Eίναι θλιβερά αστείο όταν βλέπεις ολόκληρα πλήθη ανθρώπων να πείθονται για το πόσο ασήμαντοι και τιποτένιοι είναι μπροστά στην ισχύ και τα μεγαλεία δυναστών. Θεών, ιερατείων κι αρχόντων.
Να προδίδουν ο ένας τον άλλο, να μετατρέπονται σε όχλο-χωνευτήρι της δημαγωγίας και της πλάνης, να σκορπίζονται σε αντιμαχόμενα κοπάδια για το ποια στάνη διαθέτει το πιο...θρεπτικό κουτόχορτο, να επιλέγουν τους τρόπους του τυφλοπόντικα που σκάβει όλο λαγούμια και κινείται μέσα σ'αυτά και να γρυλίζουν εχθρικά σε όσους τους μιλάνε για την άπλα και άνεση κινήσεων της επιφάνειας, υπό το λαμπρό φως του πλέον φωτεινού ήλιου.Κι όταν έρθει η στιγμή να κλείσουν οριστικά τα μάτια τους, να συνειδητοποιούν (αν μπορούν να κάνουν κι αυτό) ότι παρέμεναν κλειστά ανέκαθεν....
Και να στερούνται βίαια την πιο κρίσιμη αλήθεια:
" Ο Θεός μου είναι ο Εαυτός μου! Δεν πιστεύω σε άλλο εαυτό εκτός από τον ίδιο μου το θεό!"
Αγία Αικατερίνη της Γένοβας
Για σκεφτείτε τι μπορούν να κάνουν πολλοί τέτοιοι εαυτοί μαζί! Και πώς ο κόσμος, σαν ένας ευμετάβλητος μεγάλος καμβάς, μπορεί να εξελιχτεί σ'ένα ζωηρόχρωμο θεσπέσιο πίνακα, φτιαγμένο συλλογικά από τα σταθερά κι όχι τρεμάμενα και ταλαντούχα, μαγικά πινέλα εμπνευσμένων καλλιτεχνών!
Καιρός να σταματήσει λοιπόν το κακόγουστο αυτό αστείο!
Και ο αραχνιασμένος ύπνος μας!
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου