Γιατί;

Κάποιες στιγμές με πιάνει δυσφορία. 

Νοιώθω ότι πνίγομαι, ότι κάποιος με έχει πιάσει από το λαιμό και δε μπορώ να πάρω ανάσα. Λέω δεν μπορεί, ζω έναν εφιάλτη και θα ξυπνήσω. Ανοίγω τα μάτια να κοιτάξω γύρω μου, παίρνω βαθιά ανάσα, διώχνω τον στραγγαλιστή.

Μαζεύω τις σκέψεις μου και ανασυγκροτούμαι.

 Παιδιάστικα ερωτήματα γυροφέρνουν στο μυαλό μου κι εκείνο το «γιατί;»  μου σκίζει τα σωθικά.

Άλλες φορές ουρλιάζω μέσα στη σιωπή μου και άλλες θρηνώ...

Άλλες πάλι βρίσκω τη λύτρωση... 

Δίνω απαντήσεις και προχωρώ... βρίσκομαι σε εγρήγορση.

Θυμάμαι από μικρή αυτό το «γιατί;»  στα ημερολόγιά μου. 

Επαναλαμβανόμενο, σχεδόν σε κάθε κατάληξη του κειμένου.

Και αν όλα αυτά τα αναρίθμητα «γιατί;» βρίσκονται μέσα μας γιατί δε τα ανασύρουμε;

Μήπως φοβόμαστε τις απαντήσεις; Μήπως δυσκολευόμαστε να ασχοληθούμε με τον εσώτερο εαυτό μας και κουραζόμαστε να σκεφτόμαστε έστω και λίγο σε τι μπορεί να φταίει;

Δεν είναι ανάγκη να αυτομαστιγωνόμαστε ,αλλά μήπως η ενδοσκόπηση αποτελεί μία  αφετηρία για περαιτέρω επεξεργασία που τελικά έχει αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο;

Ας μην ξεχνάμε πως μαθαίνουν τα παιδιά τον κόσμο.

Όλα ξεκινούν από το γιατί και την περιέργειά τους  να ανακαλύψουν τι συμβαίνει γύρω τους , πως λειτουργεί και με ποιο τρόπο.

Είναι μία διαδικασία για  να αντιληφθούν τα πρωτόγνωρα  φαινομένα και να έρθουν σε επαφή με τον εαυτό τους και του άλλους.

Ας παραδειγματιστούμε άλλη μια φορά από την αυθόρμητη συμπεριφορά των παιδιών (που ως ενήλικες σοβαροφανείς πολλές φορές απεμπολούμε) κι ας ξεκινήσουμε να ρωτάμε πάλι από την αρχή: Γιατί...; 

Οι ερωτήσεις  προκαλούν και τις απαντήσεις, που είτε επώδυνες είτε (σπάνια) ανώδυνες έχουν πολλά να μας πουν! 

Ίσως αναγεννηθούμε...

 νάμα