από τον ανιχνευτή
Οι αγκυλώσεις υπεισέρχονται στη ζωή μας από "κερκόπορτες" (που, πάρα πολλές φορές, άθελά μας ξεχνάμε ανοιχτές), "πόρτες" ή "χαραμάδες" που διογκώνονται και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μετατρέπονται σε "χάσματα" που καταπίνουν την υπόστασή μας και μας ξερνούν σαν απωθητικής υφής κιμά...
Πόρτες με προβλέψιμες πολιτικές, ελεγχόμενες πνευματικές, mainstream πολιτιστικές και κατηγοριοποιημένες κοινωνικές ετικέττες. Και κατακλύζουν τη σκέψη μας, αυτοαναπαράγονται σαν μολυσματικοί ιοί, μεταλάσσονται, τις πιο πολλές φορές, διαβρώνοντάς μας (εν τη απουσία της κριτικής παρέμβασής μας και του συνειδητού άγρυπνου ελέγχου μας), μετατρέποντάς μας σε κάτι διαφορετικό απ'αυτό που είμαστε, από τις αρχικές μας προθέσεις, απ'αυτό που θα μπορούσαμε να εξελιχθούμε μέσα από διάφορους δρόμους που τραβάμε στη ζωή, μέχρι ν'ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε πραγματικά σε σχέση με τον εαυτό μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Και, ίσως, από "περήφανοι λύκοι που θα μπορούσαν να ουρλιάζουν με αρχέγονη χαρά στα ελεύθερα πεδία", ξεπέφτουμε (κάτι που δυστυχώς αποτελεί τον κανόνα) σε πρόβατα διάφορων αποχρώσεων που επιτηρούν το ένα το άλλο, μέσα στο παγκοσμιοποιημένο μαντρί, ή και σε πιστά τσοπανόσκυλα των επιτήδειων τσελιγκάδων, που "δείχνουν τα δόντια τους" στα "ζαλισμένα κοπάδια"...
Θυμάμαι ένα περιστατικό από την εφηβεία μου:
Όταν ήμουν 14 ετών, στο γυμνάσιο (δεκαετία του'80), συνήθιζα να φοράω συχνά μια κονκάρδα με τη ροκ μπάντα που μου άρεσε.
Θα μου πει κάποιος, ίσως: έκανα διαφήμιση των μουσικών μου προτιμήσεων για να νιώσω κι εγώ "κάποιος;" Μα... ήμουν μόλις 14 χρονών!
Δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα ότι οι ταυτίσεις με λογής "είδωλα" δεν έχουν καμιά σχέση με τον εσωτερικό μας κόσμο (που μπορεί να αντλήσει έμπνευση από ερεθίσματα για να ακολουθήσει, όμως, τη δική του πορεία μετά) και δύνανται εύκολα να μας αποπροσανατολίσουν, κατηγοριοποιήσουν, στεγανοποιήσουν...
Μια μέρα λοιπόν, ήρθε προς εμένα ένα μεγαλύτερο παιδί του λυκείου, που ανήκε στην ΚΝΕ και είχε τη φήμη του "σκληρού πολιτικού καρυδιού" του σχολείου. Με κοίταξε υποτιμητικά και μου είπε με πολύ αυστηρό ύφος: "Γιατί ρε φοράς κονκάρδες-σύμβολα του Δυτικού ιμπεριαλισμού;" "Μα εγώ..." ψέλισα "...απλά μου αρέσει η μουσική του γκρουπ..." "Η κόκα κόλα σ'αρέσει;" με στρίμωξε! "Γιατί αν σ'αρέσει, φόρα και μια κονκάρδα της!"
Τώρα που το ξανασκέφτομαι: Το έθεσε έξυπνα ο μάγκας! Λέτε, αν το επεξεργαστεί κανείς, ίσως μέσα από υπόγειες και μη διαδρομές, η κόκα κόλα (και όλο το παγκοσμιοποιημένο "τοξικό" οικοδόμημα με τα "φλάμπουρά του") να συνδέεται και με τους Doors, Stones, Zeppelin, Clash, Nirvana, Pearl Jam, Dead Kennedys κι άλλους υπεράνω υποψίας..; Ίσως; (Ίσως ναι! σε πολλές περιπτώσεις όπου η μουσική πάει χέρι χέρι με το marketing και τα "πνευματικά δικαιώματα"-φόβητρα και φίμωτρα της ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών, με νομοσχέδια τύπου PIPA και ACTA)
Πάντως, ένιωσα τόσο ντροπιασμένος εκείνη τη μέρα, που δεν ξαναφόρεσα ποτέ την κονκάρδα αυτή και άλλες παρεμφερείς...Τι απέγινε ο "καθοδηγητής" μου; Θα το δούμε κι αυτό στο τέλος του άρθρου!
Όμως, αν και από τότε με προσέγγιζαν συχνά, δεν οργανώθηκα ποτέ στην ΚΝΕ! Ούτε σε κάποια άλλη "σέχτα" της κοινοβουλευτικής ή εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Μου έδιναν πάντα την εντύπωση ότι χιλιομασούν (μέχρι φθοράς της οδοντοστοιχίας), σαν κλώνοι μιας κεντρικής μήτρας, εκείνη την χιλιομασημένη αμφισβήτηση! Έτσι, για "να μυρίζει επαναστατικά η ανάσα τους", πράγμα που εντυπωσιάζει τα κοριτσάκια και τα αγοράκια, ανεξαρτήτου ηλικίας, που δεν έχουν γνώση, εμπειρία κι "επαναστατικό υπόβαθρο!" Κι από ουσιαστική Αντίδραση, άρα και από Αλλαγή στη συμπεριφόρά; "Άνθρακες ο θησαυρός!"
Εκτός αν ο ελεύθερος κόσμος που διακηρύττουν, εμπεριέχει κεντρικές επιτροπές που διαμορφώνουν τη σκέψη και την πράξη των ανθρώπων και θέτουν αυστηρά ελεγχόμενα όρια, δηλ. "φυλακές με επαναστατικό-ολοκληρωτικό περιτύλιγμα!"(για να προστατεύονται οι ιδέες της...επανάστασης, μάλλον). Που ενώ κάποτε μιλούσαν για κατάργηση των προκαταλήψεων, λαϊκές ελευθερίες και ειρήνευση, ξεπέφτουν μετά στην αδιαλλαξία, την εχθρικότητα, τις εκκαθαρίσεις...ή την ενσωμάτωση σε αυτό που αρχικά αντιστρατεύονταν (όπως στην περίπτωση του "πολέμιου των κονκάρδων", όπως θα δούμε στη συνέχεια).
Άλλωστε, εγώ, από μικρός πάθαινα αλλεργία και μόνο στην προοπτική "να παίρνω οποιαδήποτε γραμμή πλεύσης" από οποιοδήποτε "φωτισμένο ινστρούχτορα" και η όποια διαφοροποίησή μου να μεταφράζεται σε επίπληξη ή χλευασμό ή στη διαγραφή και αποπομπή από την οργανωμένη ιεραρχικά και γραφειοκρατικά "φωλιά" στην "ανοργάνωτη ζούγκλα" έξω ή την κατάληξη σε καμιά άλλη βολική "φωλίτσα", λόγω στερητικού συνδρόμου και απουσία προοπτικών αναρρίχησης σε ιεραρχίες!
Γιατί πάντα, από ένστικτο ίσως, γούσταρα να κυνηγώ την ελευθερία της εξερεύνησης του Αγνώστου, την ανακάλυψη και αποκρυπτογράφηση των κρυφών και φανερών νόμων που διέπουν τον Κόσμο και τις κοινωνίες, την μη επίσημη ερμηνεία της Ιστορίας, την ανάπτυξη πρωτοβουλιών που οδηγούν σε μη κατεστημένα και μη δημοφιλή (αλλά απαράμιλλης ομορφιάς και ζωντάνιας) μονοπάτια, την προσέγγιση με άλλους ταξιδιάρηδες συνοδοιπόρους. Με πλήρη αίσθηση της αδιαφορίας για οποιαδήποτε μορφή Εξουσίας και Αυθεντίας (συστημικής και μη) και οδηγό το απερίφραχτο κάλεσμα των Ανέμων, που σε στροβιλίζουν ως τα πέρατα του κόσμου ολάκερου (της πατρίδας μου, δηλαδή)
Α! ναι! Όσο για εκείνο τον στρατευμένο πιτσιρικά-πολέμιο των ιμπεριαλιστικών συμβόλων, έμαθα πολλά χρόνια μετά, ότι κατέκτησε ένα υψηλό πόστο σε πολυεθνική εταιρεία της...μουσικής βιομηχανίας!!(ή εμπορίου μουσικής). Και μετανάστευσε στην Αμερική και πρόκοψε το παιδί! Όχι κάνοντας το σκατό του παξιμάδι στις φάμπρικες ή τις κουζίνες των ρέστοραν, αλλά με την επαγγελματική "διαχείριση" του ταλέντου των μουσικών-ιδιοκτησία της εταιρείας που τον πληρώνει αδρά. Τόσο, ώστε να'χει και το δικό του κοτεράκι, όπως μου είχε πει όλο χαρά για τον φίλο του, ένας παλιός συμμαθητής του, που είχα δει τυχαία πριν λίγα χρόνια...
Καταλαβαίνω! Η επανάσταση είναι καλή, αλλά "...είναι πολλά τα λεφτά Άρη...(Βελουχιώτη)", σύμφωνα με τη διαχρονική ατάκα του Καλογήρου στον Κούρκουλο απ'την ταινία "Λόλα"...
Μπράβο λοιπόν στο παιδί, που τα κατάφερε μια χαρούλα! Εύχομαι μόνο να διατηρεί ακόμα τη θεσούλα του και να μη κατέληξε στην προλεταριακή ψάθα σαν τίποτε στελέχη του πρώην κολοσσού της Enron, λόγω κρίσης-γέννημα του νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού που κάποτε αυτός αντιμαχόταν...
Πόρτες με προβλέψιμες πολιτικές, ελεγχόμενες πνευματικές, mainstream πολιτιστικές και κατηγοριοποιημένες κοινωνικές ετικέττες. Και κατακλύζουν τη σκέψη μας, αυτοαναπαράγονται σαν μολυσματικοί ιοί, μεταλάσσονται, τις πιο πολλές φορές, διαβρώνοντάς μας (εν τη απουσία της κριτικής παρέμβασής μας και του συνειδητού άγρυπνου ελέγχου μας), μετατρέποντάς μας σε κάτι διαφορετικό απ'αυτό που είμαστε, από τις αρχικές μας προθέσεις, απ'αυτό που θα μπορούσαμε να εξελιχθούμε μέσα από διάφορους δρόμους που τραβάμε στη ζωή, μέχρι ν'ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε πραγματικά σε σχέση με τον εαυτό μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Και, ίσως, από "περήφανοι λύκοι που θα μπορούσαν να ουρλιάζουν με αρχέγονη χαρά στα ελεύθερα πεδία", ξεπέφτουμε (κάτι που δυστυχώς αποτελεί τον κανόνα) σε πρόβατα διάφορων αποχρώσεων που επιτηρούν το ένα το άλλο, μέσα στο παγκοσμιοποιημένο μαντρί, ή και σε πιστά τσοπανόσκυλα των επιτήδειων τσελιγκάδων, που "δείχνουν τα δόντια τους" στα "ζαλισμένα κοπάδια"...
Θυμάμαι ένα περιστατικό από την εφηβεία μου:
Όταν ήμουν 14 ετών, στο γυμνάσιο (δεκαετία του'80), συνήθιζα να φοράω συχνά μια κονκάρδα με τη ροκ μπάντα που μου άρεσε.
Θα μου πει κάποιος, ίσως: έκανα διαφήμιση των μουσικών μου προτιμήσεων για να νιώσω κι εγώ "κάποιος;" Μα... ήμουν μόλις 14 χρονών!
Δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα ότι οι ταυτίσεις με λογής "είδωλα" δεν έχουν καμιά σχέση με τον εσωτερικό μας κόσμο (που μπορεί να αντλήσει έμπνευση από ερεθίσματα για να ακολουθήσει, όμως, τη δική του πορεία μετά) και δύνανται εύκολα να μας αποπροσανατολίσουν, κατηγοριοποιήσουν, στεγανοποιήσουν...
Μια μέρα λοιπόν, ήρθε προς εμένα ένα μεγαλύτερο παιδί του λυκείου, που ανήκε στην ΚΝΕ και είχε τη φήμη του "σκληρού πολιτικού καρυδιού" του σχολείου. Με κοίταξε υποτιμητικά και μου είπε με πολύ αυστηρό ύφος: "Γιατί ρε φοράς κονκάρδες-σύμβολα του Δυτικού ιμπεριαλισμού;" "Μα εγώ..." ψέλισα "...απλά μου αρέσει η μουσική του γκρουπ..." "Η κόκα κόλα σ'αρέσει;" με στρίμωξε! "Γιατί αν σ'αρέσει, φόρα και μια κονκάρδα της!"
Τώρα που το ξανασκέφτομαι: Το έθεσε έξυπνα ο μάγκας! Λέτε, αν το επεξεργαστεί κανείς, ίσως μέσα από υπόγειες και μη διαδρομές, η κόκα κόλα (και όλο το παγκοσμιοποιημένο "τοξικό" οικοδόμημα με τα "φλάμπουρά του") να συνδέεται και με τους Doors, Stones, Zeppelin, Clash, Nirvana, Pearl Jam, Dead Kennedys κι άλλους υπεράνω υποψίας..; Ίσως; (Ίσως ναι! σε πολλές περιπτώσεις όπου η μουσική πάει χέρι χέρι με το marketing και τα "πνευματικά δικαιώματα"-φόβητρα και φίμωτρα της ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών, με νομοσχέδια τύπου PIPA και ACTA)
Πάντως, ένιωσα τόσο ντροπιασμένος εκείνη τη μέρα, που δεν ξαναφόρεσα ποτέ την κονκάρδα αυτή και άλλες παρεμφερείς...Τι απέγινε ο "καθοδηγητής" μου; Θα το δούμε κι αυτό στο τέλος του άρθρου!
Όμως, αν και από τότε με προσέγγιζαν συχνά, δεν οργανώθηκα ποτέ στην ΚΝΕ! Ούτε σε κάποια άλλη "σέχτα" της κοινοβουλευτικής ή εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Μου έδιναν πάντα την εντύπωση ότι χιλιομασούν (μέχρι φθοράς της οδοντοστοιχίας), σαν κλώνοι μιας κεντρικής μήτρας, εκείνη την χιλιομασημένη αμφισβήτηση! Έτσι, για "να μυρίζει επαναστατικά η ανάσα τους", πράγμα που εντυπωσιάζει τα κοριτσάκια και τα αγοράκια, ανεξαρτήτου ηλικίας, που δεν έχουν γνώση, εμπειρία κι "επαναστατικό υπόβαθρο!" Κι από ουσιαστική Αντίδραση, άρα και από Αλλαγή στη συμπεριφόρά; "Άνθρακες ο θησαυρός!"
Εκτός αν ο ελεύθερος κόσμος που διακηρύττουν, εμπεριέχει κεντρικές επιτροπές που διαμορφώνουν τη σκέψη και την πράξη των ανθρώπων και θέτουν αυστηρά ελεγχόμενα όρια, δηλ. "φυλακές με επαναστατικό-ολοκληρωτικό περιτύλιγμα!"(για να προστατεύονται οι ιδέες της...επανάστασης, μάλλον). Που ενώ κάποτε μιλούσαν για κατάργηση των προκαταλήψεων, λαϊκές ελευθερίες και ειρήνευση, ξεπέφτουν μετά στην αδιαλλαξία, την εχθρικότητα, τις εκκαθαρίσεις...ή την ενσωμάτωση σε αυτό που αρχικά αντιστρατεύονταν (όπως στην περίπτωση του "πολέμιου των κονκάρδων", όπως θα δούμε στη συνέχεια).
Γιατί πάντα, από ένστικτο ίσως, γούσταρα να κυνηγώ την ελευθερία της εξερεύνησης του Αγνώστου, την ανακάλυψη και αποκρυπτογράφηση των κρυφών και φανερών νόμων που διέπουν τον Κόσμο και τις κοινωνίες, την μη επίσημη ερμηνεία της Ιστορίας, την ανάπτυξη πρωτοβουλιών που οδηγούν σε μη κατεστημένα και μη δημοφιλή (αλλά απαράμιλλης ομορφιάς και ζωντάνιας) μονοπάτια, την προσέγγιση με άλλους ταξιδιάρηδες συνοδοιπόρους. Με πλήρη αίσθηση της αδιαφορίας για οποιαδήποτε μορφή Εξουσίας και Αυθεντίας (συστημικής και μη) και οδηγό το απερίφραχτο κάλεσμα των Ανέμων, που σε στροβιλίζουν ως τα πέρατα του κόσμου ολάκερου (της πατρίδας μου, δηλαδή)
Α! ναι! Όσο για εκείνο τον στρατευμένο πιτσιρικά-πολέμιο των ιμπεριαλιστικών συμβόλων, έμαθα πολλά χρόνια μετά, ότι κατέκτησε ένα υψηλό πόστο σε πολυεθνική εταιρεία της...μουσικής βιομηχανίας!!(ή εμπορίου μουσικής). Και μετανάστευσε στην Αμερική και πρόκοψε το παιδί! Όχι κάνοντας το σκατό του παξιμάδι στις φάμπρικες ή τις κουζίνες των ρέστοραν, αλλά με την επαγγελματική "διαχείριση" του ταλέντου των μουσικών-ιδιοκτησία της εταιρείας που τον πληρώνει αδρά. Τόσο, ώστε να'χει και το δικό του κοτεράκι, όπως μου είχε πει όλο χαρά για τον φίλο του, ένας παλιός συμμαθητής του, που είχα δει τυχαία πριν λίγα χρόνια...
Καταλαβαίνω! Η επανάσταση είναι καλή, αλλά "...είναι πολλά τα λεφτά Άρη...(Βελουχιώτη)", σύμφωνα με τη διαχρονική ατάκα του Καλογήρου στον Κούρκουλο απ'την ταινία "Λόλα"...
Μπράβο λοιπόν στο παιδί, που τα κατάφερε μια χαρούλα! Εύχομαι μόνο να διατηρεί ακόμα τη θεσούλα του και να μη κατέληξε στην προλεταριακή ψάθα σαν τίποτε στελέχη του πρώην κολοσσού της Enron, λόγω κρίσης-γέννημα του νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού που κάποτε αυτός αντιμαχόταν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου