Όταν βλέπουμε μια τόσο τρομακτική απώλεια του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος, δύο πράγματα έρχονται στο μυαλό. Πρώτον, στην ζώνη του ευρώ η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη (σε σχέση με την Αμερική), καθώς δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου αύξηση των μισθών, ούτε καν ονομαστική. Δεύτερον, και σημαντικότερο, οι πολίτες δεν το καταλαβαίνουν, αλλά η μεσαία τάξη διαβρώνεται από τον συνδυασμό των πληθωριστικών πολιτικών, της εκτύπωσης χρήματος και της διόγκωσης των κρατικών δαπανών, τα οποία προστίθενται στον ήδη υπάρχοντα προστατευτισμό, τα εμπόδια στο εμπόριο, και τα ρυθμιστικά βάρη.
Ο πληθωρισμός δεν είναι μια σύμπτωση -αποτελεί μια συνειδητή πολιτική. Η μαζική αύξηση της προσφοράς του χρήματος έφερε επίπεδα βασικού πληθωρισμού που πολλοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Τώρα, το αφήγημα είναι να προσπαθούν να μας πείσουν όλους ότι ένας ετήσιος ρυθμός του δείκτη τιμών καταναλωτή (ΔΤΚ) στο 5% σημαίνει «χαμηλότερες τιμές», όταν η πραγματικότητα είναι πως ο πληθωρισμός συσσωρεύεται και οι πολίτες γίνονται φτωχότεροι κάθε χρόνο.
Σκεφτείτε το. Αν, ακόμη και στα χρόνια που η κυρίαρχη τάση έλεγε ότι «δεν υπάρχει πληθωρισμός», όλοι είδαμε το κόστος της στέγασης, της υγειονομικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης και των μη αναλώσιμων αγαθών και υπηρεσιών να αυξάνεται πολύ περισσότερο από την αύξηση των πραγματικών μισθών, φανταστείτε τι συμβαίνει τώρα στα νοικοκυριά. Ο πληθωρισμός μπορεί να υποχωρεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει χαμηλές τιμές ή έστω βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.
Πώς αντέχει η κατανάλωση σε ένα τόσο αρνητικό περιβάλλον;
Βασικά επειδή οι πολίτες χρησιμοποιούν τις αποταμιεύσεις τους ή αναλαμβάνουν περισσότερα χρέη, ελπίζοντας ότι το μήνυμα που έρχεται από τους αρμόδιους για χαμηλότερο πληθωρισμό μπορεί να επαναφέρει τις τιμές εκεί που ήταν το 2019. Ωστόσο, αυτό είναι απίθανο, εκτός εάν υπάρξει μια μαζική κρίση ή οι κυβερνήσεις περικόψουν δραστικά τα τεράστια σχέδια δαπανών και την ατζέντα τους υπέρ του εμπορικού προστατευτισμού.
Όταν οι κυβερνήσεις ανακοινώνουν «αντιπληθωριστικά» σχέδια, που βασίζονται στο να ξοδεύουν ακόμη περισσότερα από ό,τι σε έναν ήδη τεράστιο προϋπολογισμό με ένα τεράστιο έλλειμμα, δεν καταπολεμούν τον πληθωρισμό, αλλά τον παρατείνουν.
Οι κυβερνήσεις δεν χρειάζεται να εφαρμόσουν αντιπληθωριστικά μέτρα, διότι οι κρατικές δαπάνες και οι πολιτικοί φραγμοί στο ελεύθερο εμπόριο είναι αυτά που προκαλούν τον πληθωρισμό. Ο πληθωρισμός δεν είναι ένα εξωτερικό φαινόμενο – είναι η καταστροφή της αγοραστικής δύναμης του νομίσματος εξαιτίας πολιτικών αποφάσεων. Οι λεγόμενες «διαταραχές της εφοδιαστικής αλυσίδας» δεν ήταν τίποτα λιγότερο από τα κυβερνητικά εμπόδια στο εμπόριο, που προστέθηκαν στις αυξημένες (σ.σ. πληθωρισμένες) μονάδες νομίσματος που διεκδικούσαν σχετικά πεπερασμένα περιουσιακά στοιχεία.
Ο πληθωρισμός της τιμής των εμπορευμάτων προκαλείται πάντα από τις αυξημένες μονάδες νομίσματος που κατευθύνονται σε σχετικά πεπερασμένα περιουσιακά στοιχεία. Είναι τόσο προφανές ότι επρόκειτο για ένα νομισματικό φαινόμενο, που στη μέση της εισβολής στην Ουκρανία οι τιμές στα εμπορεύματα έκαναν ανάποδη στροφή και κατέληξαν το 2022 σταθερά ή πτωτικά για το έτος, μετά από μερικές αυξήσεις επιτοκίων από την Fed.
Μια από τις χειρότερες πληθωριστικές πολιτικές είναι ο προστατευτισμός (σ.σ. ή μερκαντιλισμός). Ο προστατευτισμός θέτει εμπόδια στο εμπόριο με την υπόσχεση ότι θα αγοράζουμε και θα πουλάμε τα δικά μας, εγχώρια προϊόντα και θα ζούμε ευτυχισμένοι. Το πρόβλημα είναι ότι ο προστατευτισμός καθιστά επίσης τα αγαθά και τις υπηρεσίες λιγότερο διαθέσιμα και ακριβότερα, και η μείωση της αγοραστικής δύναμης του νομίσματος μέσω μαζικής εκτύπωσης μειώνει την εσωτερική ζήτηση και κάνει τους πάντες φτωχότερους.
Ο αναγνώστης μπορεί να αντιτείνει πως οι κυβερνήσεις γνωρίζουν τα αρνητικά αποτελέσματα των υπερβολικών κρατικών δαπανών, του υψηλού χρέους που χρηματοδοτείται από την εκτύπωση χρήματος και την επιβολή των εμπορικών φραγμών, οπότε γιατί να εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές; Επειδή το κράτος είναι ο πρώτος επωφελούμενος από τον πληθωρισμό.
Η τεχνητή δημιουργία χρήματος δεν είναι ποτέ ουδέτερη.
Οι κυβερνητικές δαπάνες πληρώνονται πάντα από εσάς, ακόμη και αν είστε φτωχοί, μέσω φόρων, πληθωρισμού ή και των δύο. Το αφήγημα τώρα είναι να σας πείσουν ότι ο ετήσιος πληθωρισμός 5% είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, μόνο και μόνο για να σας κάνουν να πιστέψετε ότι το τρία ή τέσσερα τοις εκατό θα είναι επιτυχία. Μέχρι να φτάσει ο καιρός που θα εκλάβετε το 4% του ετήσιου πληθωρισμού σαν ένα αποδεκτό αποτέλεσμα, η αγοραστική δύναμη των μισθών σας θα έχει μειωθεί κατά περισσότερο από 20%. Το αποτέλεσμα θα είναι περισσότεροι πολίτες εξαρτημένοι από την κρατική στήριξη, η οποία θα χρηματοδοτείται με συνεχώς υποτιμημένα νομίσματα. Εν τω μεταξύ, ό,τι μπορείτε να αποταμιεύσετε θα διαβρωθεί από τα αρνητικά πραγματικά επιτόκια, την οικονομική καταστολή.
Ο πληθωρισμός δεν ήρθε από το πουθενά. Ήταν μια πολιτική.
Και ο πληθωρισμός, η υποτίμηση του νομίσματος και η χρηματοπιστωτική καταστολή είναι μια μαζική μεταφορά πλούτου από τους αποταμιευτές και την μεσαία τάξη προς τις κυβερνήσεις, οι οποίες αυξάνουν συνεχώς το μέγεθός τους σε σχέση με την οικονομία.
Πολλοί θα κατηγορήσουν τον καπιταλισμό για όλα όσα ανέφερα, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η πολιτική της φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης προέρχεται από δύο δεκαετίες αυξανόμενου παρεμβατισμού, μεγαλύτερης κυβερνητικής παρέμβασης στην οικονομία, αυξανόμενου προστατευτισμού και εκτεταμένου πληθωρισμού. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σχέση με τον καπιταλισμό και τα πάντα έχουν σχέση με τον κρατισμό.
***
@Daniele Lacalle /Απόδοση στα ελληνικά Νίκος Μαρής.
Το δανειστήκαμε από ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου