Τι είναι αυτό που επιθυμώ πραγματικά;

μια  προσέγγιση...ψυχής από νάμα

Τι είναι αυτό που επιθυμώ πραγματικά;

Όταν σκέφτομαι ό,τι επιθυμώ , φαντάζομαι πως είμαι ξανά παιδί.

Πάντα είχα αυτό το πρόβλημα της προσαρμογής. Είχα γράψει σε μία φίλη , όχι μόνο δε μπορώ να αποδεχτώ την πραγματικότητα, αλλά ούτε να προσαρμοστώ. Εξάλλου απο το σχολείο μου έλεγαν πως είμαι φευγάτη και αντιδραστική. Όχι με την έννοια που επικρατεί τώρα, με την έννοια της αντίδρασης σε ότι ακούω και δε μου κάνει, ότι δε κρατάω το στόμα μου κλειστό και λέω οτι σκέφτομαι. Πολλοί με συμβούλεψαν ανά διαστήματα να αλλάξω τακτική, να γίνω πιο διαλλακτική και διπλωματική (λες να γίνω και πρέσβης;) με μάταιο αποτέλεσμα.

Φαντάζομαι λοιπόν πως είμαι παιδί γιατί οι επιθυμίες μου είναι παιδικές έως και εφηβικές. Βέβαια όσο μεγαλώνω εμπλουτίζω περισσότερο τις γνώσεις μου και μαθαίνω, συνειδητοποιώ ότι ένας νορμάλ έφηβος μεγαλωμένος σε αυτή την κοινωνία τα ξέρει όλα,  αλλά δεν έχει το υπόβαθρο να τα υποστηρίξει σε ένα περιβάλλον διαβρωμένων και αποχαυνωμένων ενηλίκων.

Με εκπλήσσει ευχάριστα που οι εφηβικές μου ανησυχίες και προβληματισμοί βρίσκουν επιτέλους υποστηρικτές σε αυτά που ανακαλύπτω και διαβάζω, είναι παράξενο αλλά λες και τα ξέρω από παλιά μερικά απ' αυτά , λες και τα θεωρούσα πάντα τόσο δεδομένα που δε θα πίστευα οτι χρειάζεται τόση ανάλυση και επεξήγηση για το αυτονόητο. Είναι και πολλά άλλα που με προχωράνε παρακάτω και παρακάτω ....

...σε αυτό το ατελείωτο ταξίδι της αναζήτησης. Εκείνο όμως που μου κάνει εντύπωση και ίσως λίγο με τρομάζει είναι που όσο νιώθω πως προχωράω , όσο περισσότερα μαθαίνω , τόσο πιο απαισιόδοξη γίνομαι, γιατί βλέπω παντού ένα τοίχο που με απομακρύνει και από τους ανθρώπους γύρω μου, Να εξηγηθώ. Βλέπω πόσο δύσκολα επέρχεται η αλλαγή, σε ένα κόσμο που πολλά έχουν ειπωθεί αλλά τόσα λίγα έχουν γίνει. Όλα αυτά δε μπορώ να τα συζητήσω , με αποτέλεσμα να απομακρύνομαι από τους φίλους και να βαριέμαι ορισμένες φορές τις συνομιλίες. Ακούγεται λίγο υπεροπτικό, αλλά δε το υπονοώ καθόλου. ΤΙ είναι αυτό που επιθυμώ πραγματικά...

Επιθυμώ οι άνθρωποι να ήταν πιο ανοιχτόμυαλοι, δοτικοί, ειλικρινείς, αμερόληπτοι,
να ήταν πιο επιεικείς να μην εκριναν . σύγκριναν . επέκριναν με τόση ευκολία τους άλλους για να τους βάλουν σε ένα κουτάκι και να τους ταξινομήσουν στο μυαλό τους και να επανέλθουν στην ισορροπία τους.

Να μπορούν να αισθάνονται και να ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ . Η ενσυναίσθηση είναι το προαπαιτούμενο για να νιώσεις συντροφικότητα, αλληλεγγύη , να καταλάβεις τι έχει ανάγκη ο άλλος, όχι μόνο εσύ!

Επιθυμώ ένα κόσμο χωρίς φτώχεια, πόνο και δυστυχία κάτι που δεν έχω βιώσει ποτέ και που πραγματικά σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να το λες αυτό από μία τόσο πλεονεκτική θέση.

Επιθυμώ μία ζωή χωρίς άγχος, που κατατρώει και κατασπαράσσει ότι όμορφο έχουμε μέσα μας και μας γεμίζει μαυρίλα, σα να το βλέπω...

Χωρίς αυτές τις άχρηστες ώρες που περνάνε για να περάσουν , για να ξημερώσει ένα ίδιο αύριο με άχρηστες βαρετές ώρες.

Επιθυμώ όλες οι μέρες να είναι δημιουργικές, να ακούω κάτι καινούριο , να μαθαίνω,  να το μοιράζομαι, να το μετακυλώ.

Να μπορούμε να παίζουμε να γελάμε , επιθυμώ ένα κόσμο που ταυτίζεται με το αθώο βλέμμα ενός παιδιού.

Επιθυμώ να γελάσω με την καρδιά μου δυνατά, να κλάψω από τα γέλια..!

Να πάω σε μία συναυλία ή θέατρο και να νιώσω ότι η ψυχή μου είναι γεμάτη,  αυτό το μεγαλείο που νιώθεις οταν έρχεσαι σε επαφή με την τέχνη...

Επιθυμώ να μην επιθυμώ και πολλά γιατί θα γίνω άπληστη, έχω τα πάντα δε μου λείπει τίποτα.

Τέλος αυτό που επιθυμώ είναι να έχω ανθρώπους να μοιράζομαι τις σκέψεις μου... και τους έχω.

νάμα