Συμβουλές με χαμόγελα

του ανιχνευτή

Από τα μαθητικά μου κιόλας χρόνια, έχω κάμποσες φορές βρεθεί με (ή "σκοντάψει" πάνω σε) ανθρώπους που μου πρόσφεραν αφειδώς συμβουλές και (συχνά χωρίς να το ζητώ) διδαχές. Κάποιες απ'αυτές αποδείχτηκαν αληθινοί φάροι που φώτισαν τα βήματά μου και μου άνοιξαν τα μάτια σε μια άλλη οπτική αυτής της περατζάδας που λέμε ζωή.

Οι πιο πολλές, ωστόσο, ήταν πάνω κάτω κάπως έτσι:

Ότι η ευτυχία είναι ένα άπιαστο βίωμα και υπάρχουν μόνο στιγμές ικανοποίησης και τίποτε περισσότερο. Κι όποιοι ισχυρίστηκαν κάποτε το αντίθετο ή εξακολουθούν να το κάνουν, μιλώντας για μικρές ή μεγάλες καθημερινές οάσεις ευτυχίας, απλώς ήταν ή είναι "αιθεροβάμονες" και ξεγελούν τον εαυτό τους! Και πώς πάντα οφείλω να ακολουθώ κάποιους κανόνες σε ό,τι σχεδόν κάνω όταν κινούμαι "έξω". Είτε στην εργασία, είτε στη φιλία, είτε στις ερωτικές σχέσεις μου (κλείνοντάς μου, εδώ, πονηρά το μάτι και αναφέροντας κάτι για "πάνω και κάτω χέρι"), είτε στην πολιτική μου στράτευση σε κάποιο χώρο, είτε στο κυνήγι της επιτυχίας και "προσωπικής ανάδειξης", λέγοντας πως, καλώς ή κακώς, "ο σκοπός, συχνά, αγιάζει τα μέσα!"


Και τόνιζαν με έμφαση το γεγονός ότι δεν έχει πρακτική σημασία να αναρωτιέμαι και να γυρεύω να βρω ποιος ή ποιοι θέτουν όλους αυτούς τους κώδικες και τους κανόνες." Έτσι συνέβαινε πάντα και ο πολύς στοχασμός τρώει τον αφέντη!"

Και πως η ζωή είναι μια δοκιμασία συνήθως άδικη και έντονα ανταγωνιστική και ιδιαίτερα σκληρή. Τουλάχιστον για τους περισσότερους. Βέβαια, "ελέω θεού και πουγγιού" υπάρχουν πάντα οι αναγκαίες εξαιρέσεις. "Που πάντοτε ίσχυαν και δια κατείχαν τον κόσμο και αυτό δεν αλλάζει!". Κι ότι η γνώση και η ελευθερία κοστολογούνται σε ποσά διόλου ευκαταφρόνητα και η χορήγησή τους είναι "καλό" (για ποιους;) να γίνεται μέσα σε πλαίσια ελεγχόμενα.


Κι όταν τέλειωναν με τις "συμβουλές ζωής", ανάσυραν συχνά ένα χαμόγελο που "μύριζε" τη συμπάθεια "του καπάτσου προς τον αδαή". Όμως το μόνο που κατάφερναν ήταν, "ως διά τηλεοπτικής μαγείας", να στήνουν μέσα μου μια λίγο πολύ τέτοια εικόνα: τις διαφημίσεις με τους κομψούς κι ευχάριστους υπαλλήλους ή διευθυντάδες των τραπεζών με την "τεράστια" κατανόηση, να εκθειάζουν στους υποψήφιους πελάτες τούς "υπερσυμφέροντες" όρους των δανείων! Που θα κάνουν τη ζωή τους πιο "γεμάτη".

 Και πιο προβλέψιμη, πιο αλυσοδεμένη, πιο άδεια από ουσία...


 Πριτς!