Τουριστικοί Φαινότυποι

Μιας και φέτος κυνηγάμε τους τουρίστες με το κυάλι, και μιας και σάς το έχω υποσχεθεί εδώ και καιρό, με αυτήν εδώ την ανάρτηση τελειώνω το αφιέρωμα στους Τουριστικούς Φαινότυπους.

Τώρα θα μού πείτε - και ίσως με το δίκιο σας, εδώ που φτάσαμε- "Τι μάς νοιάζουν μωρέ οι Φαινότυποι; Ας έρθουν επιτέλους οι τουρίστες φέτος, κι ας μην ξέρουμε γρι για τους φαινότυπούς τους". Ομολογώ πως δεν μπορώ να αντιτάξω τίποτα σ'αυτό. Επειδή όμως μού φαίνεται πως φέτος ..μόνοι μας θα το περάσουμε αυτό το ρημάδι το καλοκαίρι, καλό είναι να ξέρουμε πέντε πράγματα εκ των προτέρων για τους τουρίστες που ΘΑ μας έρθουν ..έστω του χρόνου. 

Σας φύλαξα για το τέλος έναν φαινότυπο που έχει παντελώς εξαφανισθεί από την τουριστική Ρόδο. Έτσι, για να μαθαίνουν οι νέοι, αλλά κυρίως για να αναπολούν οι παλιοί τι τουριστικές αγορές και πόσες τουριστικές ευκαιρίες χάθηκαν άνευ σπουδαίου λόγου και στην κυριολεξία μέσ'απ'τα χέρια μας.. 

Λοιπόν, Κυρίες και Κύριοι..

Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν..

Ο Ιαπωνικός Φαινότυπος 

Ο Λάκης Λαζόπουλος είχε έρθει δεύτερος, όταν ασχολιόταν με τον ..Ανώνυμο Γιαπωνέζο Τουρίστα - τύπου "Τι Είδε Ο Γιαπωνέζος". Εμείς οι Ροδίτες ξέραμε ήδη, και μάλιστα πολλά χρόνια πριν, τι έβλεπε (και βέβαια τι φωτογράφιζε μανιωδώς).

Η έλευση των Σαμουράι θυμάμαι μάς είχε βρει αμέριμνους, έναν κάποιον βροχερό χειμώνα στα μέσα της δεκαετίας του '80. Και ξαφνικά το νέο έσκασε και το κέντρο της πόλης της Ρόδου γέμισε με παρέες-παρέες χαμογελαστών, κοντών, και για την εποχή εκείνη εξαιρετικά προσεγμένα καλοντυμένων τουριστών. Μη φανταστείτε τίποτα το εκκεντρικό. Σπορ ντύσιμο, αλλά ..ατσαλάκωτο, φρεσκοσιδερωμένο, με χρώματα βαλμένα έτσι ώστε να περνούν σχεδόν ..απαρατήρητα. 

Θυμάμαι σαν παιδάκι, χάζευα τις φωτογραφικες τους μηχανές, αλλά κυρίως τις θήκες τους. Φερμουάρ από δω, τσέπες από κει, τι να σάς λεω. Κι αυτοί οι φακοί που αποκαλύπτονταν έτσι ξαφνικά. Ακόμα αισθάνομαι δέος μπροστά σε εκείνην την διαστημική τεχνολογία, που τη χειρίζονταν με τόση ευκολία, με τόση μαεστρία παναθεμά τους!

Εξαιρετικά αθόρυβοι έως εκνευριστικά ευγενείς, έδιναν μια γερή ανάσα στις χειμωνιάτικες επιταγές των ντόπιων εμπόρων. Πότες όμως δεν υπήρξαν ποτέ, αφού ως γνωστόν, τούς λείπει ένα ένζυμο και δεν αντέχουν το πολύ αλκοόλ. Τα εμπορικά μαγαζιά της Παλιάς Πόλης όμως, τα τιμούσαν δεόντως. 

Άλλο βασικό χαρακτηριστικό :  δεν έρχονταν ποτέ κατά μόνας. Δεν έρχονταν όμως ούτε και ως συνηθισμένο τουριστικό γκρουπ. Έρχονταν πάντα όλοι μαζί και δη ως.. Εταιρεία! Και το Έψιλον γραμμένο με Κεφαλαίο , αφού η έννοια της Εταιρείας στη Χώρα του Ανατέλοντος Ηλίου είναι κάτι το ιερό. Κάτι σαν τον Αυτοκράτορα Χιροχίτο. 

Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δεν αποκλείεται αυτός να ήταν ο λόγος που δεν θα έβλεπες ποτέ μα ποτέ έναν γιαπωνέζο τουρίστα π.χ. να ξεσαλώνει στα μπουζούκια ή μια γιαπωνέζα να τσιλιμπουρδίζει εδώ κι εκεί. Οι συνταξιδιώτες ήταν όλοι τους συνάδελφοι και το κλίμα προφανώς δεν θα σήκωνε πολλά πολλά.. Εξ ού και το "ασέξουαλ" του εν λόγω Φαινοτύπου.

Έλα όμως που δεν ήταν και τελείως έτσι!

Και θα σάς πω αμέσως τι εννοώ.

Όταν θεσπίστηκε ο πολιτικός γάμος στην Ελλάδα, οι μικρές κοινωνίες -όπως αυτή της Ρόδου- στάθηκαν ιδιαίτερα επιφυλακτικές σε τέτοιους άθεους νεωτερισμούς. Άμα δεν παντρευτείς με παπά και με κουμπάρο, με ρύζια, με χορό του Ησαΐα και με το ανεκδιήγητο "η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα- κλατς με το τακούνι", Γάμος δεν νοείτο.

Και όμως! 

Το Δημαρχείο της Ρόδου κάθε χειμώνα έκανε έναν ωραιότατο σεφτέ, με τα τέλη που πλήρωναν οι ..Γιαπωνέζοι που ήθελαν καλά και σώνει να.. παντρευτούν στη Ρόδο, και δη πολιτικά! Δεν ξέρω ποιός ευφυής τουριστικός πράκτορας σχεδόν.. επέβαλε στα νεαρά ζευγάρια της Ιαπωνίας να θέλουν την ευλογία του εκάστοτε Ροδίτη ..Ληξιάρχου(!!) για να αρχίσουν τη νέα τους ζωή. Θα ήθελα όμως, έστω και αργά, να τού δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια! 

 

Αμέτρητα γιαπωνέζικα σπιτικά άνοιξαν με αυτόν τον όλως ανορθόδοξο τρόπο και δη made in Rhodes. Κι έτσι, νά τα κουφέτα, οι φωτογραφίες και οι τότε πρωτόγονες ροδίτικες επαγγελματικές βιντεοκάμερες Και από το πουθενά, δημιουργήθηκε μια περίεργη σύνδεση του νησιού με αυτόν τον τόσο περίεργο Ιαπωνικό Φαινότυπο. Που σιγά σιγά όμως, άρχισε να αραιώνει τις εμφανίσεις του.. Δυστυχώς.. Κι ας είχαν μπει στον τουριστικό χορό δυναμικά, και μάλιστα σε μια εποχή που η πόλη και το νησί ολόκληρο ζούσε την χειμερία του νάρκη.

Δεν χρειάζεται να σάς το πω εγώ. Το ξέρετε ήδη : 

Οι Γιαπωνέζοι είναι πάνω απ' όλα ευγενείς. 

Δεν θα σού πουν ποτέ μια κακή κουβέντα κατάμουτρα. Δεν θα στραβομουτσουνιάσουν. Προπάντων, σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται να ..κοκκινίσουν απ' το κακό τους (εδώ έβαλε το χεράκι της και η φύση βέβαια). Έτσι, και το πούλμαν να έρθει μια ώρα αργότερα, και η μπριζόλα να είναι σόλα, και το κρασί να έχει γίνει ξύδι - ο γιαπωνέζος θα σε πληρώσει αδιαμαρτύρητα, θα σού χαμογελάσει γλυκά, θα σού υποκληθεί ευγενικά και όλα ωραία και καλά. 

Κι εσύ βέβαια θα νομίζεις ότι απλώς ..τους γέλασες.

Έλα όμως που δεν είναι έτσι!

Μια βδομάδα μετά την αναχώρησή τους, κατέφθαναν αμέτρητα φαξ απ' ευθείας από Ιαπωνία (τότε email δεν υπήρχαν). Και ήταν γεμάτα από παράπονα. Και μάλιστα σε λίστες! Αριθμημένα!
Και κάθε λίστα παραπόνων αφορούσε και διαφορετικούς τομείς! 

Ξεχωριστή λίστα για τα παράπονα για το φαγητό, άλλη για τη διαμονή, άλλη για τις εκδρομές, άλλη για τις τιμές, άλλη για τη συμπεριφορά... Και οι ροδίτες επιχειρηματίες του χώρου γούρλωναν τα μάτια τους, αφού ποτέ δεν θα φανταζόντουσαν ότι αυτοί οι τόσο ευγενικοί και καλόβολοι άνθρωποι θα αγανακτούσαν τόσο πολύ π.χ. από το αυγό που δεν ήταν αρκετά μελάτο μέχρι και τον τρόπο που ο σερβιτόρος τοποθέτησε άγαρμπα και θορυβοδώς τα μαχαιροπήρουνα αγγίζοντάς τους τον ώμο να κάνουν λίγο πιο πέρα... 

Όχι πως δεν υπήρχαν και παράπονα λογικά. Υπήρχαν και μάλιστα πολλά! 

Αλλά, εν πάση περιπτώσει, ο πελάτης συνήθως έχει δίκιο. Κι ακόμα να μην έχει δίκιο, την επόμενη χρονιά κοιτάς να λάβεις υπ'όψιν σου ότι έχεις να κάνεις με έναν Τουριστικό Φαινότυπο που στο κάτω κάτω δίνει ζωή και χρήμα στον νεκρό χειμώνα της Ρόδου, και δικαιούται να έχει μια-δυο παραξενιές στο κάτω κάτω της γραφής. Τίποτα εμείς! Γιαπωνέζοι-ξεΓιαπωνέζοι, Εμείς τον χειμώνα τουρισμό ΔΕΝ κάνουμε επειδή βαριόμαστε. Κι άμα τους αρέσει!  

Έτσι, με τσαμπουκά.

 σαν μού φαίνονται λίγο τσαντισμένοι εδώ

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη - 

Ε, τελικά οι γιαπωνέζοι αποφάσισαν ότι οι ευχές του Ροδίτη ληξιάρχου τούς ήταν πλέον παντελώς άχρηστες (στο κάτω κάτω, Σιντοϊστές είναι οι άνθρωποι..), υπάρχουν και άλλα νησιά στη Μεσόγειο, και όπως και να το κάνουμε, καλός-χρυσός ο Ιαπωνικός Φαινότυπος, απαιτεί όμως κι εκείνος να τον σέβεσαι λιγουλάκι παραπάνω..

Κι έτσι, πάει κι αυτόοοος ο Φαινότυποοοοος...

Ήλθε, Είδε, Νυμφεύθηκε, Υποκλήθηκε, και στην τελική.. Απήλθε.

Άπαξ δια παντός..

Για να το πω και στα παλιά Ροδίτικα..  

"'Έκοψε Ρόδα Μυρωμένα" 

.. κι από τότε- Ούτε εμείς τον ξανάδαμε, Ούτε κι αυτός μάς ξανάδεεε...

Κάθε χρόνο όλοι ανεξαιρέτως παραπονιούνται ότι ο τουρισμός δεν πάει καλά.

Ε λοιπόν, φέτος παιδιά, ο τουρισμός όντως δεν πάει ..καθόλου καλά.

Απ' ό,τι φαίνεται λοιπόν, επειδή αυτό το καλοκαίρι θα το περάσουμε λίγο έως πολύ..μόνοι μας, δεν θα έβλαπτε να σκεφτούμε λίγο πιο σοβαρά σε τι Τουριστικούς Φαινότυπους απευθυνόμαστε, τι πρέπει να κάνουμε και κυρίως τι ΔΕΝ πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε για να τους έχουμε εδώ. 

Και ποιός ξέρει, ας ελπίσουμε ότι του χρόνου θα βλέπουμε να ανοίγουν ξενοδοχεία κι όχι να κλείνουν. Να ανοίγουν εστιατόρια και μαγαζιά και όχι να κυνηγάνε μύγες. Να λέμε ότι όντως ζούμε σε έναν τουριστικό προορισμό που δεν θα μαραζώνει περισσότερο.. 

Άραγε, νοιαζόμαστε γι' αυτό;

Θα βάλουμε μυαλό;   

Αμφιβάλλω.