Μία πολύτιμη ανάσα μες στη σκοτεινιά...

Χάρισέ μου ετούτη την πολύτιμη ανάσα...

Την πόρτα, σαν σου την χτυπήσω, άνοιξέ μου
με ζεστό και σπλαχνικό συνάμα βλέμμα.

Και για λιγάκι μοναχά

του λογισμού και των ματιών μου απάλυνε τα βάρη.

Και γλυκομίλησέ μου.

Για τη ζεστασιά μιας διάπλατα χαμογελαστής καρδιάς.

Για την άσβεστη σπίθα μιας αέναης φωτιάς.

Για την ομορφιά της καρδιάς του Κόσμου.

Για τη Δύναμη της προσήλωσης στον στόχο

και τη σύνεση μαζί με το αλύγιστο μιας αγριεμένης ματιάς.

Για το απελευθερωτικό Παιχνίδι του Κατεργάρη

που τους Άρχοντες ξεγελάει και τον ίδιο τον Αετό...

Πες μου αλήθειες που μοιάζουν με ψέματα,

μίλα μου για ψέματα που φλερτάρουν με αλήθειες:

Ότι του Αίολου τα καταστροφικά παιδιά 

θα ξανασφραγιστούν μες στο σακί.

Ότι ο Πάγος θα λιώσει απ' τη Φωτιά.

Ότι πήραμε απ' της κουρσεμένης Ιστορίας τους τυράννους 

 τη λευτεριά πίσω της κουρσεμένης μας ψυχής.

Ότι τα λαμπερά πουλιά των ιδεών

ξεφεύγουνε απ' το θανάσιμο ιστό των ιδεολογιών.

Ότι η θολή υπόστασή μας θ' αναβαπτιστεί

βουτώντας στα τρεχούμενα ύδατα της Γνώσης

και στην κάμινο του αλχημικού χρυσού θα σμιλευτεί.

Ότι ολοκαίνουργιοι Αιώνες μ' ένα πρωτόγνωρο μεγαλείο θα λάμψουν

και η μεγάλη Σκιά εις τα εξ ων συνετέθη θα διαλυθεί.

Κι αφού με περιθάλψεις 

με της πιο αληθινής έγνοιας το γιατρικό, 

σαν ένα αδέσποτο όλο πληγές σκυλί,

κι αφού τον πόνο απαλύνεις και την αμφιβολία διαγράψεις,

μην με κακομάθεις μα την πόρτα να μου ανοίξεις ξανά.

Τα καταφύγια πρέπει να έχουν ημερομηνία λήξης 

αντίθετα με τον Σκοπό και τον Δρόμο κάθε φορά...

ανιχνευτής