Από τον έρωτα στην Αγάπη

Κάποιος γνωστός, που εκτιμούσα πολύ, μου είχε αναφέρει κάποτε - κρίνοντας προφανώς κι απ'την προσωπική του εμπειρία- πως πάρα πολλές φορές όταν ερωτευόμαστε κάποιον/α, ερωτευόμαστε αυτό που θα θέλαμε εμείς να είναι, σύμφωνα με τα ιδανικά που μας συγκινούν και τους πόθους που μας εμπνέουν κι όχι αυτό που είναι ο άλλος πραγματικά.
 Χμ! Δεν είχε και άδικο...

Όμως σε αυτή τη συλλογή εμπειριών που ονομάζουμε ζωή και η οποία ακολουθεί συχνότατα περίεργους δρόμους μέσα στους οποίους νομίζουμε ότι ξεβραστήκαμε τυχαία και πελαγοδρομούμε, εντούτοις, ΠΑΝΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ (ή το αντίθετο)  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Είτε λέγεται " άλλος άνθρωπος", είτε οπτική και τρόπος ζωής, αναλαμβάνοντας και το ανάλογο τίμημα. Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι και ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας, πάνω απ'όλα (εφόσον βέβαια έχουμε μια σαφή ιδέα για το ποιος είναι αυτός ο εαυτός μας), οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη σημασία και βαρύτητα των παρακάτω λόγων:

" Όλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν ακολουθούμε λάθος δρόμους, ξέρουμε βαθιά μέσα μας, κάθε στιγμή, ποιο είναι το σωστό". NICK CAVE
" Έχεις τη μπογιά, έχεις και τα πινέλα. Ζωγράφισε λοιπόν τον παράδεισο και μπες μέσα. Αν επιλέξεις την κόλαση, δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό σου".  ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

" Το τρομακτικό με τον έρωτα είναι ότι δεν σου ανήκει. Αλλά του ανήκεις ολοκληρωτικά!"

Δεν θυμάμαι πού το διάβασα ή άκουσα το τελευταίο, αλλά νιώθω την ανάγκη να φωνάξω (με όλη μου την πίστη στην ακεραιότητα και το σθένος που διακρίνει τους ευθυτενείς και ξεχωριστούς ανθρώπους που υπήρξαν ή υπάρχουν σε τούτο τον κόσμο) ότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ! Οι άνθρωποι δεν είναι ιδιοκτησία κανενός αφέντη, είτε κράτους, είτε κοτζαμπάση, είτε δουλέμπορα, είτε εραστή, είτε συζύγου, είτε γονέα, είτε φόβου, είτε εμμονής, είτε ιδεολογίας...

 Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να ερωτευτούν και να φάνε τα μούτρα τους, να κάνουν τα λάθη τους και να διδαχτούν απ'αυτά αν έχουν στοιχειώδη έστω ευφυία, να πέσουν κάτω για να μάθουν να σηκώνονται, να συνεχίζουν τις προσπάθειες και μετά την αποτυχία (αυτός είναι ο ορισμός του επιτυχημένου), να παρατηρούν τι συμβαίνει γύρω τους και μέσα στους ίδιους και να αποφεύγουν τις ταυτίσεις που τους παγιδεύουν σε εξωπραγματικά είδωλα τα οποία δεν έχουν σχέση με τον εσωτερικό τους κόσμο. Κι όλα αυτά χρειάζονται γιατί είναι απαραίτητα στην πορεία του ανθρώπου προς την εξέλιξή του κι όχι το αντίθετο. Η στασιμότητα και η οπισθοδρόμηση σημαίνουν ΘΑΝΑΤΟ πνευματικό (και φυσικό, πολλές φορές) κι ο έρωτας μπορεί, δυστυχώς, να συμβάλλει κι αυτός προς αυτή την κατεύθυνση.
Αντίθετα με την Αγάπη που αποτελεί την κινητήρια δύναμη των πραγμάτων, το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τους πραγματικούς ανθρώπους από τους ευπρόβλεπτους μηχανικούς σκλάβους λογής αφεντάδων. Η Αγάπη που δεν συμβιβάζεται με εκπτώσεις και υπολογισμούς και αποτελεί θανάσιμη απειλή για κάθε μισάνθρωπο σύστημα και τις στρατιές των υποταχτικών του (και κάποιος μπορεί να υπηρετεί το σύστημα είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, λόγω της διανοητικής και ψυχικής διάβρωσης που έχει υποστεί).

 Όλα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι οι άνθρωποι πρέπει να φοβούνται και να αποφεύγουν τον έρωτα, για να μην πέσουν (χα!) στις...δαγκάνες του συστήματος...ή για να μη πληγωθούν και πονέσουν. Ο πόνος είναι απαραίτητος στη ζωή του ανθρώπου γιατί είναι μάθηση και λύτρωση! Και χωρίς αυτόν η ζωή του, ίσως, δεν θα είχε κανένα νόημα! Άλλωστε πώς θα υπήρχε η ελπίδα αν δεν υπήρχε και η απελπισία, η χαρά αν δεν υπήρχε η λύπη και ο...πραγματικός έρωτας που ακόμα και όταν ξεθυμαίνει με το χρόνο διατηρεί άσβεστη τη γλυκιά και ζωογόνο θαλπωρή της αγάπης, αν δεν υπήρχαν και οι αποτυχημένες ερωτικές σχέσεις;

 Αρκεί να δέχεται κάποιος ότι αυτό που του συνέβη δεν προήλθε από κάποιους εξωτερικούς παράγοντες (σαν, ας πούμε, τη χείρα βοηθείας ή καταστροφής των Ολύμπιων εξωγήινων θεών που θα σώσουν την Ελλάδα και θα καταστρέψουν τους εχθρούς της!), αλλά ήταν προϊόν συγκεκριμένων δράσεων που έλκυσαν ανάλογες αντιδράσεις. Και του δίδαξαν κάποια πράγματα που οφείλει να λάβει σοβαρά αν θέλει να συνεχίσει τη ζωή του μακριά από τη μιζέρια, τη μετριότητα ή την...κατάθλιψη.



Κι επειδή δεν θέλω να κλείσω το άρθρο αυτό και το μάτι στους ερωτικά παθόντες με κλισέ που έχουν να κάνουν με ζουμερά καινούρια πορτοκάλια και πορτοκαλιές, θα το κάνω με το δικό μου ποιητικό-ας πούμε-τρόπο:

Από τον έρωτα στην Αγάπη

Πρέπει να πιαστείς απ’τις θηλιές του έρωτα

Να προβάλλεις το είδωλό σου σε παράταιρα πρόσωπα

Να σπαταληθείς σε αταίριαστα καμώματα

Να μπουχτίσεις απ’του εγωισμού τα μπουκώματα

Να συντριβείς από τα σκάγια της απελπισίας

Να γιάνεις τις πληγές με βάλσαμο σοφίας

Να μη μπερδεύεις ανθρώπους μ’επενδύσεις κι ομόλογα

Να διαλέγεις τα λόγια αντί για μισόλογα

Την ελευθερία  παντοτινά να τιμάς

Ακόμα κι αν σε οδηγεί σε μονοπάτια μοναξιάς

για να μετεμψυχωθείς σε βέλος Αγάπης!

του ανιχνευτή