Όταν με διαύγεια παρατηρείς όλο το περίεργο αυτό συνονθύλευμα που σε προσδιορίζει και σε ονοματίζει, ίσως συλλάβεις μια αναπάντεχη σκέψη ότι δεν σε ενθουσιάζει.
Όταν πριν κάνεις το λάθος, γνωρίζεις ήδη ότι σφάλλεις κι εντούτοις αφήνεσαι σε αυτό.
Όταν πολλές φορές μέσα σου ηχούνε ήδη οι προειδοποιητικές βροντές κι εσύ αντί με σύνεση να φυλαχτείς, βγαίνεις έξω κι εκτίθεσαι στην καταιγίδα. Κι έπειτα να απορείς γιατί "μουσκεύτηκες".
Πώς γίνεται να αγνοείς επιδεικτικά το φως και τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες μιας αλλιώτικης, μιας διαφορετικής ζωής! Τα σημάδια ολόγυρα και τους εσωτερικούς τριγμούς που με αγωνία επιζητούν την προσοχή σου! Και να ποδοπατείς κάτω κουρελιασμένα τα φτερά σου, πριν καν τ'ανοίξεις για άλλα μέρη πιο σημαντικά. Για κόσμους πιο ταιριαστούς σε αυτό που αλυχτάει μέσα στα κύταρά σου.
Πώς αφήνεσαι να ξεστομίζεις και να κάνεις πράγματα που καλύπτουν σαν παράσιτα σπαρμένα λαθραία τους πιο γόνιμους αγρούς της ψυχής σου; Κι αν τα πιο πολλά που σε απομυζούν δεν ήταν ποτέ οι δικές σου έγνοιες αληθινά; Κι όσα σου απαντούν και σου λένε, όσα σε άγουν και σε κατέχουν διόλου δεν αφορούν τα ερωτήματα που πάσχισες να θέσεις από την αρχή;
Κι αν τα βήματα που παίρνεις για να πορευτείς σε κερνούν ναυτία και σαστισμάρα;
Τότε για ποιους λόγους να φοράς άλλο τη χιλιομπαλωμένη αυτή "φορεσιά", που'χει για "μπαλώματα" όλα αυτά τα ξενόφερτα ρομποτικά "εγώ;"
Γιατί ποιος είσαι εσύ, αν δεν ξέρεις πραγματικά ούτε κι εσύ ο ίδιος;
Μήπως είσαι τελικά όλα τα άλλα και οι άλλοι;
Και ζεις τις δικές τους καταστάσεις και τη δικιά τους ζωή.
"Ζεις"...
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου