Μηχανισμός Ελέγχου

 

Μηχανισμός Ελέγχου

Μιχαέλα Ρώτα, Αύγουστος 2024

Τι ορίζεται ως «φυσικό»;

Πώς μπορούμε να εντοπίσουμε τα στοιχεία που είναι εγγενή και να τα ξεχωρίσουμε από αυτά που είναι σκοπίμως εμφυτευμένα στο υποσυνείδητό μας;
Με ποιον ή ποιους τρόπους ελέγχεται και χειραγωγείται η ανταπόκρισή μας στο περιβάλλον;
Αποτελούν οι σκέψεις μας αποτέλεσμα μιας επαγωγικής συνειδητής διαδικασίας, ή μήπως είναι εμφυτευμένες πεποιθήσεις που οδηγούν σε σκόπιμες αντιδράσεις;

1. ANΕΠΑΡΚΕΙΑ 2. ΕΝΟΧΗ. 3. ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

1. ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

Μία από τις βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται το σύστημα ελέγχου που έχει επιβληθεί στον πλανήτη μας είναι η Αρχή της Ανεπάρκειας.

Έχουμε καταφέρει να φτάσουμε στο σημείο να μην γνωρίζουμε τι είναι αληθινό και τι όχι, τι είναι φυσικό και τι όχι, τι είναι υπαρκτό και τι όχι. Χρειάζεται να σταθούμε για λίγο σιωπηλοί και να παρατηρήσουμε την πραγματική πηγή πληροφοριών: τη φύση.

Είναι η ανεπάρκεια μέρος της εκδήλωσης της ύπαρξης;

Θα έλεγε κανείς πως ναι, ενδέχεται να σημειωθεί ανεπάρκεια κατά περιόδους, σε σχέση με το κλίμα, την γεωμορφολογία, την εποχή και τα φυσικά φαινόμενα. Ωστόσο η ανεπάρκεια δεν είναι ένα μόνιμο φαινόμενο της φύσης. Η φύση δεν στερεί ούτε στέρησε ποτέ σε κάποιο δημιούργημά της την δυνατότητά του να επιβιώσει.

Πώς γίνεται ο άνθρωπος να στερείται αυτής της δυνατότητας;

Η επιβίωση μέσα στο υποσυνείδητο των όντων μεταφράζεται σε δύναμη. Και είναι αυτονόητο, διότι το ον που επιθυμεί να επιβιώσει καλείται να αναπτύξει δεξιότητες είτε σωματικές είτε πνευματικές ώστε να αντεπεξέλθει σε ενδεχόμενες συγκρούσεις. Οπότε, ναι, η επιβίωση είναι δύναμη. Είναι η δύναμη της εξέλιξής μας. Πιστοποιεί πως είμαστε ισχυροί.
Ποιο είναι λοιπόν το αποτέλεσμα της διάχυτης και μακροχρόνιας επιβολής ανεπάρκειας;
Μέσα από το εξαιρετικά (για τους ελεγκτές του) εμπνευσμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα –το οποίο ανήκει σε και ελέγχεται από μια πολύ μικρή ομάδα όντων– εκπαιδεύεσαι να βιώνεις μια διαρκή και άνιση μάχη με την επάρκεια. Εδώ και πολλές γενιές καταχωρείται στο DNA σου η αδυναμία σου να είσαι επαρκής, να έχεις επαρκή εισοδήματα, να ικανοποιείς επαρκώς τις υποχρεώσεις σου· να έχεις επαρκή χρόνο, να διαθέτεις επαρκή ενέργεια για αυτά που αγαπάς, να στοχεύεις επαρκώς τις επιθυμίες σου. Μετά από τόσες γενιές ανεπάρκειας, έχεις ήδη ασυνείδητα αναπτύξει την βεβαιότητα πως η ανεπάρκεια είναι σύμφυτη με την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Και μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις είναι δικό σου το φταίξιμο για αυτή την ανεπάρκειά σου.
Αλλά αυτό θα το δούμε σε επόμενο κείμενο.

Ως αποτέλεσμα, η αδυναμία σου, που πηγάζει από την ψυχολογία της ανεπάρκειας, σε καθιστά εύκολα χειριζόμενο υποκείμενο για αυτόν ή αυτούς που ασκούν τη βία της ανεπάρκειας. Εκπαιδεύτηκες και με τη σειρά σου εκπαιδεύεις πως η ζωή είναι άδικη και για να βιώσεις επάρκεια θα πρέπει να μιμηθείς το πρωτεύον είδος, αυτό που δείχνει να βιώνει επάρκεια διαρκώς.

Ποιο παράδειγμα σου δίνει το πρωτεύον είδος;
Και, είναι το παράδειγμα αυτό σκοπίμως προβαλλόμενο;

Ακολουθώντας την συνταγή της αδιαφορίας προς τον συνάνθρωπο, τη φύση, το περιβάλλον, βάζοντας στόχο την ατομική σου ικανοποίηση και ανάδειξη με κάθε κόστος, ελπίζεις πως θα φτάσεις στην Γη της Επάρκειας.

Όπου «επάρκεια» = χρήμα.

2. ΕΝΟΧΗ

Μία ακόμη βασική αρχή στην οποία στηρίζεται το σύστημα ελέγχου του πλανήτη μας είναι η Αρχή της Ενοχής.

Καλλιεργημένη στα τεράστια λιβάδια των «θρησκειών», όπου οι αυτοαποκαλούμενοι «χειροτονημένοι» εκπρόσωποι του Θείου έχουν λόγο στο ποιοι είμαστε και με ποιον τρόπο είμαστε, η ενοχή στρώνει τα θεμέλια πάνω στα οποία θα στυλωθεί το κατασκεύασμα της υποτέλειας. Ο υποτελής χαρακτηρίζεται από στέρηση ελευθερίας, η οποία μέσα από την ενοχή κρατά το υποκείμενο σε μια κατάσταση εξάρτησης.

Κάθε πράξη έχει συνέπεια, αυτό είναι δεδομένο. Την ευθύνη αυτής της συνέπειας οφείλουμε ως ανθρώπινα όντα να φέρουμε με πλήρη επίγνωση. Ένας ελεύθερος άνθρωπος αξιολογεί, κρίνει και αποφασίζει για τον εαυτό του ποιες πράξεις του και με ποιον τρόπο έβλαψαν, και στην συνέχεια αναλαμβάνει την ευθύνη να διορθώσει. Να διορθώσει τις συνέπειες, εφόσον αυτό είναι εφικτό, αλλά κυρίως να διορθώσει τον μηχανισμό μέσα του που προκάλεσε τη βλάβη. Η όλη διαδικασία απαιτεί προσήλωση και ως εκ τούτου ζωτική ενέργεια, την απώλεια της οποίας επιτρέπουμε ασυνείδητα εγκαταλείποντας τους εαυτούς μας στα πλοκάμια της ενοχής.

Είμαστε συνειδητά όντα;
Φέρουμε ευθύνη για τις πράξεις μας;
Αν φέρουμε ευθύνη, τότε γιατί αναμένουμε τιμωρία από μια συνθήκη ή μια οντότητα έξω από εμάς;

Σκόπιμα καλλιεργημένος ο αποπροσανατολισμός από την αληθινή εσωτερική αναζήτηση, εξαπλώνεται ραγδαία με καύσιμο την συχνά ασυνείδητη ενοχή. Ο ένοχος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της ύπαρξής του, γιατί αν το έκανε η ενοχή θα έφτανε στο τέλος της.
Οπότε, έχουμε μία μάζα ασυνείδητων ανεύθυνων ενόχων που στην πρώτη ευκαιρία θα πετάξουν την αβάσταχτη βαρύτητα της ενοχής τους στον πρώτο τυχόντα.

3. ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Πώς λειτουργεί το σύμπαν;
Με ποιον τρόπο εκδηλώνονται τα κοσμικά γεγονότα;
Πώς δημιουργείται κάτι που προηγουμένως φαίνεται να μην υπάρχει, και τι είναι αυτό που πυροδοτεί τη δημιουργία του;

Εννέα στους δέκα ανθρώπους θα προσπεράσουν αυτά τα ερωτήματα, τοποθετώντας τα στα ψηλά ράφια της επιστήμης, της φιλοσοφίας ή ακόμη και της μεταφυσικής. Θα δηλώσουν πως προτιμούν να ζουν τη ζωή τους ασχολούμενοι με απλά, καθημερινά πράγματα και να αφήνουν όλα αυτά τα δύσκολα και τα ανεξήγητα στους «ειδικούς».

Ζουν όμως τη ζωή τους;
Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί όχι έναν στους δέκα, αλλά τους πάντες και πάντα, δεδομένου ότι όλα τα προβλήματα στο Εδώ και Τώρα –τα απλά, καθημερινά πράγματα– δημιουργούνται στα ψηλά ράφια της επιστήμης, της φιλοσοφίας και της μεταφυσικής.

Η Αρχή της Εμφύτευσης της Εκδήλωσης λειτουργεί κρυφά και απόλυτα χειριστικά. Κάποια στιγμή ίσως αναγκαστούμε να θεωρήσουμε ως ένα πιθανό δεδομένο ότι ο κόσμος γύρω μας δεν υπάρχει πριν τον δημιουργήσουμε εμείς. Θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας το ενδεχόμενο τα γεγονότα της ζωής μας να παίρνουν μορφή σε συνάρτηση με τον τρόπο που εμείς υπάρχουμε, οι άνθρωποι στη ζωή μας να εμφανίζονται ανάλογα με τον τρόπο που εμείς υπάρχουμε, η εξέλιξη του εαυτού μας να εξαρτάται αποκλειστικά σχεδόν από τον τρόπο που εμείς υπάρχουμε.

Τώρα, αν αυτό το δεδομένο το πολλαπλασιάσουμε σε συλλογικό επίπεδο, καταλήγουμε σε ένα πιθανό συμπέρασμα οι μάζες να δημιουργούν αυτό που ορίζουν ως «αντικειμενική πραγματικότητα».
Το δημιουργούν συνειδητά;
Και βέβαια όχι, δεδομένου ότι οι εννέα στους δέκα αποφεύγουν ακόμη και να σκεφτούν πως υπάρχουν τέτοιες σκέψεις και ερωτήματα σαν αυτά που προαναφέραμε.

Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικό όπλο σε έναν πόλεμο από αυτό που διαλύει τον εχθρό χωρίς σύγκρουση. Πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Πολύ απλά, μετατρέποντας τον ίδιο τον εχθρό σε όπλο εναντίον του εαυτού του.
Πώς επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο;
Με την εμφύτευση του σπόρου της εντροπίας, της καταστροφής, της κακίας, της μοχθηρίας, της αποτυχίας, της ασχήμιας, του φόβου, της απειλής. Έχουν περάσει τόσες γενιές από τότε που μας εμφύσησαν πως (το ανθρώπινο είδος) είμαστε αμαρτωλοί, πως βαθιά μέσα στην ουσία μας φέρουμε την καταστροφή και τον πόλεμο και πως η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Πώς γνωρίζουμε αν όλα αυτά είναι αλήθεια;

Αρκεί να φέρω τον σπόρο της καταστροφής μου, και σε ένα δύσκολο περιβάλλον αυτός αμέσως θα βρει πρόσφορο έδαφος και θα αναπτυχθεί. Πώς θα αναπτυχθεί; Με το να προβάλλω διαρκώς, τόσο μέσα μου όσο και έξω μου, ένα σωρό δυσάρεστα δεδομένα, εμπόδια, ασθένειες, θανάτους, καταστροφές και σενάρια υποβάθμισης της ομορφιάς και της ζωής.
Αν μελετήσει κανείς αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα, όλα αυτά τα σενάρια προβάλλονται συνεχώς και αδιαλείπτως από τις «έξυπνες» συσκευές που έχουν εισβάλει σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Το μόνο έξυπνο, βεβαίως, επάνω τους είναι η σύλληψη της ιδέας της κατάληψης του θαυμαστού νοητικού μας από ξένες επιβουλές με στρατηγικά σχέδια κατά της ευζωίας μας.

Πώς γνωρίζω τι είναι δικό μου και τι ξένο από όλα όσα «τρέχουν» μέσα στο κεφάλι μου;
Δεν το γνωρίζω. Μπορώ όμως να λαμβάνω υπόψη μου το ενδεχόμενο πολλά από αυτά να μην είναι δικά μου. Ένας θαυμάσιος τρόπος να ξεχωρίσω τα δικά μου από τα εισερχόμενα είναι να σκεφτώ αν οι ιδέες και οι νοητικές προβολές μου εξυπηρετούν τον κόσμο που επιθυμώ ή τον κόσμο που απεύχομαι.

Ας μην ξεχνάμε πως ο εγκέφαλος είναι ένα θαυμάσιο εργαλείο που λειτουργεί ταυτόχρονα ως πομπός και ως δέκτης. Καμία από αυτές τις δύο λειτουργίες του δεν έχουμε εξασκήσει, έχοντας μάλιστα πλήρη άγνοια για τις δυνατότητές του.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ως επίλογο θα ήθελα να τονίσω πως στην φαινομενικά άνιση αυτή μάχη που διεξάγεται παντού στον πλανήτη δεν είμαστε τόσο ανίσχυροι όσο θέλουν να μας προβάλουν. Εμείς είμαστε τα εργαλεία εκδήλωσης της ασχήμιας, του πολέμου, της αδικίας, της επιθετικότητας, της καταστροφής. Και πραγματικά, το μόνο που έχουμε να χάσουμε στην προσπάθεια να αλλάξουμε τις παλιές μας πεποιθήσεις, είναι ακριβώς αυτό: οι παλιές μας πεποιθήσεις.

Το δανειστήκαμε από ΕΔΩ