Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια που ο πιτσιρικάς Αλέξης δολοφονήθηκε με τον πιο αναίτιο τρόπο από το οπλισμένο χέρι του "προστάτη των πολιτών". Ο οποίος εξέφραζε απόλυτα έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό "υπέρ των πολιτών"(και εξακολουθεί να εκφράζει μέσω της νοσηρής νοοτροπίας που διαπερνά οριζόντια και κάθετα την ελληνική αστυνομία και όχι μόνο).
Ποτέ δεν δόθηκε κάποια σαφή εξήγηση για εκείνη τη βραδιά στα Εξάρχεια. Ούτε από κρατικούς φορείς, ούτε από δημοσιογραφικούς, ούτε από ψυχιατρικούς. Και γιατί άλλωστε να δοθεί; Ούτε θα έφερνε πίσω το παιδί, ούτε βέβαια θα εμπόδιζε τους φλέγοντες χειμάρρους της οργής να πλημμυρίσουν τα αστικά κέντρα και κυρίως την Αθήνα. Αλλά έτσι κι αλλιώς ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΕΞΗΓΗΣΗ ΝΑ ΔΟΘΕΙ, ή, για να το θέσω πιο απλά: τέτοια κτηνώδη και παράλογα περιστατικά ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ μέσα στα κελιά των αστικών δημοκρατιών. Όπως συνέβη πριν 20 περίπου χρόνια, το 1985, με τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά, συνομήλικου του Γρηγορόπουλου, πάλι από το οπλισμένο χέρι αστυνομικού. Εποχή τότε της "σοσιαλιστικής αλλαγής" του επαγγελματία δημαγωγού Α.Παπανδρέου. Τότε που είχε ξεκινήσει η καταστροφή της βιομηχανικής και αγροτικής υποδομής της χώρας και να προετοιμάζεται μεθοδικά η σημερινή αηδιαστική πραγματικότητα...
Χτες, μεσημέρι Πέμπτης, έτυχε ν'ακούσω σε ραδιοφωνικό σταθμό της αντιπολίτευσης μια δημοσιογράφο να λέει ότι ευτυχώς που ο τότε αρμόδιος υπουργός Π.Παυλόπουλος χειρίστηκε, εκείνο το δεκέμβρη του 2008, το θέμα με μετριοπάθεια κι έτσι δε θρηνήσαμε θύματα.
Κι ένιωσα αμέσως μια περίεργα άγρια ανάγκη να αναρωτηθώ:
εντάξει μεν, αλλά, από την άλλη...και λοιπόν;
(Γιατί όταν η επανάσταση ζυμωθεί μέσα στο μυαλό και θεριέψει η φλόγα της μέσα στην καρδιά, μετατρεπόμενη σε μαζική λαϊκή Εξέγερση, δεν αποφεύγεται εύκολα, τουλάχιστο στις περισσότερες των περιπτώσεων βάσει ιστορικής νομοτέλειας, το χύσιμο αίματος! ΑΝΑΙΜΑΚΤΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ή ΣΠΑΝΙΖΟΥΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ, ΣΤΑ ΤΕΦΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Εκτός κι αν δε θεωρούν πραγματικά το Δεκέμβρη του '08 εξέγερση, αλλά ως ένα οργισμένο εκτονωτικό ξέσπασμα. Οπότε ας μη χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη λέξη για να βγάζουν λόγους. Όμως, ο Δεκέμβρης εκείνος, είτε το θέλουμε είτε όχι, αποτελούσε εξέγερση. Που, όσο κράτησε, λειτούργησε επί το πλείστον σπασμωδικά, και λόγω ειδικών συγκυριών. Και δεν έλαβαν χώρα εκείνες οι διεργασίες που θα την ατσάλωναν, δίνοντάς της σαφείς πολιτικούς στόχους και αδιαπραγμάτευτα κοινωνικά προτάγματα, θα την "αυγάτιζαν" και θα τη μετέτρεπαν σε θανάσιμη απειλή για τους κρατούντες- απογόνους ταγματασφαλιτών και δοσίλογων της Κατοχής. Οδηγώντας τελικά στην ολοκληρωτική ανατροπή, πράγμα όχι εύκολο βέβαια).
Ξαναλέω: και λοιπόν; Μήπως δεν έφτασαν από τότε, με μεθοδευμένη γεωμετρική πρόοδο, τα πράγματα ως το εφιαλτικά αποπνιχτικό σήμερα; Αν τότε είχαμε και άλλους νεκρούς στους δρόμους θα ήταν άραγε χειρότερα ή μπορεί να ήταν, τελικά, και καλύτερα τα πράγματα για τους ανθρώπους στο παρόν; Και μήπως δεν έχουμε πλέον γύρω στους 2.500 νεκρούς αυτόχειρες (με αυξητική διαρκώς τάση), που κοντεύουμε να το θεωρούμε ως "φυσική ροή" της μνημονιακής μέγγενης στο λαιμό της νεοελληνικής κοινωνίας; Που αργοπεθαίνει σταθερά και βασανιστικά, με γνώμονα την ευημερία κάποιων αριθμών στα μπλοκάκια τραπεζιτών, πολιτικών και οικονομολόγων.
Και η οποία κοινωνία, προσέξτε: ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ακόμα πάτο. Είναι σε ελεύθερη πτώση προς τα κει. Ένα νεοεποχίτικο πάτο που έχει στηθεί με ζήλο στον πυθμένα του βαρελιού (φιλοτεχνημένο με εξόφθαλμο παραλογισμό, απίστευτη ανισότητα, πρωτοφανή αναλγησία, επιτηδευμένη αδικία, τόνους ψεμάτων και παραπληροφόρησης) της παγκοσμιοποιημένης Εδέμ των ελεύθερων αγορών και παρασιτικών οργανισμών (=τράπεζες).
Κι όπως έλεγε και ο Γάλλος σκηνοθέτης Ματιέ Κάσοβιτς στην εξαιρετική ταινία του "Το Μίσος" :"σε μια κοινωνία που πέφτει, σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση!"
Και η πρόσκρουση αυτή δεν θα αφήσει τίποτα και κανέναν όρθιο, γιατί οι νεοφεουδάρχες έχουν πάρει τις αποφάσεις τους για τις τύχες των πληθυσμών-δουλοπάροικων, που δεν θα έχουν δικαίωμα ούτε στη ζωή, ούτε καν στο θάνατό τους όπως εκείνοι θέλουν.
Ίσως όλα αυτά τα είχαν οσμιστεί με το ένστικτό τους τα παιδιά που είχαν ξεχυθεί στους δρόμους το Δεκέμβρη του '08, υψώνοντας κάτι γροθιές τυλιγμένες με φωτιές...
Μόνο που όταν γίνεσαι πυρπολητής (σπασμωδικά ίσως στην αρχή, οπωσδήποτε όμως με στρατηγική στη συνέχεια) πρέπει συνάμα να είσαι και προετοιμασμένος να μετατραπείς και σε "οικοδόμο-δημιουργό". Που μέσα από τα αποκαϊδια του βρωμερού παρελθόντος θα είναι σε θέση να υψώσει τα πιο υγιή θεμέλια ενός καθάριου μελλοντικού παρόντος!
Εκεί όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω από κουρελόχαρτα που αγοράζουν μέχρι και ιδέες.
Εκεί όπου η ενσυναίσθηση θα αντικαταστήσει το φιλοτομαρισμό.
Εκεί όπου κάθε 3'' δεν θα πεθαίνει στον κόσμο κι ένα παιδί από πείνα, αρρώστιες, πολέμους. Και η γέννηση ενός παιδιού δε θα αποτελεί αιτία επιπλέον φορολόγησης(!!!) αλλά χαρά και ευθύνη για όλη την κοινωνία.
Εκεί όπου οι νόμοι, κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των λίγων, θα εξαλείφονται ως περιττοί για Ελεύθερους Ανθρώπους.
Κι εκεί όπου η αδικία, η εξαθλίωση, η επίδειξη δύναμης και η συσσώρευση ως κριτήριο ευζωίας και επιτυχίας θα αποτελούν θλιβερές μνήμες ενός αποτυχημένου κι ενάντιου στην Εξέλιξη κόσμου!
Κάτι μέσα μου (θέλω να)μου λέει πως τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους το 2008, αλλά και πάρα πολλοί που δεν βγήκαν τότε, θα τρομάξουν το 2013 μέχρι πανικού παράλυσης και αποδόμησης τους τσιφλικάδες και τα μαντρόσκυλά τους...
ανιχνευτής
Χτες, μεσημέρι Πέμπτης, έτυχε ν'ακούσω σε ραδιοφωνικό σταθμό της αντιπολίτευσης μια δημοσιογράφο να λέει ότι ευτυχώς που ο τότε αρμόδιος υπουργός Π.Παυλόπουλος χειρίστηκε, εκείνο το δεκέμβρη του 2008, το θέμα με μετριοπάθεια κι έτσι δε θρηνήσαμε θύματα.
Κι ένιωσα αμέσως μια περίεργα άγρια ανάγκη να αναρωτηθώ:
εντάξει μεν, αλλά, από την άλλη...και λοιπόν;
(Γιατί όταν η επανάσταση ζυμωθεί μέσα στο μυαλό και θεριέψει η φλόγα της μέσα στην καρδιά, μετατρεπόμενη σε μαζική λαϊκή Εξέγερση, δεν αποφεύγεται εύκολα, τουλάχιστο στις περισσότερες των περιπτώσεων βάσει ιστορικής νομοτέλειας, το χύσιμο αίματος! ΑΝΑΙΜΑΚΤΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ή ΣΠΑΝΙΖΟΥΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ, ΣΤΑ ΤΕΦΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Εκτός κι αν δε θεωρούν πραγματικά το Δεκέμβρη του '08 εξέγερση, αλλά ως ένα οργισμένο εκτονωτικό ξέσπασμα. Οπότε ας μη χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη λέξη για να βγάζουν λόγους. Όμως, ο Δεκέμβρης εκείνος, είτε το θέλουμε είτε όχι, αποτελούσε εξέγερση. Που, όσο κράτησε, λειτούργησε επί το πλείστον σπασμωδικά, και λόγω ειδικών συγκυριών. Και δεν έλαβαν χώρα εκείνες οι διεργασίες που θα την ατσάλωναν, δίνοντάς της σαφείς πολιτικούς στόχους και αδιαπραγμάτευτα κοινωνικά προτάγματα, θα την "αυγάτιζαν" και θα τη μετέτρεπαν σε θανάσιμη απειλή για τους κρατούντες- απογόνους ταγματασφαλιτών και δοσίλογων της Κατοχής. Οδηγώντας τελικά στην ολοκληρωτική ανατροπή, πράγμα όχι εύκολο βέβαια).
Ξαναλέω: και λοιπόν; Μήπως δεν έφτασαν από τότε, με μεθοδευμένη γεωμετρική πρόοδο, τα πράγματα ως το εφιαλτικά αποπνιχτικό σήμερα; Αν τότε είχαμε και άλλους νεκρούς στους δρόμους θα ήταν άραγε χειρότερα ή μπορεί να ήταν, τελικά, και καλύτερα τα πράγματα για τους ανθρώπους στο παρόν; Και μήπως δεν έχουμε πλέον γύρω στους 2.500 νεκρούς αυτόχειρες (με αυξητική διαρκώς τάση), που κοντεύουμε να το θεωρούμε ως "φυσική ροή" της μνημονιακής μέγγενης στο λαιμό της νεοελληνικής κοινωνίας; Που αργοπεθαίνει σταθερά και βασανιστικά, με γνώμονα την ευημερία κάποιων αριθμών στα μπλοκάκια τραπεζιτών, πολιτικών και οικονομολόγων.
Και η οποία κοινωνία, προσέξτε: ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ακόμα πάτο. Είναι σε ελεύθερη πτώση προς τα κει. Ένα νεοεποχίτικο πάτο που έχει στηθεί με ζήλο στον πυθμένα του βαρελιού (φιλοτεχνημένο με εξόφθαλμο παραλογισμό, απίστευτη ανισότητα, πρωτοφανή αναλγησία, επιτηδευμένη αδικία, τόνους ψεμάτων και παραπληροφόρησης) της παγκοσμιοποιημένης Εδέμ των ελεύθερων αγορών και παρασιτικών οργανισμών (=τράπεζες).
Κι όπως έλεγε και ο Γάλλος σκηνοθέτης Ματιέ Κάσοβιτς στην εξαιρετική ταινία του "Το Μίσος" :"σε μια κοινωνία που πέφτει, σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση!"
Και η πρόσκρουση αυτή δεν θα αφήσει τίποτα και κανέναν όρθιο, γιατί οι νεοφεουδάρχες έχουν πάρει τις αποφάσεις τους για τις τύχες των πληθυσμών-δουλοπάροικων, που δεν θα έχουν δικαίωμα ούτε στη ζωή, ούτε καν στο θάνατό τους όπως εκείνοι θέλουν.
Ίσως όλα αυτά τα είχαν οσμιστεί με το ένστικτό τους τα παιδιά που είχαν ξεχυθεί στους δρόμους το Δεκέμβρη του '08, υψώνοντας κάτι γροθιές τυλιγμένες με φωτιές...
Εκεί όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω από κουρελόχαρτα που αγοράζουν μέχρι και ιδέες.
Εκεί όπου η ενσυναίσθηση θα αντικαταστήσει το φιλοτομαρισμό.
Εκεί όπου κάθε 3'' δεν θα πεθαίνει στον κόσμο κι ένα παιδί από πείνα, αρρώστιες, πολέμους. Και η γέννηση ενός παιδιού δε θα αποτελεί αιτία επιπλέον φορολόγησης(!!!) αλλά χαρά και ευθύνη για όλη την κοινωνία.
Εκεί όπου οι νόμοι, κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των λίγων, θα εξαλείφονται ως περιττοί για Ελεύθερους Ανθρώπους.
Κι εκεί όπου η αδικία, η εξαθλίωση, η επίδειξη δύναμης και η συσσώρευση ως κριτήριο ευζωίας και επιτυχίας θα αποτελούν θλιβερές μνήμες ενός αποτυχημένου κι ενάντιου στην Εξέλιξη κόσμου!
Κάτι μέσα μου (θέλω να)μου λέει πως τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους το 2008, αλλά και πάρα πολλοί που δεν βγήκαν τότε, θα τρομάξουν το 2013 μέχρι πανικού παράλυσης και αποδόμησης τους τσιφλικάδες και τα μαντρόσκυλά τους...
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου