Απαντήσεις σε έναν φίλο: Μην κάνεις ούτε έρωτα ούτε πόλεμο...Κάνε το σωστό!

Με ρώτησες αν φοβάμαι τον πόλεμο που μοιάζει όλο και πιο κοντά, που κάποιοι μας λένε όλο και πιο συχνά να  προετοιμαζόμαστε γι' αυτόν και μοιάζουν τόσο "cool" με τις συνέπειές του...Λες και η "εύρεση λύσεων" κατάντησε μια ανυπόστατη έννοια. Αυτόν τον νέο όλεθρο που φαίνεται να αποφάσισαν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς. 

Μα...ποιος δεν φοβάται έναν πόλεμο; Και μάλιστα παγκόσμιων όπως ακούγεται διαστάσεων...Και με τι είδους τίμημα για τους πολλούς; !!  Είτε ανυποψίαστους είτε υποψιασμένους...Είτε απροετοίμαστους είτε προετοιμασμένους-αν και ποιος είναι πραγματικά "έτοιμος" όταν ο όλεθρος και οι ρυθμοί του σε όλες τις πτυχές του βίου γίνει η καθημερινότητα... Όταν οι πύραυλοι που αναχαιτίζονται ή μη, οι βόμβες, τα drones-καμικάζι, τα υπερόπλα και η απειλή του σαρωτικού "μανιταριού" γρυλίζει σαν γκιλοτίνα πάνω από τα κεφάλια όλων, ενόχων και..."αθώων"; 

Και,,,άραγε υπάρχουν" αθώοι για όσα φριχτά, τρομαχτικά, εξόχως άδικα, πέρα από κάθε νοσηρή φαντασία μπορεί να συμβαίνουν στον πλανήτη αυτό; Κι αποτελούν τις "νόρμες" μιας "κανονικότητας" στην εποχή της υπερπληροφόρησης και των...μεγάλων αθλητικών γεγονότων που αποκοιμίζουν με τον πιο θεαματικό τρόπο την "πλέμπα"...

Ξέρεις κάτι...Ίσως...ίσως...πιο πολύ να φοβάμαι μερικές φορές την ειρήνη...

Την αδιανόητη αταραξία και τη σιγή που απλώνεται σ' ένα απέραντο νεκροταφείο, εκεί όπου κυριαρχεί ο ανατριχιαστικός ήχος των φτυαριών που ανοίγουν  ολοένα και περισσότερες τρύπες...

Ποιοι σκεπάζονται από το χώμα της δίχως τέλους εξαπάτησης και της αργής καθημερινής δηλητηρίασης και τελικά εξόντωσης μυαλού και ψυχής; Νομίζοντας και τελικά πως μάλλον "έτσι λειτουργεί ο κόσμος" κι αυτός είναι ο σκληρός κανόνας της ζωής...H oποία καταλήγει να εξευτελίζεται ξεπέφτοντας σε αγωνιώδη και ενίοτε αναξιοπρεπή επιβίωση... 

 Βλέπεις...οι ερωτήσεις γίνονται λεπίδες που χαρακώνουν άσχημα εμφυτευμένες από γεννησιμιού πεποιθήσεις και κάθε είδους βολή, παθητική και νυσταλέα...Γιατί...ποιοι είναι νεκροί που φαντασιώνονται ότι το αίμα ρέει στα μέσα τους, μεταφέροντας το "αναφαίρετο δικαίωμά τους" στην ίδια τη ζωή με τις επιλογές της και την ελευθερία της βούλησής της; Ποιοι είναι οι "νεκροθάφτες" της ίδιας της ζωής, οι σοδομιστές της νοηματοδότησής της, οι κυνηγοί των αιώνιων χαρών της και ορκισμένοι εχθροί της Αλήθειας, της Γνώσης, της Θεραπείας και των συχνοτήτων της..;

Να πάρουμε μέρος στον πόλεμο; Ενάντια σε ποιους όμως, ποιοι είναι οι εχθροί οι πραγματικοί, ποιοι οι πραγματικοί σύμμαχοι; Το ένστικτό σου αν το εμπιστευτείς (αντίθετα με τους "ηγέτες" ή τους "γκουρού") δεν σε προδίδει και το μυαλό μπορεί να σε εκπλήξει, αν το λειτουργείς χωρίς εμφυτευμένες "απαγορεύσεις" κι έξω από δημοφιλείς πεποιθήσεις...

Ξέρεις κάτι...Πιο πολύ απ' όλα φοβάμαι τον εαυτό μου...Μη τυχόν και τελικά παραδοθεί  στο συμβιβασμό της αποδοχής. Ενός Παράλογου (για άλλη μια φορά) πολέμου ή μιας Υποταγμένης στην Παράνοια και τον ψυχοσωματικό Ευτελισμό ειρήνης. Τον εαυτό μου που φλερτάρει με την πιο παραλυτική μορφή απογοήτευσης και τον πιάνω στα κρυφά να προβάρει, σαν ατάλαντος υποκριτής στην αποτυχημένη παράσταση μιας κίβδηλης "πραγματικότητας", τις πιο πένθιμες και αυτομειωτικές δικαιολογίες...

Αν σώνει και καλά ζητάς μια συμβουλή από εμένα, τον όχι και πιο κατάλληλο γι' αυτό, το μόνο που θα μπορούσα να επισημάνω είναι μάλλον ετούτο: 

Μην κάνεις ούτε έρωτα (που δεν σε εμπνέει) ούτε πόλεμο (που επίσης δεν σε εμπνέει, δεν σε πείθει-το ένστικτο που λέγαμε!)...Κάνε το σωστό! 

Και ποιο είναι αυτό; Εσύ το ξέρεις κι αν δεν το ξέρεις καιρός είναι να το γυρέψεις, γιατί πρόκειται για τη δική-ολόδική σου σου διαδρομή μέσα στο λαγούμι που όλοι μας διασχίζουμε...

ανιχνευτής