Ήρωες, αντιήρωες και "ταξιδευτές"...

του ανιχνευτή

μια μικρή εισαγωγή:
Κάποια "νοητικά σαλέματα" που προσφέρουν μια ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα στις στιγμές σου και τις αναβαπτίζουν μέσα σ'ένα μυστικό νόημα, είναι πιθανό εκτός από δέος να σου προξενούν και φόβο, μερικές φορές. Μπροστά στα μονοπάτια που υποδεικνύουν. Ίσως γιατί, φίλε/η, να πιάνεις συχνά τον εαυτό σου (όπως κι εγώ) να νιώθει αδύναμος. Αλλά και ίσως όλη η δύναμή μας να πηγάζει, να αφυπνίζεται και να ανδρώνεται από...την αδυναμία μας! Έτσι κι αλλιώς, τα πάντα στήνονται στο μυαλό, ξεκινούν από αυτό και σταματούν σε αυτό! Με σύμμαχο την ευγενική χορηγία και χείρα βοηθείας της ψυχής...

•  Ήρωες, αντιήρωες και "ταξιδευτές"...

Ήρωας δεν είναι αυτός που πέφτει ηρωικά κι αιμόφυρτος σαν σφάγιο στο φριχτό πεδίο της μάχης. Υπηρετώντας, χωρίς συνήθως να το κατανοεί, τα εγωπαθή και υπερφίαλα οράματα, τα συμφέροντα και τα κρυφά σκοτεινά σχέδια ηγητόρων, βασιλιάδων, τύραννων και τυραννίσκων και κυρίως κατέχοντων (π.χ. μεγαλοτραπεζίτες και μεγαλοβιομήχανοι) που επιθυμούν βουλιμικά ακόμη περισσότερα. Να εδραιωθούν και να αυγατίσουν πάνω σε ερείπια και διαμελισμένα κορμιά.

Ήρωας δεν είναι το δημοφιλές λαοπρόβλητο πρότυπο προς μίμηση, το παρασημοφορημένο πορτρέτο ή το εικόνισμα του άγιου-πολεμιστή, που έχουν υψωθεί για να θολώνουν συνασθηματικά τις μάζες. Οχλοποιώντας τες και στρατολογώντας μέσα από αυτή τη ζαλισμένη "δεξαμενή" νέα θύματα να τα "ηρωποιήσουν" αν χρειαστεί, ή νέους "ηρωικούς μάρτυρες" για τις καινούργιες καταστροφές κι εκατόμβες...
 Και με φρικιαστικό φόντο ποταμούς αίματος και ιστορίες αυτοκτονικής σπατάλης του εαυτού που βαφτίζονται αυτοθυσία υπέρ πατριωτικών και ιδεολογικών βωμών φαιοκτόνου αυταπάτης, οι παμπόνηροι θησαυρίζοντες και τα τσιράκια τους οι εθνο-δημαγωγοί, μετρούν μουγκρίζοντας σαν γουρούνια τις ποσότητες των "μεριδίων προς βρώση". Τα κέρδη και τις απώλειές τους...

Τι είναι όμως ήρωας, αν υπάρχει κάποια οντότητα που μπορεί να προσδιοριστεί με ένα τόσο συναισθηματικά φορτισμένο όρο, μέχρι βαθμού αποπροσανατολισμού ή αποχαύνωσης; Κι αν τελικά υφίσταται "ήρωας", τότε τα ευμετάβλητα-άλλοτε ξεχειλωμένα κι άλλοτε τεντωμένα σα λαστιχάκια-συναισθήματα που τόσο τυφλώνουν τις μάζες, μονίμως επιρρεπείς  στη δημαγωγία και κυριαρχία της οχλοκρατίας, γι'αυτόν προφανώς αποτελούν περιττά φορτία. Στην επί το πλείστον (αν κι όχι πάντα) μοναχική πορεία του...

Κατά την άποψή μου, λοιπόν:


Ήρωας είναι ίσως αυτός/ή που γυρνάει την πλάτη σε όλα τα θλιβερά διανοητικά-ιδεολογικά κατασκευάσματα υποδούλωσης, πομπώδη συχνά ή μνησίκακα κατά της ίδιας της ζωής και της ανθρώπινης ελευθερίας, ανόητα κι επικινδύνως οπισθοδρομικά για την ίδια την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Ήρωας είναι ίσως αυτός/ή που αποστασιοποιείται ολοκληρωτικά από διαταγές κι επιταγές ζωής δανεικής σε υλικούς και πνευματικούς τοκογλύφους κι αφεντάδες. Από τα ψέματα, τα οικόσημα και τις σημαίες, τον κάθε είδους -ισμό, τις διεκδικήσεις κάθε είδους αυθεντίας, τα αχαλίνωτα μίση: φυλετικά, θρησκευτικά, συστημικά και μη...
 Σε τούτο τον μικρό πλανήτη (προς το παρόν ακόμα συμβατού στην ανάπτυξη ζωής, μέσα από περίεργες μεταλλάξεις), ενός όχι ιδιαίτερα ξεχωριστού ηλιακού συστήματος, που στριφογυρνάει σ'ένα ασύλληπτων διαστάσεων κοσμικό χάος δισεκατομμυρίων αστεριών και πολύ περισσότερων πιθανοτήτων και δυνητικών πραγματικοτήτων που δύνανται όλες να πραγματοποιηθούν..!

Ήρωας είναι ίσως αυτός/ή που εμπνέεται ως τις πιο μύχιες χορδές του από ιδέες. Ιδέες που ξεκλειδώνουν τα πιο απόκρυφα συρτάρια της Φύσης, που αποκωδικοποιούν τους μυστικούς κώδικες ενός σύμπαντος που αρέσκεται στην κρυψίνοια, όσον αφορά τους ατάλαντους ή αθεράπευτα πλανεμένους. Ιδέες ανείπωτες, παράξενες, εκπληκτικές στις προεκτάσεις τους, πειρατικά ρεσάλτα με έπαθλο την "ομαλότητα" της παγωμένης τάξης του κόσμου, αγνές σαν το κλάμα του νεογέννητου που ξεβράζεται στην ύπαρξη, αδιάβρωτες από την ανθρώπινη εθελοτυφλία και βλακεία.
 Ο ήρωας θέτει στόχο να "κατεβάσει" όσο μπορεί (μαθαίνοντας και να μη καίγεται από τη φλόγα τους) τις ιδέες από τους "ουρανούς" στα επίγεια. Μαθαίνοντας να συλλέγει κι ό,τι του χρειάζεται από την αέναη νοόσφαιρα του συλλογικού ασυνείδητου. Χωρίς να επιθυμεί, όμως, να τις δεσμεύει και να τις εμπορεύεται ιδίοις οφέλοις, αλλά θέλοντας να αιωρείται κι αυτός στις μεταμορφωτικές δίνες τους...
 Για να τις κάνει ήχους, χρώματα, ποίηση, διδασκαλίες, λόγους και βιώματα. Να ενσαρκώσει τις ιδέες και τις γνώσεις κι αλήθειες που αυτές μεταφέρουν, σε λάμψη φωτός που τρυπάει σα φάρος το σκότος όλων των γήινων λαθεμένων συλλήψεων και παρανοήσεων. Οι οποίες και γίνονται οι αιτίες απίστευτων δεινών και φρίκης. Τα οποία κι αναγνωρίζονται (από ποιους τελικά;) ως...πρόοδος του είδους!

Ήρωας είπαμε;

Αυτός/ή που κινείται χωρίς φόβο, απαλλαγμένος από ποταπά πάθη και στρατιές προσκολλήσεων, σε δρόμους συχνότατα μοναχικούς και σκονισμένους.

Αυτός/ή που ελκύεται από τα καλέσματα του Αγνώστου, κάτω από τις εμφυτευμένες (από μια αφύσικη κοινωνία) παρασιτικές επικαλύψεις του Εαυτού κι έξω απ'αυτόν. Ως τα πέρατα του ανεξερεύνητου, στη συντριπτική ολότητα και ουσία του, ετούτου κόσμου.

Αυτός/ή που τις βαθύτερες αλήθειες και τις γνώσεις που μεταφέρει ως φορέας τους, δεν τις κατοχυρώνει στο όνομά του για να τις εμπορευτεί. Δεν τις περιχαρακώνει για οικειοποίηση μέσα σε ομάδες, σέχτες, κλειστές λέσχες ή μυστικές εταιρείες. Παριστάνοντας το φωτισμένο καθοδηγητή-οδοδείκτη του δρόμου ζωής που περνάει μέσα από τα πλυντήρια νόων κι "εκπαιδευτήρια"(ή αναμορφωτήρια) της πολυπόθητης κυρίας Επανάστασης. Ή απαιτεί την αναγνώριση του μύστη-ποιμένα στην αφεντιά του. Που ιδρύει σχολές, ιδρύματα, συστήματα και φιλοσοφίες στο όνομά του.
 Αλλά μοιράζεται τον "πλούτο" που έχει αποκτήσει, με την αξία και Θέλησή του να τον γυρέψει. Τον μοιράζεται προσέχοντας να μη "σκιάσει" ούτε στο ελάχιστο τη λάμψη του γι'αυτούς που τη γύρεψαν με τη σειρά τους...

Αυτός/ή που δεν έχει αφέντες και δεν καταδέχεται υποταχτικούς. Αλλά που χαίρεται να έχει Συντρόφους (ακόμα και μεταξύ μαθητή και σοφού δασκάλου υπάρχει, εκτός απ'τη σχέση της μαθητείας-διδασκαλίας, ο συνδετικός κρίκος της συντροφικότητας). Στη δύσβατη, συχνότατα αποκηρυγμένη ή επικυρηγμένη, γεμάτη παγίδες αλλά και μεταμορφωτικές προκλήσεις, πορεία και στάση ζωής...

Αυτός/ή που αγκαλιάζει τα λάθη του και διδάσκεται απ'αυτά. Που ξέρει να γελάει με την καρδιά του και με το πιο απλό πράγμα που δίνει στη ζωή απελευθερωτικές δόσεις  χιούμορ κι ομορφιάς. Που απεχθάνεται τη σοβαροφάνεια και το μελόδραμα κι ενθουσιάζεται με την απλότητα. Που όταν σωριάζεται στο χώμα δεν μένει κολλημένος σε αυτό αλλά ορθώνεται (γελώντας συχνά με τον εαυτό του) και συνεχίζει. Που τείνει το χέρι σε αυτούς οι οποίοι σφαδάζουν κάτω ή απλά έχουν ανάγκη κάποιον να τους ακούσει...

Και, τελικά, ίσως η ίδια η λέξη "ήρωας", όπως και η αντίθετή της "αντι-ήρωας", φαντάζει φτωχή έως κι άστοχη για να προσδιορίσει όσα περιέγραψα αμέσως πριν.

 Σ'ένα κόσμο επιτηδευμένης δυαδικότητας και κυριαρχίας δίπολων: "άσπρο-μαύρο","ρεαλιστής-αιθεροβάμονας", "σχετικός-άσχετος", "πιστός-άπιστος", "πατρίκιοι-πληβείοι",  "αυτοί-εμείς"...
Ίσως...ίσως η πιο κατάλληλη λέξη προσδιορισμού να είναι..."ταξιδευτής"...
Που δεν μένει ποτέ στατικός αλλά λατρεύει την Κίνηση κι όταν χρειάζεται ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Την υπόσταση της "ταξιδιωτικής πνοής του"...

Κι όταν πέσει κάτω από το άγγιγμα του θανάτου, οι ιδέες του συνεχίζουν το ταξίδι τους ως το άπειρο. Και οι δονήσεις της παρουσίας του (όσο απαρατήρητη κι αν πέρασε από τους πολλούς) γίνονται συχνά οι ψίθυροι, οι φήμες και οι ιστορίες που μεταφέρουν οι άνεμοι του χρόνου στους στροβίλους τους.