Το Παιχνίδι...

Το έχουν αποκαλέσει με πολλά ονόματα: Σύστημα, νεοφεουδαρχία, ολιγαρχική ελίτ, νεοφιλελεύθερο επιθετικό καπιταλισμό,  μεγάλο κεφάλαιο...

 Έχει πολλά πρόσωπα κι εξαπλώνεται μολυσματικά σε όλο τον πλανήτη μέσω των παρασιτικών του οργανισμών: τράπεζες, πολυεθνικές μονοπωλιακές-επί το πλείστον, στο ανώτερο επίπεδο-εταιρείες, hedge funds...

 Αυτό το "συνδικάτο άσκησης εξουσίας", στην παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα, χρησιμοποιεί τους πολιτικούς ως έμμισθους τοπικούς διευθυντές και χαρακτηρίζεται από μια εξωπραγματικής κλίμακας αναλγησία, όσο έχει να κάνει με την έλλειψη φραγμών και οποιωνδήποτε προσχημάτων προκειμένου να ικανοποιήσει την ακόρεστη βουλιμία του.

 Σε πρώτο επίπεδο, μια καταστροφική για τις τοπικές οικονομίες "βουλιμία" αέναης συσσώρευσης κερδών (σε σημείο ανάγκης για ψυχιατρική ανάλυση!) και απεριόριστης ανάπτυξης σ'ένα εξ'ορισμού πεπερασμένο σύστημα, όπως είναι ο ίδιος ο πλανήτης. Τοπικές οικονομίες που μέσα σε μια νύχτα ισοπεδώνονται με σοκαριστικό πάταγο, ο οποίος διαλύει με το "ωστικό του κύμα" ψυχικές ισορροπίες, εργατικά δικαιώματα, κοινωνικά συμβόλαια προστασίας, μηχανισμούς παροχής πρόνοιας στους πολίτες. Και με διαδικασίες ντόμινο "βάζει μπουρλότο" στα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας. Δημιουργώντας γεωμετρικά αυξανόμενες εξαχρειωμένες στρατιές "παριών" που απειλείται άμεσα, πλέον, η ίδια η επιβίωσή τους. Και, σε όχι και τόσο μακροπρόθεσμη-και καθόλου αμελητέα-πιθανότητα, προαναγγέλει το σοκ μιας γενικευμένης παγκόσμιας σύρραξης! Που ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι αποτελεί το "καλύτερο μέσο" για την ανόρθωση της οικονομίας και την ανάσταση των υπό διάλυση "τραπεζικών εχιδνών" μέσω της κυκλοφορίας του χρήματος για ανοικοδόμηση από τα συντρίμια.


 Σε δεύτερο επίπεδο, όμως, υπάρχει κάτι πολύ ανησυχητικό, σε σχέση με το παρελθόν:
οι νέες τεχνολογίες που εξελίσσονται ταχύτατα και με απίστευτα (κι άγνωστα σε πολλούς) αποτελέσματα σε όλους σχεδόν τους τομείς, από τον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής ως τη δημιουργία καινούριων επιστημονικών τομέων με "εξωτικές" ονομασίες κι εφαρμογές (όπως η νευρορομποτική, οι ασύλληπτες τεχνολογικές εφαρμογές σε κλίμακα νανομέτρων- βλέπε, π.χ., τα περί νανορομπότ- η δημιουργία "έξυπνων υλικών" όπως έξυπνα σπίτια ή βόμβες! κλπ). Που προμηθεύουν την ελίτ με νέα όπλα κι εργαλεία, εξελίσσοντάς την σ'ένα νέο είδος, το οποίο αντιμετωπίζει τους ανθρώπους όπως εκείνοι τις κατσαρίδες! Σε σημείο που να είναι σε θέση να αποφασίζει αν χρειάζεται πλέον ή όχι τις μάζες! Τουλάχιστον το μεγαλύτερο κομμάτι τους, γιατί όσο κι αν οι μηχανές, μέσω και της ξέφρενης ανάπτυξης της τεχνητής νοημοσύνης, αναλάβουν σχεδόν τα πάντα για λογαριασμό των ισχυρών, δεν θα παύσουν να έχουν την ανάγκη της ύπαρξης και του ανθρώπινου παράγοντα. Έστω και για τα διεστραμμένα παιχνίδια τους, για την "αφροδισιακή αίσθηση" της άσκησης εξουσίας, τύπου θεού-παντεπόπτη οφθαλμού και απόλυτα θεοφοβούμενου, "βρωτού" υπηρέτη. Με δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω του...

Τελικά, ο κόσμος αυτός, με μια μανιχαϊστική λογική, θα'λεγε κανείς ότι διακατέχεται από "αγνό κακό!" Το οποίο έχει διαταράξει ανεπανόρθωτα τις αυξομειώσεις της πλάστιγγας ισορροπίας με το δίπολό του "καλό". Κι έχει ξεπεράσει το "σημείο χωρίς επιστροφή", ακόμη κι αν έχουμε την έλευση κάποιου "νέου σοφού μεσσία", για να επαναφέρει την κατάσταση ισορροπίας (ο κόσμος έχει ανάγκη τόσο "το καλό" όσο και "κακό").

 Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο υπεραπλουστευμένα. Και η πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ παγιωμένη και αμετάκλητα κατευθυνόμενη προς μία μόνο κατεύθυνση. "Τα πάντα ρει!" Και τα πάντα υπόκεινται σε Κίνηση και Αλλαγή. Το αν χρειαστούν εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια γι'αυτό, δεν σημαίνει τίποτα για τις χρονικές κλίμακες της Φύσης. Και η πραγματικότητα Είναι εύπλαστη. Ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου επηρεάζει άμεσα και τον εξωτερικό του. Και τον μεταμορφώνει! Άρα, ένα πολύ σημαντικό μέρος του Παιχνιδιού, ίσως και καταλυτικό θα'λεγα εγώ, διαδραματίζεται εκεί. (Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο κατασταλτικός "φόβος του θεού" μέσω των θρησκειών, ο βομβαρδισμός τρομολαγνείας, η  διασπορά κτηνώδους βίας στις κοινωνίες, η τηλε-εκπαίδευση, η αποδόμηση των οικογενειακών δεσμών, η εξειδίκευση, ο προωθούμενος οπαδισμός και η σφαγή μεταξύ ιδεολογιών, ο χλευασμός μεθόδων-θεωριών-διδασκαλιών-ερευνών που ανατρέπουν την ίδια τη φύση της "πραγματικότητας" όπως μας την έχουν σερβίρει!)

Κι ο εσωτερικός κόσμος αποτελεί τον πλέον αγαπημένο μου. Κι ας είναι τόσο "δύσβατος!" Η εξερεύνησή του οδηγεί σε μεγάλες εκπλήξεις, μεταμορφώσεις και απίστευτες δυνατότητες, μακριά από την ηλίθια τυραννία του "εγώ" και των περσόνων του. Οδηγεί στη βαθμιαία απόκτηση Συνείδησης! Κι αυτό είναι κάτι που αποτελεί το χειρότερο σενάριο για κάποιους...

Ο Ένοικος...