Τι εστί σύγχρονη αστική δημοκρατία; Αλληλοκατηγόριες, κλάματα και μπόλικη "στοχαστικότητα"...

του ανιχνευτή

Μετά το "ντου" και το πλιάτσικο των γιουροτρομοκρατών στην Κύπρο, άρχισαν τα κωμικοτραγικά (και αν το αρχικό ΟΧΙ ήταν αυθεντικό και αποφασισμένο, θα συνοδευόταν με έξοδο από την επικίνδυνη ΕΕ και την ευρωμέγγενη, δημοσιονομικό έλεγχο για το "ποιοι και πόσα" διακίνησαν "και προς τα πού" κι εξυγίανση του τραπεζικού καρκινώματος, όπως έκαναν στην Ισλανδία, μόνο που εκείνοι δεν είχαν το "ισχυρό ευρώ").

Απ'τη μια η κυβερνώσα παράταξη του νυν προέδρου, με κύριο μέλημά του την τυφλή υπακοή στους υψηλούς εντολοδόχους από τη Δύση. Κι απ'την άλλη η παράταξη του προηγούμενου προέδρου, που είχε δώσει σαφή δείγματα λανθασμένων έως αδιάφορων χειρισμών στα κρίσιμα θέματα της Κύπρου.

Και τώρα οι μεν κατηγορούν δημόσια τους δε(ν) για το ποιοι, μαζί με συγγενείς και άλλους ημέτερους, πρόλαβαν να ταξιδέψουν τα χρήματά τους εκτός νησιού, ακριβώς λίγο πριν το ευρωκούρεμα των καταθέσεων.

ΑΡΑ, ομολογούν ότι ήταν ειδοποιημένοι! (ποιοι; πούντοι; "ψάξε, ψάξε δεν θα τους βρεις!" Ούτε τα "δαχτυλίδια" τους)
ΑΡΑ, εδώ έχουμε προδοσία σε βάρος του κυπριακού λαού και των συμφερόντων του!
Που κάθεται απλά και τους ακούει να γαβγίζουν και, προς το παρόν, μοιρολογεί....

Αλλά το'χουμε ξαναπεί: Δεν γίνεται κάποιος πολιτικός με γνώμονα την ηθική και την ορθή λογική. Και, βέβαια, γνωρίζει από πριν ότι ο "πολτός" της κοινής γνώμης ανακατεύεται και τσιγαρίζεται εύκολα, στο "μαγειρείο" της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας.
 
Αλλά, όπως είχε ήδη επισημάνει και ο Μαξ Βέμπερ από το 1906, είναι αστείο να θεωρείται ότι ο καπιταλισμός έχει οποιαδήποτε σχέση με τη δημοκρατία.

Κι έτσι φθάσαμε σήμερα στην Κύπρο, με το πρώην "οικονομικό θαύμα" της, να ξεκατινιάζονται ο Γκούφυ με τον Ντόναλντ
για το ποιος από τους δυο μετέφερε τις λίρες του (κάτω από την υψηλή εποπτεία του ισχυρού Σκρουτζ Μακ Ντακ) μακριά από τη Λιμνούπολη, λίγο πριν αυτή μετατραπεί σε παραγκούπολη, στέλνοντάς τες σε κάποια άλλη καλή μεριά του τραγελαφικού καπιταληστρικού κόμικ.

Κι αν κάποτε, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ίσχυε το αρχέτυπο του "αδιάφθορου, προσηλωμένου στο λαϊκό συμφέρον, πολιτικού" (αναγόμενο στους δημοκρατικούς θεσμούς της αρχαίας Αθήνας), πλέον η παγκοσμιοποιημένη σούπα, της πλήρους ασυδοσίας και αναλγησίας του κεφαλαίου, μετέτρεψε την πολιτική σε συνειρμικό συνώνυμο των ύποπτων χειρισμών. Της λοβιτούρας, της εξαπάτησης, της διπλής γλώσσας, της κακουργηματικής συμπεριφοράς.

Ας μην έχει κανείς καμιά αυταπάτη, γιατί οι ιστορικοί του μέλλοντος (αν υπάρχει κάποιο μέλλον για την ανθρωπότητα, με αυτά τα μυαλά και αυτά τα αφεντικά) θα είναι αμείλικτοι στην κρίση τους και για τους λαούς που επέτρεψαν σε τέτοια πρότυπα να ευδοκιμήσουν και να κυριαρχήσουν.

Όπως λέει, πολύ εύστοχα, ο Κορνήλιος Καστοριάδης: " η δημοκρατική κοινωνία, ως στοχαστική κοινωνία, οφείλει διαρκώς να επικαλείται τη διαυγή δραστηριότητα και φωτισμένη γνώση των πολιτών όλων.
 Δεν πρέπει να λησμονούμε πως πολιτική ελευθερία χωρίς πολιτική ισότητα ΔΕΝ υπάρχει. Και η ισότητα ΔΕΝ ισχύει όταν υπάρχουν και εντείνονται τεράστιες ανισότητες οικονομικής δύναμης, που μεταφράζεται ευθέως σε πολιτική εξουσία"

Παρατηρώντας, λοιπόν, τη λειτουργία και λειτουργικότητα των σύγχρονων κοινωνικών δομών και την "κουλτούρα" που διαπνέει τα λαϊκά στρώματα, δεν είναι εύκολο να δηλώσεις πως ξεχωρίζεις κάποια σοβαρά ίχνη "ώριμου πολιτικού στοχασμού", "φωτισμένης γνώσης" και διάθεσης (ή και προοπτικής) για ενεργό συμμετοχή στα κοινά, με κύρια επιδίωξη το συλλογικό αντί για το ατομικό όφελος. Ούτε, βέβαια, αποδείξεις πραγματικών πολιτικών ελευθεριών κι έστω κάποιας στοιχειώδους απόπειρας εξισορρόπησης ανάμεσα στις τρομερές οικονομικές ανισότητες.

Για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε (δηλαδή σε τι ναρκοπέδιο κινούμαστε) και να μην αιφνιδιαζόμαστε που συμβαίνουν (μαζεμένα τα τελευταία χρόνια, μετά τις 11/9/2001) όλα τα αλλοπρόσαλλα που συμβαίνουν. Και πέρα από τη γειτονιά μας, καθώς το "κόλπο" είναι παγκόσμιας εμβέλειας και με πολλά συγκοινωνούντα δοχεία.

Τέλος, φανταστείτε πόσο θορυβώδες θα είναι το σώου της δημόσιας ξεφτίλας, αν συμβεί εδώ στην Ελλάδα κάτι ανάλογο ή χειρότερο απ'αυτό που έγινε στην Κύπρο. Φανταστείτε μια τηλεοπτική υπερπαραγωγή, με καθημερινά επεισόδια σαν σήριαλ και με άφθονο κλάμα, αφορισμούς, κατάρες και ίντριγκες που ξεπερνούν και την πιο προχωρημένη (και αρρωστημένη) φαντασία...

Εδώ, στη μνημονιόπληκτη κι εξαθλιωμένη Ελλάδα, που ακούγονται από πολλά "στοχαστικά" λαϊκά στόματα κάτι τέτοιες ατάκες: " Καλέ, είδες τι έπαθε η Κύπρος;"

Η μεγάλη μας παράγκα