(το πρώτο μέρος: http://antidras.blogspot.com/2013/02/blog-post_5298.html )
...λεηλατημένης, κατακρεουργημένης και με "σφραγίδες γνησιότητας" ή "επαναστατικότητας"...
του ανιχνευτή
Σχόλιο εκ των προτέρων: πιθανώς αυτό το άρθρο, στην εξέλιξή του, να προκαλέσει δυσαρέσκεια σε αρκετούς. Όμως αν είναι να κάνουμε "εκπτώσεις" στην αληθινή μας φύση και να φιμώνουμε τον εαυτό μας για να γινόμαστε αρεστοί σε πολλούς ή και λίγους, τότε γινόμαστε αυτοπεριοριστικοί και, κατά κάποιο τρόπο, αυτόχειρες! Κι εγώ επιθυμώ σφόδρα να ζήσω με όσο περισσότερες δόσεις ελευθερίας μπορώ να κερδίσω και για μένα και για όσους τιμούν αυτή την έννοια, χωρίς να τη διαστρεβλώνουν ή προσβάλλουν...
...Όμως πόσα περιθώρια ελευθερίας έχουμε στη ζωή μας; Έχουν γραφτεί τόμοι και μελέτες ατέλειωτες περί ελεύθερης βούλησης και κατά πόσο ισχύει πραγματικά, οπότε δεν έχω να προσθέσω πολλά. Εκτός από μερικές ακόμη σκέψεις και προβληματισμούς...
Είμαστε εξαρτώμενοι, κατ'αρχήν, από τους ανυπέρβλητους φυσικούς νόμους, την ανάγκη όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες από την οποία δεν μπορούσαν ούτε οι θεοί τους να ξεφύγουν.
Έπειτα προγραμματιζόμαστε από πολύ μικρή ηλικία στα σχολεία και λογής εκπαιδευτικά και πανεπιστημιακά ιδρύματα με τα κατεστημένα μοντέλα εκπαίδευσης και σε ένα ολόκληρο κι ανάλογα προγραμματισμένο κοινωνικό περιβάλλον, να συντηρούμε και να αναπαράγουμε ένα σύστημα υποταγής συνειδήσεων στην Εξουσία και τις πολυπλόκαμες "δικλείδες ασφαλείας" της. Σε παράλογα κι ενάντια στη λειτουργία της Φύσης θρησκευτικά δόγματα, αυθεντίες, αυθαίρετες συλλήψεις που προβάλλονται ως νόμοι, καταστροφικές ενοχές πάνω στη σεξουαλική μας ωρίμανση, ηθικές διαστρέβλωσης της φύσης του ανθρώπου και της δύναμης που μπορεί να βιώσει αν αφεθεί στη...στράτα που του αναλογεί σε τούτο τον κόσμο! (την υπέρβαση του ίδιου του τού εαυτού προς την ολοκλήρωση και την αρμονία).
Ακόμα κι αν νομίζουμε ότι με τις δράσεις και επιλογές μας ξεγελάμε το πολυδαίδαλο αυτό σύστημα ή ξεφεύγουμε από τον παραπάνω φαύλο κύκλο, συμβαίνει συχνά να το αναπαράγουμε, ασυνείδητα, ή να το προωθούμε σε άλλες μορφές, εξίσου εξυπηρετικές γι'αυτό!
Και είμαστε τόσο δηλητηριασμένοι, τόσο αποβλακωμένοι, τόσο ξεζουμισμένοι, τόσο προκατελειμμένοι, τόσο διαβρωμένοι από τους παραπάνω ύπουλους "προγραμματισμούς". Έτσι, ώστε ακόμη κι αν κάποια στιγμή της ζωής μας καταλάβουμε (ή βοηθηθούμε να το καταλάβουμε) το απόλυτα παράλογο αυτό λάθος και κάνουμε ειλικρινείς προσπάθειες να ξεφύγουμε από τις "δαγκάνες" του και να απαγκιστρωθούμε από τις έντονες "παρενέργειές του" σε όλο το φάσμα της πνευματικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής, το πιθανότερο είναι να συμβούν τα εξής:
Επειδή ο άνθρωπος είναι έντονα κοινωνικό ζώο, η Εξουσία και οι μηχανισμοί της, από πολύ παλιά, κατάφεραν με άρτια μελετημένους κι αριστοτεχνικά ή επιστημονικά στημένους τρόπους να εκμεταλλευτούν αυτή την έμφυτη ανάγκη του και να του εμφυτεύσουν τα "τσιπάκια ελέγχου": ανασφάλειες και φόβους! Ειδικά ο φόβος του θανάτου "έκατσε κέντα" στις α-νόητες θρησκείες, γιατί αν ποτέ ο άνθρωπος συμφιλιωθεί με την ιδέα της φυσικής φθοράς του, τότε θα γινόταν πιο ελεύθερος, πιο δημιουργικός και πιο...ανθρώπινος!
Όμως όχι! Αυτά είναι "επικίνδυνα πράγματα!" για τη διαιώνιση της υποταγής του.
Έτσι η Εξουσία πέτυχε να ασθενήσει μόνιμα το ανθρώπινο ζώο από "ιδρυματοποίηση" ή "αγελοποίηση" και να μην είναι σε θέση ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΤΟΥ (= μια διάφανη και γενναία "συνταγή" για περισσότερη κερδισμένη ελευθερία), αλλά να ΕΧΕΙ ΤΗΝ επίπλαστη και άκρως εξαρτησιογόνα ΑΝΑΓΚΗ να ΑΝΗΚΕΙ σε οργανώσεις, σέχτες, ομάδες πολιτικές-πνευματικές-οικολογικές (εδώ το αυτονόητο έγινε εκ του πονηρού πολιτικό εργαλείο!) -κοινωνικές-καλλιτεχνικές-αθλητικές-σεξουαλικές. Δηλαδή σε διάφορα "μαντριά" απόλυτα ελεγχόμενα από το Σύστημα και τις φράξιές του, διαπλεκόμενα και συχνά συγκοινωνούντα! Όσο λοιπόν κι αν ο άνθρωπος αποφασίσει να ξεφύγει από το λάθος τρόπο σκέψης και κίνησης, που ίσως να συνειδητοποιήσει όπως είδαμε παραπάνω, οι "μολυσματικές εμφυτεύσεις" στην ψυχοσύνθεση και προσωπικότητά του από την πρώιμη παιδική ηλικία, σε συνδυασμό με την ψυχαναγκαστικής φύσης ανάγκη του να ανήκει κάπου για να αισθάνεται πιο "ασφαλής" (;) μέσα σε ένα αρπαχτικής φύσης κόσμο, ΔΕΝ του αφήνουν πολλά περιθώρια "διαφυγής" από το ασύλληπτων διαστάσεων ΜΑΤΡΙΞ γύρω του.
Θα βρεθεί, σύντομα, παγιδευμένος (χωρίς να το συνειδητοποιήσει και ποτέ, ίσως!) σε ένα άλλο ολοκληρωτικής και συνάμα μονολιθικής φύσης νέο "μαντρί", με έντονα προοδευτικό περιτύλλιγμα και ιδιαίτερα εύηχων προθέσεων καταστατικό. Θα έχει μετατοπιστεί, το ανθρώπινο ζώο, σε κάποια άλλη γωνίτσα του μεγάλου μαντριού τού ακόμα μεγαλύτερου μαντριού τού διαπλανητικού μαντριού και θα νομίζει ότι έχει κερδίσει την ελευθερία του κι έχει κάνει τη διανοητική υπέρβασή του και, το χειρότερο, θα υπερασπίζεται με περίσσιο ζήλο και αδιαλλαξία και φανατισμό τις νέες ιδέες που "είναι καλύτερες από όλες τις άλλες!"
Αυτό όμως ουδεμία σχέση έχει με την απερίφραχτη αίσθηση ελευθερίας που δύναται να δονεί ένα ανθρώπινο ον και να του ανοίξει λεωφόρους εξέλιξής του! Χωρίς γκουρού να το εξαπατούν, καθοδηγητές να το παραμορφώνουν, ηγέτες να το μετατρέπουν σε απρόσωπο αριθμό, ιερείς ενός γεμάτου ψυχολογικά προβλήματα θεού να το αποστειρώνουν από κάθε πνευματική διαύγεια...
Δεν θέλει και πολύ προσπάθεια για να παρατηρήσει κανείς το φανερό, τον απόλυτα ελεγχόμενο από τους μαριονετίστες-τσελιγκάδες βολικότατο κατακερματισμό του ανθρώπινου ζώου με ροπή στα βελάσματα:
> Στο χριστιανισμό υπάρχουν τόσες και τόσες mainstream κατηγορίες (ορθοδοξίες, καθολικισμοί, προτεσταντισμοί) και υποκατηγορίες, αιρέσεις κλπ. Η καθεμιά ισχυρίζεται ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια του θεού, ο οποίος έχει καταντήσει λάστιχο που τεντώνεται κατά βούληση στα "σωτήρια" χέρια τους...Πάνω κάτω, τα ίδια ισχύουν και στο μουσουλμανικό κόσμο, με τους σουνίτες και σιίτες να σφάζονται μεταξύ τους, για τα μάτια του Αλλάχ και ν'απειλούν με "ιερό πόλεμο" όσους δεν δέχονται την πίστη τους (κάτι που δεν απαιτείται πουθενά, ωστόσο, στο κοράνι!)
> Στην πολιτική: ο όχλος γίνεται πολύ εύκολα το "δημοκρατικό έρμαιο" στα χέρια σεσημασμένων απατεώνων κι αχρείων δημαγωγών, με αποτέλεσμα να μη ξεφεύγει ποτέ από το φαύλο κύκλο της δουλικότητας κι εκμετάλλευσης σε βάρος του, ίσως γιατί η φαυλοκρατία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα και του ίδιου, όπως του "πέρασε" σαν ορθή πολιτικά και κοινωνικά και φυσιολογική συμπεριφορά από την πρώιμη παιδική ηλικία!
Κι αυτοί που θα φέρουν την πολυπόθητη αλλαγή σε αυτή τη γάγγραινα; Α! στην αρχή έπρεπε να υπάρξει το πέρασμα από τη "δικτατορία του προλεταριάτου" (και μόνο ο όρος δικτατορία ανατρέπει εκ θεμελίων όλες τις υποτιθέμενες φιλολαϊκές-επαναστατικές προθέσεις και τις μετατρέπει στην άλλη όψη του φασιστικού νομίσματος που καταπλάκωσε την ανθρωπότητα!). Κι αυτό για το "καλό του λαού" σ'ένα συγκεντρωτικότατο κράτος απόλυτων εξουσιών, μέχρι να ευοδωθούν οι "ιδέες της επανάστασης" σε έναν απροσδιορίστου χρόνου ορίζοντα και να παραδοθεί η εξουσία στο λαό, που θα είναι πιο "ώριμος" για να'ναι... στην ουσία ελεύθερος! Η ορθή λογική κι εδώ τηρεί σιγή ασυρμάτου, αλλά η λογική είναι παντελώς ασύμβατη με τη "δικλείδα ασφαλείας" των βελασμάτων!
Αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά κι ας παρατηρήσουμε την κατάσταση στην -εδώ και 200 χρόνια- αποικιοκρατούμενη Ελλάδα για να δούμε τι ισχύει ή τι ΔΕΝ ισχύει στο θαυμαστό χώρο της Αριστεράς. Γρήγορα διαπιστώνει κανείς την απίστευτα βολική για τους εξουσιαστικούς "τσελιγκάδες" διαίρεσή της και αθεράπευτο κατακερματισμό της σε κόμματα, παρακόμματα, αποκόμματα, κοινά κώματα, σέχτες κτλ. Κι αυτό σε βαθμό υποψιών σοβαρότατων για τον απλά εκτονωτικό και ανώδυνα διεκδικητικό ρόλο που τελικά, έστω και άθελά της, εξυπηρετεί. Όπου, όπως ομολογούν και οι ίδιοι, υπάρχουν μεγάλες έως τεράστιες διαφορές μεταξύ τους, άρα κάποιοι είναι περισσότερο και κάποιοι άλλοι λιγότερο αριστεροί. Και επομένως τα περιθώρια συνεννόησής τους απέναντι στη σαρωτική λαίλαπα είναι ασθενικά μέχρι μηδαμινά, εκτός κι αν δεχτούν καμιά μαζική επιφώτηση από αριστερής πλεύσης άγια πνεύματα.
Αλλά και στον αντιεξουσιαστικό χώρο, όπου εδώ παρατηρείται σαφώς μεγάλη κινητικότητα, με κινήσεις κοινωνικής οικονομίας κι εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης πολύ ελπιδοφόρα, υπάρχει σημαντική διαίρεση σε πάρα πολλές ομάδες, με επίσης παραδεκτές διαφορές. Και οι οποίες ομάδες δεν έχουν ουτε στοιχειώδη, δυστυχώς συχνά, συνεννόηση μεταξύ τους...
Ποια είναι η δική μου στάση, θα ρωτούσε εύλογα κανείς, απέναντι σε όλα αυτά;
Ε! λοιπόν...
....προτιμώ μια -ανεμπόδιστα εξελισσόμενη και σύμφωνη με τη Φύση- εκπαίδευση χωρίς εκπαιδευτές, παρά στρατευμένους εκπαιδευτές χωρίς εκπαίδευση!
...επιστήμονες χωρίς μια -εξαγορασμένη από τους εξουσιαστές και τα κονδύλιά τους- "μισή" κι αυταρχική επιστήμη, παρά μια επιστήμη χωρίς επιστήμονες...
....μια πατρίδα που σέβεται τη διαφορετικότητα και το δικαίωμα αυτοκαθορισμού, αυτοδιάθεσης κι έκφρασης, αλλά και προστασίας των βασικών ανθρώπινων αναγκών. Μια πατρίδα χωρίς πατριώτες, δολοπλόκους, μωρούς λαϊκιστές, απατεώνες, παραχαράκτες, λωποδύτες, παρά πατριώτες χωρίς (στην πραγματικότητα) πατρίδα...
...μια αριστερά χωρίς αριστερούς (συχνά οι χειρότεροι διευθυντάδες και γραφειοκράτες και..."ιδεολογικοί εκκαθαριστές"), παρά αριστερούς χωρίς αριστερά...
...μια αναρχία χωρίς αναρχικούς, παρά αναρχικούς χωρίς αναρχία, οι οποίοι, όπως και οι αριστεροί ουκ ολίγες φορές, ξεπέφτουν στην απόλυτη αδιαλλαξία, σε αγκυλώσεις μιας στείρας ταξικής λογικής. Οπότε για ποιο στόχο δημιουργίας μιας αταξικής κοινωνίας να μιλάμε; Κάτι που για την ύπαρξη και διατήρησή του απαιτεί τεράστια παιδεία και καντάρια ελευθερίας πνεύματος! Ή εγκλωβίζονται σε ένα αποπνιχτικό σκεπτικισμό, συστημικής λογικής, απέναντι σε νέες γνώσεις κι εξελίξεις σε προωθημένα επιστημονικά και πνευματικά πεδία, "αιρετικά" για τις απαίδευτες και λοβοτομημένες μάζες και σε εναλλακτικές πραγματικότητες. Ακόμα κι αν αυτές οι πραγματικότητες αποδεικνύονται κι επιστημονικά και πέρα κάθε αμφισβήτησης και χλευάζουν με την ύπαρξή τους διανοητικές στεγανοποιήσεις...
...μια ελευθερία χωρίς λογής ετικέτες, παρά μια ακόμη ετικέτα με "σφραγίδες" δήθεν ελευθερίας (πνεύματος, κινήσεων, έκφρασης)...
"Βαθιά νερά" όλα τα παραπάνω, όπου μέσα τους κινδυνεύει να πνιγεί ή ν'απομονωθεί κανείς"πλέοντας" στη δική του ροή, αλλά τι να κάνουμε; Κι άλλες "εκπτώσεις" γαμώτο; Τότε τι θα μας απομείνει πραγματικά στο τέλος, που όταν και αν τολμάμε να το κοιτάξουμε στον εσώτερό μας καθρέφτη, θα διαπιστώσουμε (με τρόμο αν μας έχει απομείνει η στοιχειώδης τσίπα και...ευφυία ) ότι δεν έχει καμιά σχέση πια με εμάς ή με αυτό που θέλαμε αρχικά να γίνουμε...
Δεν λέω!
"Σαφώς και υπάρχουν σοφοί οδηγοί, αλλά και οι πιο σοφοί απ'αυτούς είναι τυφλοί στο δικό σου μονοπάτι μέσα στο "λαγούμι". Και το σημαντικό είναι να διατηρήσει κανείς την ατομικότητα (ουδεμία σχέση με τον ατομικισμό, αλλά οι λογής καθεστωτικές κι αντικαθεστωτικές σέχτες μπερδεύουν "τελείως τυχαία" αυτές τις έννοιες!), την ακεραιότητα και τη φαντασία του και να τραβήξει το δρόμο του όποιος κι αν είναι αυτός..."
(ΤΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ στο εκπληκτικό "ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν").
Και τι υπέροχο που είναι αν στον παραπάνω δρόμο, έξω από το θανατηφόρο σφιχταγκάλιασμα κάθε λογής απονεκρωτικών -ισμών, συγκλίνουν πολλοί ασυμβίβαστοι και πεισματικά απερίφραχτοι "ταξιδευτές" και η μοναχική πορεία εξελιχτεί σε κοινή. Και οι οδοιπόροι γίνουνε συνοδοιπόροι! Που είναι κι έτοιμοι κάθε στιγμή να πληρώσουν το τίμημα της "επιλογής οδού" και να το υπερασπιστούν με καθάριο βλέμμα, απύθμενο σθένος και "αρυτίδωτα" επιχειρήματα-κόλαφο της πνευματικής υποδούλωσης και διανοητικής ασθένειας.
Και, σε τελική ανάλυση, μου αρέσει να έχω το μυαλό μου να αλητεύει στους αιθέρες κι όχι να κατεβάζω τους αιθέρες στο μυαλό μου, μετατρέποντάς τους σε "νέφος" διανοητικό ή "ομίχλη".
Και πληροφορώ τους πολιτικοπολτοποιημένους και "καμμένους" του "πολιτικά ορθώς σκέπτεσθαι" ακόμη κι απ'την ανάποδη, ότι τα παραπάνω περί αιθέρων ουδεμία σχέση έχουν με φουμαρόπνευστους ιπτάμενους Ολύμπιους σωτήρες για γήινους ναυαγούς ή με φαντασιώσεις χολυγουντιανού τύπου ή με "ματιές αφ'υψηλού" στους αποκάτω που κολυμπούν μέχρι τελικού πνιγμού στις ακαθαρσίες, για την ευδοκίμηση των οποίων φέρουν και οι ίδιοι όμως σημαντική ευθύνη...
Έχουν σχέση με ελευθερία, κι οτιδήποτε πραγματικό κι έξω από σκόπιμες φιλοσοφικές και πολιτικές διαστρεβλώσεις, μπορεί να υπονοεί αυτός ο όρος..!
Καταλαβαίνεις;
...λεηλατημένης, κατακρεουργημένης και με "σφραγίδες γνησιότητας" ή "επαναστατικότητας"...
του ανιχνευτή
Σχόλιο εκ των προτέρων: πιθανώς αυτό το άρθρο, στην εξέλιξή του, να προκαλέσει δυσαρέσκεια σε αρκετούς. Όμως αν είναι να κάνουμε "εκπτώσεις" στην αληθινή μας φύση και να φιμώνουμε τον εαυτό μας για να γινόμαστε αρεστοί σε πολλούς ή και λίγους, τότε γινόμαστε αυτοπεριοριστικοί και, κατά κάποιο τρόπο, αυτόχειρες! Κι εγώ επιθυμώ σφόδρα να ζήσω με όσο περισσότερες δόσεις ελευθερίας μπορώ να κερδίσω και για μένα και για όσους τιμούν αυτή την έννοια, χωρίς να τη διαστρεβλώνουν ή προσβάλλουν...
...Όμως πόσα περιθώρια ελευθερίας έχουμε στη ζωή μας; Έχουν γραφτεί τόμοι και μελέτες ατέλειωτες περί ελεύθερης βούλησης και κατά πόσο ισχύει πραγματικά, οπότε δεν έχω να προσθέσω πολλά. Εκτός από μερικές ακόμη σκέψεις και προβληματισμούς...
Είμαστε εξαρτώμενοι, κατ'αρχήν, από τους ανυπέρβλητους φυσικούς νόμους, την ανάγκη όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες από την οποία δεν μπορούσαν ούτε οι θεοί τους να ξεφύγουν.
Έπειτα προγραμματιζόμαστε από πολύ μικρή ηλικία στα σχολεία και λογής εκπαιδευτικά και πανεπιστημιακά ιδρύματα με τα κατεστημένα μοντέλα εκπαίδευσης και σε ένα ολόκληρο κι ανάλογα προγραμματισμένο κοινωνικό περιβάλλον, να συντηρούμε και να αναπαράγουμε ένα σύστημα υποταγής συνειδήσεων στην Εξουσία και τις πολυπλόκαμες "δικλείδες ασφαλείας" της. Σε παράλογα κι ενάντια στη λειτουργία της Φύσης θρησκευτικά δόγματα, αυθεντίες, αυθαίρετες συλλήψεις που προβάλλονται ως νόμοι, καταστροφικές ενοχές πάνω στη σεξουαλική μας ωρίμανση, ηθικές διαστρέβλωσης της φύσης του ανθρώπου και της δύναμης που μπορεί να βιώσει αν αφεθεί στη...στράτα που του αναλογεί σε τούτο τον κόσμο! (την υπέρβαση του ίδιου του τού εαυτού προς την ολοκλήρωση και την αρμονία).
Ακόμα κι αν νομίζουμε ότι με τις δράσεις και επιλογές μας ξεγελάμε το πολυδαίδαλο αυτό σύστημα ή ξεφεύγουμε από τον παραπάνω φαύλο κύκλο, συμβαίνει συχνά να το αναπαράγουμε, ασυνείδητα, ή να το προωθούμε σε άλλες μορφές, εξίσου εξυπηρετικές γι'αυτό!
Και είμαστε τόσο δηλητηριασμένοι, τόσο αποβλακωμένοι, τόσο ξεζουμισμένοι, τόσο προκατελειμμένοι, τόσο διαβρωμένοι από τους παραπάνω ύπουλους "προγραμματισμούς". Έτσι, ώστε ακόμη κι αν κάποια στιγμή της ζωής μας καταλάβουμε (ή βοηθηθούμε να το καταλάβουμε) το απόλυτα παράλογο αυτό λάθος και κάνουμε ειλικρινείς προσπάθειες να ξεφύγουμε από τις "δαγκάνες" του και να απαγκιστρωθούμε από τις έντονες "παρενέργειές του" σε όλο το φάσμα της πνευματικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής, το πιθανότερο είναι να συμβούν τα εξής:
Επειδή ο άνθρωπος είναι έντονα κοινωνικό ζώο, η Εξουσία και οι μηχανισμοί της, από πολύ παλιά, κατάφεραν με άρτια μελετημένους κι αριστοτεχνικά ή επιστημονικά στημένους τρόπους να εκμεταλλευτούν αυτή την έμφυτη ανάγκη του και να του εμφυτεύσουν τα "τσιπάκια ελέγχου": ανασφάλειες και φόβους! Ειδικά ο φόβος του θανάτου "έκατσε κέντα" στις α-νόητες θρησκείες, γιατί αν ποτέ ο άνθρωπος συμφιλιωθεί με την ιδέα της φυσικής φθοράς του, τότε θα γινόταν πιο ελεύθερος, πιο δημιουργικός και πιο...ανθρώπινος!
Όμως όχι! Αυτά είναι "επικίνδυνα πράγματα!" για τη διαιώνιση της υποταγής του.
Έτσι η Εξουσία πέτυχε να ασθενήσει μόνιμα το ανθρώπινο ζώο από "ιδρυματοποίηση" ή "αγελοποίηση" και να μην είναι σε θέση ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΤΟΥ (= μια διάφανη και γενναία "συνταγή" για περισσότερη κερδισμένη ελευθερία), αλλά να ΕΧΕΙ ΤΗΝ επίπλαστη και άκρως εξαρτησιογόνα ΑΝΑΓΚΗ να ΑΝΗΚΕΙ σε οργανώσεις, σέχτες, ομάδες πολιτικές-πνευματικές-οικολογικές (εδώ το αυτονόητο έγινε εκ του πονηρού πολιτικό εργαλείο!) -κοινωνικές-καλλιτεχνικές-αθλητικές-σεξουαλικές. Δηλαδή σε διάφορα "μαντριά" απόλυτα ελεγχόμενα από το Σύστημα και τις φράξιές του, διαπλεκόμενα και συχνά συγκοινωνούντα! Όσο λοιπόν κι αν ο άνθρωπος αποφασίσει να ξεφύγει από το λάθος τρόπο σκέψης και κίνησης, που ίσως να συνειδητοποιήσει όπως είδαμε παραπάνω, οι "μολυσματικές εμφυτεύσεις" στην ψυχοσύνθεση και προσωπικότητά του από την πρώιμη παιδική ηλικία, σε συνδυασμό με την ψυχαναγκαστικής φύσης ανάγκη του να ανήκει κάπου για να αισθάνεται πιο "ασφαλής" (;) μέσα σε ένα αρπαχτικής φύσης κόσμο, ΔΕΝ του αφήνουν πολλά περιθώρια "διαφυγής" από το ασύλληπτων διαστάσεων ΜΑΤΡΙΞ γύρω του.
Θα βρεθεί, σύντομα, παγιδευμένος (χωρίς να το συνειδητοποιήσει και ποτέ, ίσως!) σε ένα άλλο ολοκληρωτικής και συνάμα μονολιθικής φύσης νέο "μαντρί", με έντονα προοδευτικό περιτύλλιγμα και ιδιαίτερα εύηχων προθέσεων καταστατικό. Θα έχει μετατοπιστεί, το ανθρώπινο ζώο, σε κάποια άλλη γωνίτσα του μεγάλου μαντριού τού ακόμα μεγαλύτερου μαντριού τού διαπλανητικού μαντριού και θα νομίζει ότι έχει κερδίσει την ελευθερία του κι έχει κάνει τη διανοητική υπέρβασή του και, το χειρότερο, θα υπερασπίζεται με περίσσιο ζήλο και αδιαλλαξία και φανατισμό τις νέες ιδέες που "είναι καλύτερες από όλες τις άλλες!"
Αυτό όμως ουδεμία σχέση έχει με την απερίφραχτη αίσθηση ελευθερίας που δύναται να δονεί ένα ανθρώπινο ον και να του ανοίξει λεωφόρους εξέλιξής του! Χωρίς γκουρού να το εξαπατούν, καθοδηγητές να το παραμορφώνουν, ηγέτες να το μετατρέπουν σε απρόσωπο αριθμό, ιερείς ενός γεμάτου ψυχολογικά προβλήματα θεού να το αποστειρώνουν από κάθε πνευματική διαύγεια...
Δεν θέλει και πολύ προσπάθεια για να παρατηρήσει κανείς το φανερό, τον απόλυτα ελεγχόμενο από τους μαριονετίστες-τσελιγκάδες βολικότατο κατακερματισμό του ανθρώπινου ζώου με ροπή στα βελάσματα:
> Στο χριστιανισμό υπάρχουν τόσες και τόσες mainstream κατηγορίες (ορθοδοξίες, καθολικισμοί, προτεσταντισμοί) και υποκατηγορίες, αιρέσεις κλπ. Η καθεμιά ισχυρίζεται ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια του θεού, ο οποίος έχει καταντήσει λάστιχο που τεντώνεται κατά βούληση στα "σωτήρια" χέρια τους...Πάνω κάτω, τα ίδια ισχύουν και στο μουσουλμανικό κόσμο, με τους σουνίτες και σιίτες να σφάζονται μεταξύ τους, για τα μάτια του Αλλάχ και ν'απειλούν με "ιερό πόλεμο" όσους δεν δέχονται την πίστη τους (κάτι που δεν απαιτείται πουθενά, ωστόσο, στο κοράνι!)
> Στην πολιτική: ο όχλος γίνεται πολύ εύκολα το "δημοκρατικό έρμαιο" στα χέρια σεσημασμένων απατεώνων κι αχρείων δημαγωγών, με αποτέλεσμα να μη ξεφεύγει ποτέ από το φαύλο κύκλο της δουλικότητας κι εκμετάλλευσης σε βάρος του, ίσως γιατί η φαυλοκρατία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα και του ίδιου, όπως του "πέρασε" σαν ορθή πολιτικά και κοινωνικά και φυσιολογική συμπεριφορά από την πρώιμη παιδική ηλικία!
Κι αυτοί που θα φέρουν την πολυπόθητη αλλαγή σε αυτή τη γάγγραινα; Α! στην αρχή έπρεπε να υπάρξει το πέρασμα από τη "δικτατορία του προλεταριάτου" (και μόνο ο όρος δικτατορία ανατρέπει εκ θεμελίων όλες τις υποτιθέμενες φιλολαϊκές-επαναστατικές προθέσεις και τις μετατρέπει στην άλλη όψη του φασιστικού νομίσματος που καταπλάκωσε την ανθρωπότητα!). Κι αυτό για το "καλό του λαού" σ'ένα συγκεντρωτικότατο κράτος απόλυτων εξουσιών, μέχρι να ευοδωθούν οι "ιδέες της επανάστασης" σε έναν απροσδιορίστου χρόνου ορίζοντα και να παραδοθεί η εξουσία στο λαό, που θα είναι πιο "ώριμος" για να'ναι... στην ουσία ελεύθερος! Η ορθή λογική κι εδώ τηρεί σιγή ασυρμάτου, αλλά η λογική είναι παντελώς ασύμβατη με τη "δικλείδα ασφαλείας" των βελασμάτων!
Αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά κι ας παρατηρήσουμε την κατάσταση στην -εδώ και 200 χρόνια- αποικιοκρατούμενη Ελλάδα για να δούμε τι ισχύει ή τι ΔΕΝ ισχύει στο θαυμαστό χώρο της Αριστεράς. Γρήγορα διαπιστώνει κανείς την απίστευτα βολική για τους εξουσιαστικούς "τσελιγκάδες" διαίρεσή της και αθεράπευτο κατακερματισμό της σε κόμματα, παρακόμματα, αποκόμματα, κοινά κώματα, σέχτες κτλ. Κι αυτό σε βαθμό υποψιών σοβαρότατων για τον απλά εκτονωτικό και ανώδυνα διεκδικητικό ρόλο που τελικά, έστω και άθελά της, εξυπηρετεί. Όπου, όπως ομολογούν και οι ίδιοι, υπάρχουν μεγάλες έως τεράστιες διαφορές μεταξύ τους, άρα κάποιοι είναι περισσότερο και κάποιοι άλλοι λιγότερο αριστεροί. Και επομένως τα περιθώρια συνεννόησής τους απέναντι στη σαρωτική λαίλαπα είναι ασθενικά μέχρι μηδαμινά, εκτός κι αν δεχτούν καμιά μαζική επιφώτηση από αριστερής πλεύσης άγια πνεύματα.
Αλλά και στον αντιεξουσιαστικό χώρο, όπου εδώ παρατηρείται σαφώς μεγάλη κινητικότητα, με κινήσεις κοινωνικής οικονομίας κι εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης πολύ ελπιδοφόρα, υπάρχει σημαντική διαίρεση σε πάρα πολλές ομάδες, με επίσης παραδεκτές διαφορές. Και οι οποίες ομάδες δεν έχουν ουτε στοιχειώδη, δυστυχώς συχνά, συνεννόηση μεταξύ τους...
Ποια είναι η δική μου στάση, θα ρωτούσε εύλογα κανείς, απέναντι σε όλα αυτά;
Ε! λοιπόν...
....προτιμώ μια -ανεμπόδιστα εξελισσόμενη και σύμφωνη με τη Φύση- εκπαίδευση χωρίς εκπαιδευτές, παρά στρατευμένους εκπαιδευτές χωρίς εκπαίδευση!
...επιστήμονες χωρίς μια -εξαγορασμένη από τους εξουσιαστές και τα κονδύλιά τους- "μισή" κι αυταρχική επιστήμη, παρά μια επιστήμη χωρίς επιστήμονες...
....μια πατρίδα που σέβεται τη διαφορετικότητα και το δικαίωμα αυτοκαθορισμού, αυτοδιάθεσης κι έκφρασης, αλλά και προστασίας των βασικών ανθρώπινων αναγκών. Μια πατρίδα χωρίς πατριώτες, δολοπλόκους, μωρούς λαϊκιστές, απατεώνες, παραχαράκτες, λωποδύτες, παρά πατριώτες χωρίς (στην πραγματικότητα) πατρίδα...
...μια αριστερά χωρίς αριστερούς (συχνά οι χειρότεροι διευθυντάδες και γραφειοκράτες και..."ιδεολογικοί εκκαθαριστές"), παρά αριστερούς χωρίς αριστερά...
...μια αναρχία χωρίς αναρχικούς, παρά αναρχικούς χωρίς αναρχία, οι οποίοι, όπως και οι αριστεροί ουκ ολίγες φορές, ξεπέφτουν στην απόλυτη αδιαλλαξία, σε αγκυλώσεις μιας στείρας ταξικής λογικής. Οπότε για ποιο στόχο δημιουργίας μιας αταξικής κοινωνίας να μιλάμε; Κάτι που για την ύπαρξη και διατήρησή του απαιτεί τεράστια παιδεία και καντάρια ελευθερίας πνεύματος! Ή εγκλωβίζονται σε ένα αποπνιχτικό σκεπτικισμό, συστημικής λογικής, απέναντι σε νέες γνώσεις κι εξελίξεις σε προωθημένα επιστημονικά και πνευματικά πεδία, "αιρετικά" για τις απαίδευτες και λοβοτομημένες μάζες και σε εναλλακτικές πραγματικότητες. Ακόμα κι αν αυτές οι πραγματικότητες αποδεικνύονται κι επιστημονικά και πέρα κάθε αμφισβήτησης και χλευάζουν με την ύπαρξή τους διανοητικές στεγανοποιήσεις...
...μια ελευθερία χωρίς λογής ετικέτες, παρά μια ακόμη ετικέτα με "σφραγίδες" δήθεν ελευθερίας (πνεύματος, κινήσεων, έκφρασης)...
"Βαθιά νερά" όλα τα παραπάνω, όπου μέσα τους κινδυνεύει να πνιγεί ή ν'απομονωθεί κανείς"πλέοντας" στη δική του ροή, αλλά τι να κάνουμε; Κι άλλες "εκπτώσεις" γαμώτο; Τότε τι θα μας απομείνει πραγματικά στο τέλος, που όταν και αν τολμάμε να το κοιτάξουμε στον εσώτερό μας καθρέφτη, θα διαπιστώσουμε (με τρόμο αν μας έχει απομείνει η στοιχειώδης τσίπα και...ευφυία ) ότι δεν έχει καμιά σχέση πια με εμάς ή με αυτό που θέλαμε αρχικά να γίνουμε...
Δεν λέω!
"Σαφώς και υπάρχουν σοφοί οδηγοί, αλλά και οι πιο σοφοί απ'αυτούς είναι τυφλοί στο δικό σου μονοπάτι μέσα στο "λαγούμι". Και το σημαντικό είναι να διατηρήσει κανείς την ατομικότητα (ουδεμία σχέση με τον ατομικισμό, αλλά οι λογής καθεστωτικές κι αντικαθεστωτικές σέχτες μπερδεύουν "τελείως τυχαία" αυτές τις έννοιες!), την ακεραιότητα και τη φαντασία του και να τραβήξει το δρόμο του όποιος κι αν είναι αυτός..."
(ΤΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ στο εκπληκτικό "ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν").
Και τι υπέροχο που είναι αν στον παραπάνω δρόμο, έξω από το θανατηφόρο σφιχταγκάλιασμα κάθε λογής απονεκρωτικών -ισμών, συγκλίνουν πολλοί ασυμβίβαστοι και πεισματικά απερίφραχτοι "ταξιδευτές" και η μοναχική πορεία εξελιχτεί σε κοινή. Και οι οδοιπόροι γίνουνε συνοδοιπόροι! Που είναι κι έτοιμοι κάθε στιγμή να πληρώσουν το τίμημα της "επιλογής οδού" και να το υπερασπιστούν με καθάριο βλέμμα, απύθμενο σθένος και "αρυτίδωτα" επιχειρήματα-κόλαφο της πνευματικής υποδούλωσης και διανοητικής ασθένειας.
Και, σε τελική ανάλυση, μου αρέσει να έχω το μυαλό μου να αλητεύει στους αιθέρες κι όχι να κατεβάζω τους αιθέρες στο μυαλό μου, μετατρέποντάς τους σε "νέφος" διανοητικό ή "ομίχλη".
Και πληροφορώ τους πολιτικοπολτοποιημένους και "καμμένους" του "πολιτικά ορθώς σκέπτεσθαι" ακόμη κι απ'την ανάποδη, ότι τα παραπάνω περί αιθέρων ουδεμία σχέση έχουν με φουμαρόπνευστους ιπτάμενους Ολύμπιους σωτήρες για γήινους ναυαγούς ή με φαντασιώσεις χολυγουντιανού τύπου ή με "ματιές αφ'υψηλού" στους αποκάτω που κολυμπούν μέχρι τελικού πνιγμού στις ακαθαρσίες, για την ευδοκίμηση των οποίων φέρουν και οι ίδιοι όμως σημαντική ευθύνη...
Έχουν σχέση με ελευθερία, κι οτιδήποτε πραγματικό κι έξω από σκόπιμες φιλοσοφικές και πολιτικές διαστρεβλώσεις, μπορεί να υπονοεί αυτός ο όρος..!
Καταλαβαίνεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου