Διαπιστώσεις μέσα από τη ραστώνη, την ακαμψία και τα ιδεολογήματα ετούτου του κόσμου

Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω πόσο μεγαλειώδης είναι η άνθιση ενός μικρού εύθραυστου λουλουδιού, μέσα στην απεραντοσύνη της Φύσης. Που δεν ανθίζει για να κεντρίσει το θαυμασμό των ομοίων του ή των άλλων πλασμάτων, αλλά γιατί αυτό απλά είναι ο προορισμός του.
 Αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει και με τον άνθρωπο.

Πολλές φορές βασάνισα αλύπητα και σχεδόν σαδιστικά τον εαυτό μου -και κατ'επέκταση και άλλους- με επίπλαστους καημούς, στομφώδη μελοδράματα και λαβωμένα πείσματα. Κι έτσι μου πήρε πολύ να μάθω ότι του κόσμου όλοι οι πόνοι χωράνε στης μεγαλύτερης χαράς το μικρό αλλά μαγικό καλάθι: να αδράττεις με δέος και συγκίνηση παιδική κάθε μοναδική αέναη στιγμή της μέρας σου. Γιατί τίποτα δεν είναι συνηθισμένο-και προπαντός εμείς οι ίδιοι- και όλα τα θαύματα "τρέχουν" ολόγυρά μας.

Κι αν ανοίξω τα μαγικά ατσαλάκωτα φτερά μου κι απλωθώ στον αχανή ορίζοντα του ταξιδιού των απερίφραχτων ιδεών και της ροής των μυστικών του Χρόνου, αιωρούμενος πάνω από ατέρμονους χιμαιρικούς λαβύρινθους...Ίσως καταφέρω να ψηλαφίσω το σκοπό και την ανάγκη μαζί:
 Μέσα από την "ερπετική δημαγωγία", την τυραννία της μικροψυχίας, τη στενωπό της κοντόφθαλμης ύπαρξης, μέσα από ξεχειλωμένες ονειροφαντασίες και πάνω από τη σιδερόφραχτη ασχήμια της πλάνης, πόσο θαυμαστό είναι να υψωθεί η ανθρώπινη φύση!

Η πραγματική φύση του ανθρώπου. Μορφογεννετική, αυτοπειθαρχημένη, αρυτίδωτη, ανεξάρτητη, συνειδητή. Και άτμητη.

Εκ διαμέτρου ασύμβατη μ'εκείνη τη φτηνιάρα μίζερη γονυπετή υπόσταση, την κατά παραγγελία από τους λαοπλάνους...


 Ο Ένοικος...