(ένα παιχνίδι του μυαλού)
Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε η συνομιλία μου με ένα φίλο,που όταν τον ρώτησα πως περνάει, τι κάνει... μου απάντησε ακριβώς αυτό: Ησυχία, τάξη κι ανασφάλεια!
Μόλις τελείωσε η συνομιλία, συνειδητοποίησα ότι η ειρωνική πλέον ατάκα (ησυχία, τάξη και ασφάλεια) είναι παραποιημένη, αφού η λέξη ανασφάλεια είναι η πιο ρεαλιστική της εκδοχή.
Και δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι η ησυχία και η τάξη είναι εύκολο να επιβληθούν και να διατηρηθούν με την ανασφάλεια.
Οι εκάστοτε εξουσιαστές κυριαρχούσαν και επιβάλλονταν ΠΑΝΤΑ με το φόβο.
Χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν την ωμή βία, σε πολέμους, δικτατορίες και φυσικά στις ''δημοκρατίες'' τους. Η ευφυέστερη ανακάλυψη τους όμως ήταν, είναι και θα είναι η προπαγάνδα.
Η διαδικασία κατά την οποία ο ανθρώπινος νους υποβάλλεται σε ιδέες και σκέψεις που του έχουν έξωθεν επιβληθεί,στην πορεία όμως τις ενστερνίζεται και τις κάνει ''δικές του'', πιστεύοντας πως είναι δικές του. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται τόσα χρόνια, ελέγχοντας τους ανθρώπους με ''τη θέλησή τους''. Το μυαλό, η συνείδηση, οι πεποιθήσεις μας, η ηθική μας έχουν γίνει παιχνίδι στα χέρια τους, μία εύπλαστη πλαστελίνη που την πλάθουν ανάλογα με τις συνθήκες και τις εποχές όπως τους συμφέρει.
Δεν είναι τυχαίο ότι από μικρή ηλικία τα παιδιά μαθαίνουν να υπακούν τους γονείς και τους δασκάλους τους και αποκτούν την αναγνώριση και αποδοχή τους μόνο αν είναι φρόνιμα και καλά. Επίσης αποθαρρύνονται απο το να ρωτούν ''γιατί;'', μία απλή ερώτηση που προκαλεί συνειρμούς και εξελίσσει τη σκέψη , αλλά προτρέπονται να αποστηθίζουν στείρα γνώση ειδικά μέσα στα πλαίσια του σχολείου. Οι δάσκαλοι-καθηγητές (που παρουσιάζονται ως αυθεντίες ορισμένες φορές ) απαιτούν ΗΣΥΧΙΑ και υπακοή (όχι δηλ. να κινητοποιήσουν το πηγαίο ενδιαφέρον για μάθηση) μέσα στην ΤΑΞΗ (λέξη που υπονοεί την αίθουσα διδασκαλίας) με το φόβητρο της βαθμολογίας (δημιουργία ανασφάλειας).
Αποτέλεσμα των ''φυτώριων'' της γνώσης είναι η παραγωγή (και εδώ μιλάμε πραγματικά για παραγωγή) μηχανικών ανθρώπων.
H τυφλή υπακοή στους γονείς- δασκάλους μετατρέπεται σε τυφλή υπακοή στον εργοδότη, αφεντικό διευθυντή, κυβέρνηση, νόμο, εξουσία.- Ποιoς τολμά να το αμφισβητήσει;
Όλοι οι τελευταίοι αποτελούν τις νέες αυθεντίες που μαζί με τα ΜΜΕ έρχονται να αντικαταστήσουν εκείνες της παιδικής μας ηλικίας ( μια ζωή υπό επιτήρηση!).
Οι περισσότεροι άνθρωποι μεγαλωμένοι σε αυτές τις συνθήκες απεμπολούν κάθε προσωπική τους ευθύνη , μεταφέροντάς την σε ένα αόριστο σύστημα, ή σε εκείνους που θεωρούνται έξυπνοι, μορφωμένοι, έμπειροι και επομένως ξέρουν τι κάνουν.
Αυτό αποτελεί μεγάλη απερισκεψία αν αναλογιστούμε ότι οι πράξεις , η συμπεριφορά, η εργασία
(και ο τρόπος που την εκτελεί κάποιος) του καθένα έχουν σοβαρό αντίκτυπο στις ζωές των άλλων, επομένως σε όλη την κοινωνία. Η κοινωνία μας είναι μία συνεχής συνδιαλλαγή μεταξύ ανθρώπων που ως αποτέλεσμα την επηρεάζει και τη συνδιαμορφώνει.
Οι κρατούντες γνωρίζοντας καλά όλα τα παραπάνω δημιουργούν μία συγμπλεγματική εξάρτηση μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, μία αίσθηση ότι χωρίς εντολέα ( εξουσιαστή) δεν μπορεί να υφίσταται ούτε ο ίδιος ως μονάδα, αλλά περαιτέρω δεν μπορεί να διατηρηθεί γενικότερα η τάξη και η ευρυθμία μέσα στην κοινωνία.
Ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας που οδηγεί αναπόφευκτα στη σκέψη ότι ''τίποτα δε μπορεί να αλλάξει''.
Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Είμαστε πολλοί και είμαστε δυνατοί ,αν όμως το καταλάβουμε και το συνειδητοποιήσουμε. Η μεγάλη αλλαγή ξεκινάει πάντα απο ''μέσα'' μας , η πιο δύσκολη και επίπονη αλλαγή είναι να κάνουμε την προσωπική μας υπέρβαση, να αλλάξουμε χρόνιες συνήθειες του Εαυτού μας.
Να διαλύσουμε παλιές νοοτροπίες, να έχουμε κριτική σκέψη, να ξεκινήσουμε να ρωτάμε ξανά γιατί, να επεξεργαζόμαστε τις πληροφορίες και να μην καταπίνουμε αμάσητο ότι μας πασάρουν. Να διαμορφώσουμε ενα διαφορετικό μέλλον , να δημιουργήσουμε μία άλλη προοπτική. Να νιώσουμε ασφάλεια κι εμπιστοσύνη με τους γύρω μας. Φυσικά δεν εννοώ σε καμία περίπτωση τη βολική ασφάλεια της ησυχίας και της τάξης τους. Εννοώ εκείνη την ασφάλεια που οι άνθρωποι θα επμιστεύονται τον εαυτό τους και τους άλλους, θα νιώθουν αγάπη, γαλήνη , χαρά και ικανοποίηση.
Μία ανθρώπινη κοινωνία που με τη δυναμική της θα κάνει τη διαφορά.
Μια μεγάλη αγκαλιά που μας χωράει ΟΛΟΥΣ.
Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε η συνομιλία μου με ένα φίλο,που όταν τον ρώτησα πως περνάει, τι κάνει... μου απάντησε ακριβώς αυτό: Ησυχία, τάξη κι ανασφάλεια!
Μόλις τελείωσε η συνομιλία, συνειδητοποίησα ότι η ειρωνική πλέον ατάκα (ησυχία, τάξη και ασφάλεια) είναι παραποιημένη, αφού η λέξη ανασφάλεια είναι η πιο ρεαλιστική της εκδοχή.
Και δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι η ησυχία και η τάξη είναι εύκολο να επιβληθούν και να διατηρηθούν με την ανασφάλεια.
Οι εκάστοτε εξουσιαστές κυριαρχούσαν και επιβάλλονταν ΠΑΝΤΑ με το φόβο.
Χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν την ωμή βία, σε πολέμους, δικτατορίες και φυσικά στις ''δημοκρατίες'' τους. Η ευφυέστερη ανακάλυψη τους όμως ήταν, είναι και θα είναι η προπαγάνδα.
Η διαδικασία κατά την οποία ο ανθρώπινος νους υποβάλλεται σε ιδέες και σκέψεις που του έχουν έξωθεν επιβληθεί,στην πορεία όμως τις ενστερνίζεται και τις κάνει ''δικές του'', πιστεύοντας πως είναι δικές του. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται τόσα χρόνια, ελέγχοντας τους ανθρώπους με ''τη θέλησή τους''. Το μυαλό, η συνείδηση, οι πεποιθήσεις μας, η ηθική μας έχουν γίνει παιχνίδι στα χέρια τους, μία εύπλαστη πλαστελίνη που την πλάθουν ανάλογα με τις συνθήκες και τις εποχές όπως τους συμφέρει.
Δεν είναι τυχαίο ότι από μικρή ηλικία τα παιδιά μαθαίνουν να υπακούν τους γονείς και τους δασκάλους τους και αποκτούν την αναγνώριση και αποδοχή τους μόνο αν είναι φρόνιμα και καλά. Επίσης αποθαρρύνονται απο το να ρωτούν ''γιατί;'', μία απλή ερώτηση που προκαλεί συνειρμούς και εξελίσσει τη σκέψη , αλλά προτρέπονται να αποστηθίζουν στείρα γνώση ειδικά μέσα στα πλαίσια του σχολείου. Οι δάσκαλοι-καθηγητές (που παρουσιάζονται ως αυθεντίες ορισμένες φορές ) απαιτούν ΗΣΥΧΙΑ και υπακοή (όχι δηλ. να κινητοποιήσουν το πηγαίο ενδιαφέρον για μάθηση) μέσα στην ΤΑΞΗ (λέξη που υπονοεί την αίθουσα διδασκαλίας) με το φόβητρο της βαθμολογίας (δημιουργία ανασφάλειας).
Αποτέλεσμα των ''φυτώριων'' της γνώσης είναι η παραγωγή (και εδώ μιλάμε πραγματικά για παραγωγή) μηχανικών ανθρώπων.
H τυφλή υπακοή στους γονείς- δασκάλους μετατρέπεται σε τυφλή υπακοή στον εργοδότη, αφεντικό διευθυντή, κυβέρνηση, νόμο, εξουσία.- Ποιoς τολμά να το αμφισβητήσει;
Όλοι οι τελευταίοι αποτελούν τις νέες αυθεντίες που μαζί με τα ΜΜΕ έρχονται να αντικαταστήσουν εκείνες της παιδικής μας ηλικίας ( μια ζωή υπό επιτήρηση!).
Οι περισσότεροι άνθρωποι μεγαλωμένοι σε αυτές τις συνθήκες απεμπολούν κάθε προσωπική τους ευθύνη , μεταφέροντάς την σε ένα αόριστο σύστημα, ή σε εκείνους που θεωρούνται έξυπνοι, μορφωμένοι, έμπειροι και επομένως ξέρουν τι κάνουν.
Αυτό αποτελεί μεγάλη απερισκεψία αν αναλογιστούμε ότι οι πράξεις , η συμπεριφορά, η εργασία
(και ο τρόπος που την εκτελεί κάποιος) του καθένα έχουν σοβαρό αντίκτυπο στις ζωές των άλλων, επομένως σε όλη την κοινωνία. Η κοινωνία μας είναι μία συνεχής συνδιαλλαγή μεταξύ ανθρώπων που ως αποτέλεσμα την επηρεάζει και τη συνδιαμορφώνει.
Οι κρατούντες γνωρίζοντας καλά όλα τα παραπάνω δημιουργούν μία συγμπλεγματική εξάρτηση μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, μία αίσθηση ότι χωρίς εντολέα ( εξουσιαστή) δεν μπορεί να υφίσταται ούτε ο ίδιος ως μονάδα, αλλά περαιτέρω δεν μπορεί να διατηρηθεί γενικότερα η τάξη και η ευρυθμία μέσα στην κοινωνία.
Ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας που οδηγεί αναπόφευκτα στη σκέψη ότι ''τίποτα δε μπορεί να αλλάξει''.
Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Είμαστε πολλοί και είμαστε δυνατοί ,αν όμως το καταλάβουμε και το συνειδητοποιήσουμε. Η μεγάλη αλλαγή ξεκινάει πάντα απο ''μέσα'' μας , η πιο δύσκολη και επίπονη αλλαγή είναι να κάνουμε την προσωπική μας υπέρβαση, να αλλάξουμε χρόνιες συνήθειες του Εαυτού μας.
Να διαλύσουμε παλιές νοοτροπίες, να έχουμε κριτική σκέψη, να ξεκινήσουμε να ρωτάμε ξανά γιατί, να επεξεργαζόμαστε τις πληροφορίες και να μην καταπίνουμε αμάσητο ότι μας πασάρουν. Να διαμορφώσουμε ενα διαφορετικό μέλλον , να δημιουργήσουμε μία άλλη προοπτική. Να νιώσουμε ασφάλεια κι εμπιστοσύνη με τους γύρω μας. Φυσικά δεν εννοώ σε καμία περίπτωση τη βολική ασφάλεια της ησυχίας και της τάξης τους. Εννοώ εκείνη την ασφάλεια που οι άνθρωποι θα επμιστεύονται τον εαυτό τους και τους άλλους, θα νιώθουν αγάπη, γαλήνη , χαρά και ικανοποίηση.
Μία ανθρώπινη κοινωνία που με τη δυναμική της θα κάνει τη διαφορά.
Μια μεγάλη αγκαλιά που μας χωράει ΟΛΟΥΣ.
νάμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου