Πολιτισμένοι και απολίτιστοι, πεποιθήσεις και αποκαθήλωσή τους.

«…Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο και ρώτησα τον ινδιάνο αρχηγό να μου πει με τί σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά…».
Κάρλ Γκούσταβ Γιούνγκ

...και φυσικά δεν είναι τυχαία, μέσα από μια τέτοια ψυχολογική οπτική της ζωής, η ύπαρξη της έννοιας της αταξικής κοινωνίας σε πραγματικό ιστορικό χρόνο. Στις πρώτες κοινότητες τροφοσυλλεκτών και κυνηγών, αλλά και των αυτόχθονων φυλών της Αμερικής ως το 19ο αιώνα. Όπου κύρια χαρακτηριστικά τέτοιων κοινωνιών ήταν η διαρκής αλληλεγγύη, η βοήθεια του ενός προς τον άλλο για την εξεύρεση τροφής ή στέγης, η κοινή κι αμοιβαία άμυνα εναντίον των εχθρών. Kι όπου κανείς δεν ονειρευόταν ή μεθόδευε να γίνει ανώτερος από τον άλλο. Και, για να προλάβουμε και ενστάσεις περί ύπαρξης αρχηγών σε αυτές τις κοινωνίες, επισημαίνουμε το εξής σημαντικό: Ο αρχηγός της φυλής ΔΕΝ ασκούσε εξουσία στα μέλη της, ασκούσε ηγεσία. Ναι! υπάρχει διαφορά! Η εξουσία είναι ενάντια στη φύση, αντίθετα με την ηγεσία. Κι αυτός που ηγείται σημαίνει ότι προηγείται, βάσει αναγνωρισμένων απ'όλους ικανοτήτων. Και δείχνει στους άλλους το δρόμο, μέσα σε αντίξοα περιβάλλοντα ή ιδιαίτερες και μεταβαλλόμενες συνθήκες, για να μη χαθούν, ενώ επιφορτίζεται και με τη σύλληψη δράσεων που θα ωφελήσουν όλη την υπόλοιπη ομάδα. Κι όχι αποκλειστικά τον ίδιο και την "αυλή του". Και σε περίπτωση που δεν ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στο ρόλο του, απομακρύνεται από τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας.

Μάλιστα, ένας Ιησουίτης μοναχός που έζησε από το 1750 ως το 1767 με τους Ινδιάνους(όπως τους ονόμασαν οι λευκοί αποικιοκράτες) της Καλιφόρνια, αναφέρει πόσο δίκαια και απλά και αρμονικά ζούσαν αυτοί. Χωρίς ατομική ιδιοκτησία και άγχος συσσώρευσης και αύξησης των αγαθών τους! Ώστε να τους χαρακτηρίσει ως πιο ευτυχισμένους και σαφώς καλύτερους από τους χριστιανούς Ευρωπαίους. 

 Τι ειρωνεία! Από τη μια τους ονομάζουμε "απολίτιστους" κι από την άλλη εμείς οι "πολιτισμένοι" νοσταλγούμε το "χαμένο παράδεισο"...Δηλαδή την αναγνώριση της αξίας και τις μνήμες πολιτισμών που δεν έχουν σχέση με την τεχνοκρατική δική μας παράκρουση. Γέννημα της βιομηχανικής επανάστασης η οποία μας οδήγησε στον καπιταλισμό και την πιο αντι-ανθρώπινη μορφή του...

Αν λοιπόν θέλουμε να σκεφτόμαστε με τον "εγκέφαλο της καρδιάς", 

αν θέλουμε να γίνουμε ανεξάρτητα όντα, τότε πρέπει να ξεριζώσουμε όλες τις πεποιθήσεις που μας ονοματίζουν και προσδιορίζουν μέσα στη σύγχρονη αυτή απώλεια της ίδιας μας της φύσης! Όπως το νεογέννητο βρέφος πρέπει να απαλλαγεί από τον ομφάλιο λώρο που το συνδέει με την προηγούμενη εμβρυακή κατάσταση ύπαρξης!

 Πεποιθήσεις γύρω από τις "αξίες" που "κάνουν τον κόσμο να γυρίζει". Αν και η εξέλιξη δεν είναι η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει τη διανοητική και κοινωνική κατάσταση του ανθρώπου του 21ου αιώνα.

 Πεποιθήσεις που μας επιβάλλονται από τη νηπιακή ηλικία και πιο πριν ακόμα. Μέσα από ασφυχτικά σύνδρομα υπερπροστατευτικότητας κι εξάρτησης του μωρού από τους γονείς, που το βαραίνουν και στην ενηλικίωσή του. Από μια καπιταλιστική εκπαίδευση -καπιταλισμός σημαίνει ανελέητος ανθρωποκτόνος ανταγωνισμός- που ξεκινάει από τη νηπιακή ηλικία. Με το τάισμα του εγωισμού που εξελίσσεται σε φιλοτομαρισμό και την αντικοινωνική έντονη επιθυμία για κέρδος και αμοιβές να επιβραβεύεται και να προωθείται ως κοινωνική ορθότητα. Άρα και πολιτική. Αλλιώς τι νόημα έχει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στηρίζεται στα βαθμολογικά "ρεκόρ" (στα "χάι σκορ" που λέγαμε πιτσιρικάδες κολλημένοι με τα φλιπεράκια) και την εξιδανίκευση του άγριου ανταγωνισμού; Για μια θέση στην αγορά εργασίας, που θυμίζει πια ρωμαϊκή αρένα με τις κοινωνίες να βυθίζονται μέσα στο "σπλάτερ φόντο"...

 Και για το μερίδιο που αναλογεί στον καθένα από την ευτελέστατη αγελαία συμπεριφορά μέσα σε κάθε λογής στρούγκες, όπου τα πιστεύω της πλειοψηφίας είναι σχεδόν αδιαπραγμάτευτα για το άτομο. Εκτός κι αν..

  

..Αν αποφασίσεις να σκοτώσεις κάποιους δυνάστες μέσα σου που σου έχουν επιβληθεί από τους εξωτερικούς σου δυνάστες. 

Όπως το χωροφύλακα που είναι εθισμένος στην τυφλή υπακοή σε εντολές, στην άκριτη χρήση και κατάχρηση της εξουσίας.

Όπως τον παπά που ο δήθεν αλτρουισμός του είναι το παραπέτασμα της μνησικακίας εναντίον της ίδιας της ζωής και της χαράς της, του απύθμενου εγωισμού, της κόλασης-τρομοκράτη για όσους δεν υποτάσσονται στον παράδεισο του αφεντικού και  των "ποιμένων"του.

Όπως τον έμπορο που πουλάει κι αγοράζει τα πάντα και δεν έχει κανένα ενδοιασμό μπροστά στο κέρδος και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του.

Όπως τον " ο καημένος εγώ" που ποτέ δεν αναλαμβάνει τις προσωπικές του ευθύνες για όσα συμβαίνουν γύρω από τον ίδιο και, ειδικά, γύρω από τους άλλους. Αυτούς που αποτελούν την κοινωνία μέσα στην οποία ζει κι αλληλεπιδράει ο καθένας.  Αλλά μονίμως είναι το θύμα μιας μηχανορραφίας η οποία στήθηκε ερήμην του. Και δεν μπορεί να νιώσει και καλά αν δεν έχει την επιβεβαίωση των άλλων, μέσα στα πλαίσια μιας γενικής αγελοποίησης και ομοιομορφίας.

Όπως τον "άρρωστο" από την πληθώρα νευρώσεων κι ασθενειών που μαστίζουν την εποχή και χρειάζεται να καταφεύγει στους "ειδικούς" για τα κατάλληλα φάρμακα και θεραπείες. Σωματικές, πνευματικές, ψυχολογικές. Τα οποία απλώς τον καθιστούν ακόμα πιο ασθενή, πιο διαταραγμένο και ψυχοπαθή.

Όχι, ο σύγχρονος "πολιτισμένος παράδεισος" δεν έχει πλαστεί από θεούς κι αγγέλους με γνώμονα την αγάπη τους για τον άνθρωπο. Κι ενώ η αυτοματοποίηση -και αποχαύνωση- του εγκεφάλου είναι ο κανόνας διαμονής, ακόμα και ως διά της βίας, η διαύγεια της καρδιάς είναι ο περιθωριοποιημένος απόκληρος. Όπως και η ίδια η αντίληψη της συνείδησης του ανθρώπου.

Ο Ένοικος...