Η κανονικότητα γιατί να είναι και κανονική;

Κάθε χρονιά που επαναλαμβάνεται μία γιορτή , Χριστούγεννα ή Πάσχα, αναρωτιέμαι αν όλα αυτά γίνονται για να «γίνουν» , να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητα και να έχουμε κάποιες μέρες άδεια να ξεκουραστούμε. Είναι μία αφορμή να μαζευτεί όλη η οικογένεια και να φάνε όλοι μέχρι σκασμού, να ανταλλάξουν κουβέντες,κάποιες τυπικές ,άλλες ουσιαστικές, αλλά κυρίως γενικές. Κάθε χρόνο τα ίδια.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το Πάσχα που το έχουμε και πρόσφατο. Τι κάνουν και πως λειτουργούν οι περισσότεροι άνθρωποι:

• Νηστεύουν , έστω μία εβδομάδα , τη Μεγάλη φυσικά, ούτε που ξέρουν γιατί και πως , επειδή κάποιος τους το είπε.
• Αγοράζουν τη λαμπάδα στο βαφτιστήρι που έχει δώρο τη μπάλα , τη Μπάρμπι, κλπ, γιατί Πάσχα είναι, ντροπή να μην πάρω ότι μου ζητήσει το παιδί...( φίλη μου, νονά, μου εκμυστηρεύτηκε ότι έδωσε 30 ευρώ για μία λαμπάδα )
• Να πας στην εκκλησία μέρες που είναι , έστω στον Επιτάφιο, έστω στην Ανάσταση , έστω και δέκα λεπτά πριν για να πάρεις το Άγιο Φως.. και να σκάνε και αυτά τα βαρελότα και να σε κοψοχολιάζουν, αλλά είναι και αυτά μέρος της παράδοσης, σωστά;
• Να γυρίσεις να φας μαγειρίτσα, (εκείνη τη σούπα με τα εντόσθια και τα βρασμένα μαρούλια) και να τσουγκρίσεις βαμμένα κόκκινα αβγά και να λες σα ρομπότ «Χριστός Ανέστη» , «Αληθώς» να σου απαντάνε, όλα μηχανικά...
• Την άλλη μέρα το Πάσχα να σουβλίζεις αρνί , να γυρίζεις ένα ζώο περασμένο σε ένα «τσιγκέλι» πάνω από τα κάρβουνα , να τρως μέχρι σκασμού και μετά... τέλος..  

Μία μέρα ακόμα άδεια και γυρίζουμε στη ρουτίνα..

Και αναρωτιέμαι:
 Όλα αυτά τα έθιμα και οι παραδόσεις και η κανονικότητα που περνιούνται για λογικά , τελικά είναι;

Πόσοι είναι εκείνοι που συνειδητά παίρνουν μέρος σε όλο αυτό το πανηγύρι και για ποιούς λόγους συντηρείται μέχρι σήμερα;

Κάθε «λογικός» άνθρωπος θα έβλεπε την παραφροσύνη , γιατί όμως δε τη βλέπουμε και τη δεχόμαστε ως κανονικότητα;

Όπως και πολλά άλλα για τα οποία εθελοτυφλούμε ή δεχόμαστε ως κανονικά, σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Από την παράλογη πραγματικότητα και καθημερινότητα μέχρι τις πιο προσωπικές μας συνήθειες.

Μήπως ήρθε η ώρα να ακυρώσουμε το παράλογο στην πράξη;   

Πως;  

Απλά μην παίρνοντας μέρος στο θέατρο του παραλόγου τους.

Γιατί, με τη δική μας συμμετοχή μοιράζονται οι ρόλοι!

                                                    

                                                                         νάμα