Η ανάγκη των μπαμπούλων για τη διατήρηση των αγάδων (σε βάρος των ραγιάδων)

του ανιχνευτή

Eμπιστεύσου τη λογική σου (που εύχομαι να λειτουργεί ακόμη ανεπηρέαστη από τη συλλογική παράνοια των καιρών). Αυτή σε βοηθά να προχωρείς τόσο σε απλές όσο και πιο σύνθετες συνδέσεις ανάμεσα ακόμα και σε φαινομενικά ασύνδετα φαινόμενα και γεγονότα. Δεν έχεις παρά να αφουγκράζεσαι το πνεύμα κάθε εποχής αποστασιοποιημένος από την προπαγάνδα και τους επαγγελματίες υπηρέτες της, από τα "μπάζα" της παραπληροφόρησης και τις "καθωσπρέπει" επίσημες ερμηνείες.
 Εμπιστεύσου την παρατηρητηκότητα, τις διαισθήσεις και τα ένστικτά σου. Αυτά δεν υπόκεινται σε ιδεολογήματα, κομματική στράτευση, εξηγήσεις βολικές για κάποιους αν και διάτρητες απ'όποια πλευρά κι αν τις επεξεργαστείς πιο προσεχτικά.

Ας δούμε ένα παράδειγμα σε όλες του τις πτυχές (κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα των καιρών μας μόνο συμπτωματική δεν είναι).

>Τα "ωμά" γεγονότα: Ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού ιστού, μισθοί Βουλγαρίας με τιμές προϊόντων και παροχής υπηρεσιών Ελβετίας, συρρίκνωση ή και κατάργηση φορέων και υπηρεσιών που μέχρι πρότινος λειτουργούσαν (έστω και στοιχειωδώς) με γνώμονα την πρόνοια υπέρ των πολιτών, πρόκληση επιδημικής ανεργίας που ακυρώνει κάθε ελπίδα μελλοντικών προοπτικών, βίαιη γενικά διάλυση κάθε ίχνους κοινωνικού συμβολαίου (και χωρίς καν να αιτιολογηθεί με σαφή και ατράνταχτα επιχειρήματα που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα δημιουργίας χρεών από συγκεκριμένους λόγους και της όποιας δυνατής οικονομικής ανάκαμψης και...επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού!).

Με δυο λέξεις: Τρόμος και απελπισία!

>Τα επακόλουθα και οι μεθοδεύσεις: για να μη μετουσιωθεί η οργή που προκαλεί η παραπάνω "ειδυλλιακή" πραγματικότητα σε-έστω-σπασμωδική αλλά απρόβλεπτης εξέλιξης κοινωνική έκρηξη (που δύναται να οδηγήσει ακόμα και σε μαζική κι οργανωμένη στη συνέχεια εξέγερση, η οποία  θα μπορούσε, υπό συνθήκες, και να θάψει οριστικά σάπιους θεσμούς και θεσμοθέτες, στήνοντας τα θεμέλια για τη διαμόρφωση διαφορετικών κοινωνικών πραγματικοτήτων), το σύστημα "των αγάδων" θα χρησιμοποιήσει κάθε είδους κατασταλτικό κι αποτρεπτικό μέσο.

 Δηλαδή: άγρια αστυνόμευση και απειλητικά γαβγίσματα και δαγκώματα εναντίον όποιων αμφισβητούν, αυτοοργανώνονται, αυτοδιαχειρίζονται τις ανάγκες τους δίχως κρατικούς και ιδιωτικούς μεσάζοντες, διαδηλώνουν, αγνοούν τα τρομολάγνα κελεύσματα υποταγής κι αποδοχής παρανοϊκών π.χ. χαρατσιών, αντιστέκονται δυναμικά στο ξεπούλημα "κοψοχρονιάς" των φυσικών και πλουτοπαραγωγικών πόρων του τόπου τους σε ανελέητους κερδοσκόπους και κεχαγιάδες, αντιδρούν στην εκμετάλλευση των συνανθρώπων τους, εκφράζουν ανοιχτά με το διάφανο παράδειγμά τους μια τελείως διαφορετική στάση και φιλοσοφία ζωής...

 Γιατί αυτοί θα τμωρηθούν παραδειγματικά: θα απειληθούν, θα διωχτούν και θα συλληφθούν, θα φορτωθούν γελοίες και ανυπόστατες κατηγορίες, θα κακοποιηθούν μέσα σε νόμιμες εστίες βασανισμού, θα διαπομπευθούν, θα προβληθούν ως πρότυπα ταραχοποιών και αποσταθεροποιητών της...έννομης τάξης και ασφάλειας και κοινωνικής ευρυθμίας. Άσχετα αν τα δυο πρώτα έχουν καταστρατηγηθεί απροκάλυπτα με επίσημες υπογραφές και τρισάθλια νομοθετήματα, ενώ το δεύτερο έχει μάλλον να κάνει με την ευρυθμία της τροπικής ζούγκλας όπου οι θηρευτές κατασπαράζουν τα άτυχα θηράματα (κι αν μας πουν ότι αυτός είναι ο νόμος της φύσης τότε ας τους θυμίσουμε ότι συχνά οι ρόλοι εναλάσσονται και τα θηράματα μπορεί να γίνουν θηρευτές!).

>Οι, δοκιμασμένες τόσες φορές στο παρελθόν που καταντούν ευπρόβλεπτες κι αναμενόμενες πια, μέθοδοι όταν τα πράγματα ζορίζουν (ή τείνουν να ζορίσουν για τη συστημική ελίτ) πολύ: Προβοκάτσιες! (ή και: "βοήθεια, ήρθαν οι αιμοσταγείς τρομοκράτες!"). Ακόμα κι αν αυτό στοιχίσει σε ανθρώπινες ζωές, το σύστημα έχει αποδείξει (με τα δολοφονικά και χωρίς νόημα κανένα πια μέτρα ή τη σιγή ασυρμάτου που τηρεί για το φοβερό θέμα των καλπαζουσών αυτοκτονιών) ότι δε δίνει δεκάρα γι'αυτό! Αμφιβάλλει δηλαδή κανείς; Αντίθετα χρειάζεται εικόνες αιμόφυρτων ανθρώπων για να προωθήσει τους σαδιστικούς του στόχους...Και μια πολυτιμότατη συνδρομή σ'αυτό αποτελεί ο ακόμα μεγαλύτερος ΦΟΒΟΣ όλων των πολιτών-θυμάτων. Που θα προστίθεται στη συσσωρευμένη σύγχυση, αποπροσανατολισμό, αγωνία και θα γιγαντώνει την ήδη ξέφρενη ανασφάλειά τους, μια "και όλα τα είχε η Μαριορή-κοινωνία, ο φερετζές της επίθεσης από τρομοκράτες ικανούς για κάθε φρίκη σε βάρος της τής έλειπε..."

 Και προσέξτε αυτό το απλό:

Μέσα από μια ψύχραιμη ανάγνωση των γεγονότων, η λογική λέει ότι σε αυτό το κομβικό σημείο για το μέλλον όλων (ραγιάδων και αγάδων), ολόκληρη η συνοχή του κοινωνικού ιστού έχει-σε πρωτοφανή βαθμό-διαταραχτεί αποδεδειγμένα (αμφιβάλλει κανείς και γι'αυτό;) από τη διαρκή διαλυτική δράση του ίδιου του συστήματος. Που λειτουργεί ως ο πλέον αμετανόητος και αδίστακτος τρομοκράτης σε βάρος των μαζών!
 Και αν οι αόρατοι επικίνδυνοι τρομοκράτες-μπαμπούλες (ας πούμε κάτι σαν την Αλ Κάιντα, που πιθανότατα σύμφωνα με σημαντικές ενδείξεις κρύβονται από πίσω της δυτικές μυστικές υπηρεσίες) επιτίθενται στους φιλήσυχους πολίτες και προκαλούν π.χ. εκρήξεις σε κτίρια και γενικά μεγάλους χώρους συγκέντρωσης του κόσμου, με μεγάλες υλικές ζημιές ή και με λίγα ή πολλά ανθρώπινα θύματα("τυφλά χτυπήματα"), ώστε να ρέει και το απαραίτητο χυμένο αίμα αθώων που θα ερεθίσει το συγκινησιακό των ήδη βασανισμένων πολιτών, τότε:
 οι "αγάδες" έχουν κάθε λόγο να εντείνουν τις "φιλότιμες" προσπάθειες για να προστατεύσουν τη-μίζερη και νοσηρή-ασφάλεια των ραγιάδων. Δηλαδή πιο ασφυχτική αστυνόμευση, συρρίκνωση ατομικών ελευθεριών, κηδεία και θάψιμο δικαιωμάτων, δαιμονοποιήσεις και κυνήγι μαγισσών προς όλες τις κατευθύνσεις...

Και σε τελική ανάλυση, αφού το ίδιο το σύστημα (ή, αν θέλετε, το συνάφι των αγάδων και των γιουσουφακίων τους) απειλεί με τις απροκάλυπτα εξοντωτικές μεθοδεύσεις του την σωματική και ψυχολογική υγεία έως και επιβίωση των πολιτών-υποτελών του, τότε αν στριμωχτεί πολύ θα χρησιμοποιήσει όλους τους άσους που πάντα κρατούσε stand by στο μανίκι. Διαθέτει και την εμπειρία και τα κέντρα και μέσα συλλογής κι αξιοποίησης πληροφοριών και τους πράκτορες "διπλών ρόλων" και τους μηχανισμούς διείσδυσης και διάβρωσης...

 Και τι πιο αποτελεσματικό από την παλιά καλή συνταγή: το φόβο μιας αόριστης (ή και ορισμένης, μ'ένα πιασάρικο τίτλο) κι αδίστακτης απειλής "σκοτεινών μπαμπούλων" που γρυλίζουν προς την ησυχία(που μερικές φορές θυμίζει ησυχία νεκροταφείου)-τάξη-ασφάλεια των ήδη αφαιμαγμένων ραγιάδων.