"Eπιφάνεια" και "πάτος"

Λένε συχνά ότι "αν δεν πιάσεις πάτο δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά της επιφάνειας"

Μμμ! Τέτοια λόγια απαιτούν επαναξιολόγηση κι επαναπροσδιορισμό, το δίχως άλλο.

Λέω, λοιπόν, ότι αν αξιωθείς να φτάσεις στον πάτο- της κοινωνικής, επαγγελματικής,  διαπροσωπικής σου ζωής και του συναισθηματικού σου κόσμου- τότε ίσως και να δεις την "επιφάνεια" όπως της αξίζει. Αν καταφέρεις να λυγίσεις χωρίς να σπάσεις. Κι αν βέβαια είσαι έξυπνο άτομο, που έχει το τάλαντο (γιατί περί ταλέντου πρόκειται) να μαθαίνει από ατοπήματα, σφάλματα και δυστοχίες.

Και μάλιστα μπορείς να βρεις και τρόπους ώστε να χρησιμοποιήσεις την "επιφάνεια" κι όχι να αφεθείς στο αντίθετο, όπως συνήθως συμβαίνει. Κατανοώντας τις ιδιαίτερες λογικές και λειτουργίες της, την πραγματική σου θέση μέσα σε αυτή ως τώρα, τις αδυναμίες τις δικές της και τις δικές σου. Το γεγονός της υπερτίμησής της. Του ευμετάβλητου της κατάστασής της. Και ως κεραμίδα διαύγειας στο κεφάλι, να διαπιστώσεις ότι ίσως και να ήταν για καλό η πτώση σου. Σε αυτό που οι άλλοι (τουλάχιστον οι περισσότεροι) κι εσύ ονόμαζες και προσδιόριζες ως "πάτο". Εξοπλισμένος με μεγαλύτερη απλότητα μέσα σου, να καταλάβεις ότι αποτελεί ένα στάδιο. Κι ένα, πολλές φορές, εκπληκτικό κομβικό σημείο. Για να επαναπροσδιορίσεις μέσα από το "κακό" που σου έτυχε αυτό που είσαι και αγνοούσες κι εσύ ο ίδιος. Κάτι σαν ένα είδος ηθελημένης σχεδόν αμνησίας.
 Και ν'αδράξεις όλες τις προοπτικές. Και να αξιολογήσεις ή να δημιουργήσεις νέες ευκαιρίες. Να ανασυστήσεις τον εαυτό σου και να συνδιαλλαγείς με διακαείς πόθους, που ως τώρα απωθούσες, για ιδέες-καταστάσεις-πρόσωπα γύρω σου που αντιστοιχούν στη φύση σου και μιλάνε στην καρδιά σου. Να σκεφτείς, να πράξεις, να αρθρώσεις πράγματα που μέχρι τώρα σου φάνταζαν αδιανόητα ή ανάξια ασχολίας.

Απομυθοποιώντας για τα καλά την "επιφάνεια".
Με τον "πάτο" να διαλύει το ξόρκι της σε βάρος σου και να σου δείχνει το δρόμο.
Για την ανακάλυψη της προσωπικής σου χαμένης Ατλαντίδας!


Ο Ένοικος...