...γυναίκα (...αναρωτήθηκες ποτέ;)...

" Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα!" Αλήθεια; Παπάδες και μουλάδες συνένοχοι, σερβιτόροι προς τις κοινωνίες του ίδιου "πνευματικού" πιάτου που βρωμάει και ζέχνει από την μπόχα του σκοταδισμού και του βιασμού της Φύσης και της ανθρώπινης φύσης. Ποιον να φοβάται δηλαδή η γυναίκα;
 Αυτόν τον "επιβήτορα" με την προβληματική ψυχοσύνθεση και τα φυλετικά ή"επαναστατικά ιδεώδη" που ουδόλως αφορούν τον προσωπικό του βίο; Αυτό τον σύζυγο που ως "άνδρας" δεν τρέχει τίποτα αν ξενοκοιμάται όποτε κάνει κέφι και από την άλλη να "συνετίζει" άλλοτε με πομπώδεις σκηνές (θεατρικής σκηνοθετικής αξίας) και άλλοτε με τα αναγκαία "χαστουκάκια" τη γυναίκα του, αν αυτή "του τα πρήζει;" Αυτόν τον μανιώδη υποκριτή που αρέσκεται σε καταιγισμούς ηθικολογίας όσον αφορά το μεγάλωμα των παιδιών; Αυτόν τον εργοδότη (εκτός από τις εργασιακές διακρίσεις σε βάρος των γυναικών) που απλώνει τα βρωμόχερά του γιατί "έτσι γινόταν πάντα" και τώρα με σύμμαχο την οικονομική κρίση ποια θα τολμήσει να τον μηνύσει; Αυτόν τον σεξιστή με τις τσιτάτες ατάκες που οι "γκόμενες που ρίχνει" αποδεικνύουν τον ανδρισμό του; Αυτό τον σωματέμπορο κι αυτόν τον πελάτη-νοικοκυραίο υπεράνω υποψίας που κάνουν παζάρια πάνω σε ανοιχτές πληγές και τσακισμένα κορμιά, ακόμα και παιδικά; Αυτούς όλους τους ευυπόληπτους πολίτες;
 Αν αυτοί, καθώς και άλλοι συνειδητοποιημένοι  παρτάκηδες, αυτοηδονικά "επιρρεπείς" και φανατικά μίζεροι και λογής "ηθοποιοί", συνθέτουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του κοινωνικού αχταρμά, τότε εγώ δεν μπορώ παρά να είμαι σφόδρα αντικοινωνικός.
 Και ποιες υψηλές αξίες, όπως η αλληλεγγύη, να εμπνεύσουν πραγματικά (και όχι στα λόγια κι ευχολόγια) αυτόν όλο το συρφετό της συμφοράς;

Το παρακάτω το αφιερώνω σε όλες τις γυναίκες, σε όλα τα μήκη και πλάτη της ταλαίπωρης ετούτης γης. Στην πηγή της Ζωής, που τη δαιμονοποίησαν θρησκείες-κρεματόρια του ανθρώπινου πνεύματος, που την κυνήγησαν και έκαψαν άπειρες φορές (από παλιά μέχρι τις ημέρες μας) ως "μάγισσα", που την εξευτέλισαν, την υποβίβασαν, την κακοποίησαν και συνεχίζουν να κακοποιούν
οι "πνευματικοί ταγοί", οι "αγάδες", ο καθημερινός υφέρπων φασισμός, οι "καθωσπρέπει" νοικοκυραίοι, οι τύραννοι και μυριάδες τυραννίσκοι...

ανιχνευτής

Γυναίκα

Τα μάτια σου άλλοτε δυο καταπράσινες λίμνες

που βυθίζεται κανείς μέσα τους ακόμα κι αν δεν ξέρει να κολυμπά.

Άλλοτε δυο ορίζοντες γαλανοί που στα όνειρα χαρίζουν σάρκα και οστά.

Πότε δυο μαύρες μελαγχολικές υποσχέσεις

και πότε δυο σπινθηροβόλες παιχνιδιάρικες ριπές.

Το σώμα σου η γέφυρα που ενώνει τη σκοτεινή άβυσσο με το Φως της Ύπαρξης.

Του ενστίκτου σου το μεγαλείο και η ευθύνη είναι το καράβι

που στο μεγάλο ωκεανό ταξιδεύει τη γενιά.

Το γάλα σου χόρτασε την πρώτη πείνα.

Τα χάδια σου απάλυναν τους πρώτους καημούς.

Στις αγκαλιάς σου το λιμάνι

κατέφυγαν τόσο και τόσα θαλασσοδαρμένα πλεούμενα.

Η γλύκα σου έχει ζεστάνει τόσα παγωμένα βράδια.

Και τα φιλιά σου έχουν αναστήσει ακόμη κι άψυχα κορμιά.

Κι όμως!

Ποιοι σε εξοβέλισαν από του παραδείσου τους θρόνους;

Ποιοι να σε πείσουν πάσχισαν

ότι σύ ήσουν ο γεννήτορας για όλους τους πόνους;

Με ποιου σαδιστή θεού την άδεια

ποιοι σε σύλλησαν, ποιοι σε εκπόρνευσαν;

Ποιοι δαίμονες σε καίνε ακόμα στην πυρά;

Γυναίκα, αναρωτήθηκες αλήθεια ποτέ

γιατί οι Μοίρες ήταν κι αυτές γυναίκες;