήρες απροχώρητο των πραγμάτων;).Θα στεκόμουν  απέναντι στην ηγεσία της, ως ένας απλός δάσκαλος που δίνει τον καθημερινό αγώνα στην τάξη, με τα παιδιά που δεν είναι άψυχα χαρτιά για να τα βρίσκεις και την επόμενη μέρα πάνω στο γραφείο έτσι όπως τα'χες αφήσει. Και θα έσκιζα το πτυχίο μου!
Απέναντι σε όλους αυτούς τους καρεκλάκηδες συνδικαλιστικούς, γεμάτους αγωνιστική φλόγα κι επαναστατικά οράματα φωστήρες...
 Που ίσως συγκλίνουν με τις προσδοκίες του υπουργείου τους ότι οι δάσκαλοι, κάτω από τις διαμορφούμενες συνθήκες πλήρους διάλυσης των υποδομών της όποιας εκπαίδευσης, οφείλουν να παραγάγουν μαθητές-φωστήρες. Για μια θέση στην αρένα ή τα αζήτητα της "αγοράς δουλείας"(όχι πια εργασίας).

 Ειδικά οι νεοδιόριστοι δάσκαλοι (διορισμένοι ή  κυρίως πια αναπληρωτές,  αφού οι διορισμοί ολοένα και σπανίζουν), που μπορεί να τοποθετηθούν σε οποιοδήποτε σημείο της επικράτειας. Στη μακρινή ας πούμε επαρχία κι όπου έχουν απομείνει σχολεία που δεν έχουν κλείσει ή συγχωνευτεί και οι μαθητές (δηλ. οι γονείς τους) πρέπει να βρίσκουν τρόπους για να μετακινούνται ουκ ολίγα χιλιόμετρα, σε άλλα χωριά ή κωμοπόλεις, για λίγα ψίχουλα μόρφωσης. Αυτοί οι δάσκαλοι που με 670-700 ευρώ θα πρέπει να πληρώνουν νοίκια, έξοδα σίτισης, βενζίνες (κι αν έχουν αυτοκίνητο και δεν εξυπηρετούν ή υπάρχουν καν ΜΜΜ), λογαριασμούς και βέβαια να...διδάσκουν. Ποιος σκέφτεται τι θα κάνουν αν δεν έχουν κάνα φράγκο στην άκρη ή γονείς με δυνατότητα οικονομικής ενίσχυσης...Και το φιλότιμο δεν αρκεί όταν το στομάχι γουργουρίζει περίεργα...

Στους μαχόμενους συνδικαλιστές της ΔΟΕ θα θύμιζα και κάποια άλλα που ίσως να μη τα ζύγιασαν όσο θα'πρεπε:


Για τη λειτουργία των ολοήμερων που αποτελούν κοινωνική στήριξη στους εργαζόμενους-είλωτες γονείς ή ανέργους ή ημιαπασχολούμενους γονείς και κηδεμόνες. Που τρέχουν για να κάνουν ό,τι λάχει και με όποιους όρους τους επιβάλλουν οι "γαλαντονόμοι" εργοδότες, ώστε να μην πεθάνουν της πείνας τα παιδιά τους. Τα ολοήμερα σχολεία που κλείνουν κι έτσι χάνονται και οργανικές θέσεις δασκάλων, οι οποίοι μπορεί και να μετακινηθούν πια και με το "νόμο" οπουδήποτε στη χώρα, οπότε τινάζεται και στον αέρα ο οποιοσδήποτε οικογενειακός προγραμματισμός τους.

Αλλά όλοι είναι υποχρεωμένοι, σαν καλοκουρδισμένα ρομποτάκια να διδάσκουν με υψηλό ηθικό και ψυχικό απόθεμα τα μαθητούδια τους. Έτσι όπως το βλέπουν οι εκπαιδευτικοί ταγοί μιας απαίδευτης κυβέρνησης κι ανεπίδεκτης μαθήσεως πάνω στις κοινωνικές ανάγκες και την ανθρώπινη ψυχολογία...

Θα έλεγα, επίσης, στην παρέα της διδασκαλικής ομοσπονδίας, για όλα τα σοβαρά προβλήματα των συναδέλφων τους που, αντίθετα με την ηγεσία της ομοσπονδίας, πασχίζουν στις τάξεις για το καλύτερο (τουλάχιστον η πλειοψηφία). Θα τους μιλούσα για την ρημαγμένη κοινωνία που (δυστυχώς) περιμένει ακόμα από κάποιους να βγουν θαρρετά και να κάνουν μια δυναμική αρχή κινητοποιήσεων, που πιθανώς να ενεργοποιήσει διαδικασίες κοινωνικού ντόμινο. Και θα τους συνιστούσα να βγάλουν στη δημοσιότητα μια τέτοια περίπου ανακοίνωση:

"Όχι άλλο κύριοι! Ως εδώ τα επαίσχυντα ψεύδη, η φονική εξαπάτηση, η οικονομική αφαίμαξη, η ισοπέδωση όλων των θεσμών και η διαστρέβλωση κάθε έννοιας περί νομιμότητας και δημοκρατίας! Θα μας βρείτε όλους ενωμένους μπροστά σας και για όσο χρειαστεί μέχρι να τα μαζέψετε και να αρχίσετε να εκκενώνετε το κατάστρωμα. Και θα πεινάσουμε όσο χρειαστεί και θα φτιάξουμε δίκτυα στήριξης και απεργιακά ταμεία και δεν θα "εξυπηρετήσουμε" άλλο τους βαμπιρικούς σας φόρους, τα παρανοϊκά σας χαράτσια και τα ειδεχθή σχέδιά σας. Γιατί αυτές είναι και οι πραγματικές θυσίες που εμείς επιλέγουμε και όχι η σφαγή και η γενοκτονία που επιβάλλετε εσείς με την ετικέτα "θυσίες του λαού". Ναι! Εμείς οι εκπαιδευτικοί θα σταθούμε αποφασιστικά πρωτοπόροι στον αγώνα, καθώς βιώνουμε από πρώτο χέρι, χώρια το πετσί μας, τα ασφυχτικά αδιέξοδα, τα προσωπικά δράματα και την καθημερινή αγωνία επιβίωσης των ανθρώπων που απαρτίζουν την κοινωνία που εσείς δολοφονείτε! Και γιατί η παιδεία δεν επιτρέπεται να διαλύεται, είναι το θεμέλιο και το μέτρο ευημερίας κάθε κοινωνικού ιστού"

Και θα έλεγα στον πρόεδρο της ΔΟΕ κ.Κόκκινο κι αυτό:

"Αν εσείς δεν συμμετέχετε στις επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες των καθηγητών (που είναι η φυσική συνέχεια των δασκάλων) και μας χρυσώνετε το χάπι με μια 48ωρη μίζερη απεργία "και βλέπουμε", εμένα η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να το δεχτώ! Θα κάνω απεργία διαρκείας μόνος μου αν χρειαστεί κι ας μη γίνεται! Γιατί ντρέπομαι να μπω στην τάξη και να μιλάω στα καημένα τα παιδιά για υψηλά αγωνιστικά φρονήματα των προγόνων και κοινωνικές κατακτήσεις για τις οποίες χύθηκε άφθονο αίμα! Πόσο υποκριτής θα είμαι απέναντί τους; Ή μήπως η Ιστορία των κοινωνιών δεν εξελίσσεται διαρκώς κι αφορά μόνο το παρελθόν; Και πόσο θα έχουν δίκιο οι μαθητές μου να με κατηγορήσουν στο αμέσως κοντινό μέλλον ότι συνήργησα κι εγώ με την απάθειά μου και τη δουλικότητά μου στο να τους παραδοθεί ένας κρανίου τόπος; Μιας απαίσιας κοινωνίας, χωρίς ίχνος κοινωνικών συμβολαίων, αλλά γεμάτης εξαθλιωμένων ανέργων-αστέγων-νομάδων σε αναζήτηση δουλειάς- πεινασμένων ερειπίων έτοιμων να σκοτώσουν για ένα κομμάτι ψωμί...
 Αν δεν αγωνιστούμε ΤΩΡΑ με όλες μας τις δυνάμεις, πιέζοντας όλοι μαζί, τι έχουμε να χάσουμε άραγε που δεν μας το παίρνουν ήδη ή δεν ετοιμάζονται να μας το στερήσουν την επόμενη κιόλας μέρα; Αλλά και τι έχουμε να κερδίσουμε! Κι αν είναι να πέσουμε ας πέσουμε με ψηλά το κεφάλι κι έτοιμο να ριχτεί στον αγώνα την επόμενη αμέσως στιγμή!"

Έτσι θα μιλούσα. Τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο. Και φεύγοντας από τα άδυτα της ΔΟΕ, θα κοινοποιούσα μια ανακοίνωση σε όλα τα σχολεία και τους συλλόγους της χώρας που μετατρέπεται ραγδαία σε...χώρο μιας απέραντης ΕΟΖ:

"Αγαπητοί συνάδελφοι δάσκαλοι. Αν εσείς δεν κατέβετε από τη Δευτέρα στους δρόμους μαζί με τους συναδέλφους καθηγητές, εγώ να ξέρετε θα είμαι εκεί. Εκεί που πρέπει να παραδώσω ένα μάθημα ζωής στους μαθητές μου, επειδή τους σέβομαι απόλυτα! Κι ας είμαι ο μοναδικός εκεί δάσκαλος, σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών, αν και ξέρω πως υπάρχουν κι άλλοι αρκετοί "Μοϊκανοί"-δάσκαλοι μαχητές, που σέβονται τους εαυτούς τους και το νευραλγικό κοινωνικό τους ρόλο.
 Τι περιμένετε να ακολουθήσετε κι εσείς; Την πιθανή και δική σας διαθεσιμότητα, σύμφωνα και με τις απαιτήσεις της τρόικα στα πλαίσια της εθνικής "ανάπτυξης;" Και μεθαύριο την απόλυση στο χέρι;
 Κι αν αγαπητοί μου συνάδελφοι κάνετε πώς δεν καταλαβαίνετε τι σας λέω, τότε έχω μια τελευταία δήλωση και δεν λυπάμαι καθόλου αν σας ακουστεί πολύ σκληρή:
 Φτου σας βρε προσκυνημένοι! Που προετοιμάζετε, κι ας μην το παραδέχεστε, τους αυριανούς πειθήνιους υπηκόους ολοκληρωτικών καθεστώτων. Αντί να σμιλεύετε ελεύθερους ανθρώπους! Με το ίδιο το βιωματικό σας παράδειγμα!
Ντροπή!"